Το συγκεκριμένο μοτίβο απαντά και στο κλέφτικο δημοτικό τραγούδι, όπου ο ετοιμοθάνατος κλέφτης παραγγέλνει στα παλικάρια του έναν τάφο με παράθυρο, για να έχει επαφή με τον πάνω κόσμο και κυρίως, με την άνοιξη . Στη συνέχεια, παρατίθεται το κλέφτικο τραγούδι «Ο τάφος του Δήμου» [Claude Fauriel, Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια (η έκδοση του 1824-1825), εκδοτική επιμέλεια Αλέξης Πολίτης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2007, τομ. Α΄, σελ. 106]: «…κι από το μέρος το δεξί, αφήτε παραθύρι,/ τα χελιδόνια νά ‘ρχονται, την άνοιξιν να φέρουν,/ και τ’ αηδόνια τον καλόν Μάην να με μαθαίνουν.». Μια παραλλαγή αυτού του τραγουδιού έχει δημοσιεύσει και ο Ν. Γ. Πολίτης υπό τον τίτλο «Του κλέφτη το κιβούρι» (Ἐκλογαὶ ἀπὸ τὰ τραγούδια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, εκδ. Ἱστορικὴ Ἐρευνα, Ἀθῆναι 1914, Κλέφτικο Τραγούδι Νο 43 σελ. 46-47): «Καὶ ‘ς τὴ δεξιὰ μου τὴ μεριὰ ν’ ἀφῆστε παραθύρι,/ νὰ μπαίνῃ ὁ ἥλιος τὸ πρωῒ καὶ τὸ δροσιὸ τὸ βράδυ,/ νὰ μπαινοβγαίνουν τὰ πουλιά, τῆς ἄνοιξης τἀηδόνια,/ καὶ νὰ περνοῦν οἱ γἔμορφαις, νὰ μὲ καλημερᾶνε.» [Πηγή: Νικόλαος Κ Μινόπετρος, Το Μεγαλυνάρι του Νικηφόρου Βρεττάκου και η ελληνική παράδοση, Αθήνα 2012, σ. 22]
Αυτή η ζωντανή παρουσία, μετά θάνατον, απηχείται και στη Ρωμιοσύνη του Ρίτσου:
Aπάνω στα μεντένια οι σκοτωμένοι καπετάνιοι ορθοί φρουρούν
το κάστρο.
Kάτου απ’ τα ρούχα τους λυώνουν τα κρέατά τους. Έι, αδέρφι,
δεν απόστασες;
Mπουμπούκιασε το βόλι μέσα στην καρδιά σου
manolisgvardis 