Ετερότητα και Εκκλησία

Σύμφωνοι. Το κήρυγμα και η Εκκλησία ήταν πάντα ανοικτά στα κοιτάγματα και στις ανάγκες της κοινωνίας. Καθώς μάλλον ο λόγος ενός πολύ καλού φίλου. Παραθέτω:

«Γιατί η Εκκλησία – ως σώμα Χριστού – πραγματώνεται στο μέγα μυστήριο της ετερότητας, το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Πάντα η γιαγιά μου Ευμορφία μού υπενθύμιζε «εσύ είσαι της Ευαγγελίστρας παιδί» μιας και από κάποια ιδιοτροπία του πυρετού μου, όταν ήμουν βρέφος, μέσα στο ασθενοφόρο μάνα και γιαγιά – και δίχως μεταξύ τους επικοινωνία – με έταξαν για να σωθώ στην Ευαγγελίστρια. Γεγονός που αποκαλύφθηκε όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στο νοσοκομείο και φώναξαν παπά να με βαπτίσει.
Η γιαγιά μου βέβαια φρόντιζε ανάμεσα σε άλλα να μου υπενθυμίζει το τάμα της προσθέτοντας μιαν ευχή «να βρεις παιδάκι μου στη ζωή σου την απάντηση στο γιατί ο Θεός θέλησε να γίνει σαν τα μούτρα μας..».
Κάποτε, της διάβασα έναν στίχο, αγαπημένο μου, του Ελύτη με τον οποίο απευθύνεται στη σελήνη της Μυτιλήνης «πάρε με, πάρε με στην αγκαλιά σου και παρηγόρησέ με που γεννήθηκα». Η γιαγιά βρήκε πως αυτός ο στίχος σχετίζεται με το «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» του Χριστού για να γυρίσει μετά και να μου πει: «μα ωστόσο γεννήθηκε ο ποιητής σου, αυτό βεβαιώνεται από το γεγονός ότι αναζητά παρηγοριά. Γεννήθηκε όπως γεννηθήκαμε όλοι, όπως γεννήθηκε και ο Χριστός.»
Τα χρόνια πέρασαν με εκείνη μέσα στη σκέψη μου. Και μια μέρα γνώρισα και τον Χαράλαμπο Βέντη (Haralambos Ventis) και χάρη σε αυτόν άκουσα και άρχισα να διαβάζω τον μέγιστο θεολόγο του αιώνα μας, Ιωάννη Ζηζιούλα.
Στο έργο του άρχισα να βρίσκω την απάντηση, να πραγματώνω την ευχή της γιαγιάς μου. Ο Μητροπολίτης Περγάμου, είναι ο θεολόγος της ετερότητας. Τονίζει στο έργο του πως σώμα Χριστού είμαστε όλες και όλοι. Και προβάλλει το μυστήριο του Ευαγγελισμού ως τη συγκροτητική θεολογία της ετερότητας.
Στο μυστήριο, ο Θεός διαπράττει το πρωτάκουστο. Ζητά μέσω του Αγγέλου, δεν διατάζει, δεν ανακοινώνει την απόφασή του. Ζητά από την Παναγία να του επιτρέψει να γίνει το ΄Αλλο του, δηλαδή, επιθυμεί την ενανθρώπιση, να γίνει άνθρωπος, να αδειάσει, να κενωθεί στην ανθρώπινη ιδιότητα.
Η κατάφαση της Παναγίας σηματοδοτεί την απάντηση στην απορία της γιαγιάς μου Ευμορφίας, μια απάντηση που ήταν και ευχή της. Ναι, όποιος καταφάσκει Χριστό, καταφάσκει στην ετερότητα. ΄Οταν ο Θεός ζητά να γίνει το ΄Αλλο του, αποζητά την αλλότητα, γίνεται το μυστήριο της ορθόδοξης πίστης στο οποίο όλοι μας καλούμεθα να μυηθούμε μέσω της Θείας Ευχαριστίας.
Ναι γιαγιά μου της άριστης μορφής, ο Θεός θέλησε να γίνει σαν τα μούτρα μας επειδή πρώτα από όλα επιθυμεί να κενωθεί, να αδειάσει και δεν καθεύδει ως κυρίαρχος, σαν κοτρόνα στο κεφάλι μας. Ο Θεός κενούται, δηλαδή μας διδάσκει να μην παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά το εγώ μας. Ο Θεός δεν καθεύδει στα μούτρα μας, κύριε Ράμφο, όπως ισχυρίζεστε. Ο Θεός Κενούται.
Χριστός σημαίνει ετερότητα, την επιθυμία της θεϊκότητας, την αγιότητα του άγιου (που θα έλεγε και ο Λεβινάς) να συνθέσει την ενότητα του σώματος του Χριστού, την Εκκλησία, μέσω της αλλότητας.
Επομένως οι ομοφοβικές δηλώσεις όπως και οι ρατσιστικές δηλώσεις εδώ ή αλλού διαμελίζουν όχι μόνον τα ιμάτια του Χριστού αλλά και το σώμα του.
Εμένα όμως με λένε Ευάγγελο και παιδί της Βαγγελίστρας που είμαι τηρώ την ιερή παράδοση της ορθόδοξης γιαγιάς μου. Το μυστήριο της ετερότητας, το μέγα του Ευαγγελισμού κάθε φορά που υπενθυμίζεται στη θεία λειτουργία μέσω της Θείας Ευχαριστίας.
Και προσεύχομαι στη δική μου Παναγιά να φωτίσει τέτοιους αθεολόγητους θεομπαίχτες» [πηγή]

Μόνο που για τη θεολογία, η ετερότητα είναι ετερότητα οντολογική και βαθύτατα υπαρξιακή. Είναι ετερότητα σχεδόν κοσμολογική. Το να αντιπαραθέτεις σε αυτήν τις «όποιες ομοφοβικές δηλώσεις», τελικά δεν λέει και κάτι το ιδιαίτερο- εκτός από την κάλυψη προσωπικών αναγκών