Ο Σύριζα και το Ηθικό Πλεονέκτημα
Εδώ και τριακόσια περίπου χρόνια για να κερδίσει μια πολιτική ομάδα το Κράτος πρέπει να κερδίσει δύο πολιτικές ιδέες: τον Λαό και το Έθνος. Ενδέχεται κάποια πολιτική ομάδα να κερδίσει ένα από τα δύο, ωστόσο αν δεν κερδίσει και τα δύο δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Στις ρωμαιοκαθολικές ή ορθόδοξες χώρες όπου η θρησκεία θεωρείται ως περίπου πολιτιστική ιδιοκτησία, είναι αδύνατον να κερδίσεις το Έθνος αν δεν κερδίσεις πρώτα τον Λαό μέσω της Θρησκείας. Στις βόρειες προτεσταντικές χώρες μπορείς να κερδίσεις τον Λαό μόνο αν πρώτα έχεις κερδίσει το Έθνος δηλαδή τον (αστικό ) Πολιτισμό, η θρησκεία εδώ είναι απλά «μπαλαντέρ». Τα τελευταία χρόνια η (νεο)φιλελεύθερη Δεξιά φαίνεται να πολιτεύεται σα να μην υπάρχουν πλέον ούτε το Έθνος ούτε ο Λαός∙ πιθανόν να έχει δίκιο, πιθανότερο όμως είναι να βιάζεται και να προτρέχει. Το σημαντικό για τα πολιτικά πράγματα είναι ότι η Αριστερά- που φαίνεται να έχει ξεγράψει το Έθνος- με ή χωρίς Τσίπρα, με ή χωρίς Σύριζα, βαρέως ή ελαφρώς ηττημένη στις όποιες εκλογές (το αναγκαίο κόστος που πρέπει να πληρωθεί για το νέο μνημόνιο) έχει ταμπουρωθεί στο «ηθικό πλεονέκτημα», που πολλοί δεν κατανοούν ότι έχει σχέση με την κατάληψη της έννοιας Λαός. Αυτό το ισχνό πλεονέκτημα η Αριστερά το κρατάει με νύχια και με δόντια καθώς συν τοις άλλοις αδυνατεί να κερδίσει τον Λαό μέσω της Θρησκείας (εξ ου και το αναγκαίο άδειασμα του Φίλη στην σύγκρουσή του με την Εκκλησία). Μόνο αυτό που το ναυτικό λεξιλόγιο ονομάζει «Force Majeure», μόνο «ανωτέρα βία» θα μπορούσε, όπως δείχνουν τα πράγματα, να της αφαιρέσει αυτό το συγκριτικό ατού. Αντιθέτως, οι νεοφιλεύθεροι Δεξιοί έχουν πετάξει τον Λαό στα σκουπίδια εξ ιδιοσυγκρασίας! Μαζί βεβαίως με το παραδοσιακό λάβαρο της Δεξιάς, το Έθνος.
Η Δεξιά δεξιότερα του φιλελευθερισμού που παίζει στα δύο ταμπλό του Έθνους και του Λαού διαθέτει ταβάνι λόγω των «σπαρτιατικών» χαιρετισμών και ενός ακτιβισμού που φυσικά τρομάζει συντηρητικά πλήθη, η ψήφος των οποίων θα έδινε κάποιο πλειοψηφικό ρεύμα. Στα πλήθη όμως αυτά φαίνεται να υπάρχει το πρόπλασμα, η βάση για την επόμενη μεταπολίτευση. Υπάρχει ένα περίπου 20% του ελληνικού Λαού που είναι ανάμεσα στην νεοφιλελεύθερη Δεξιά και την Άκρα Δεξιά και το οποίο είναι συντηρητικό αλλά όχι απαραίτητα Δεξιό. Είναι το επόμενο Κέντρο από τα κάτω και όχι από τα πάνω των καναλιών και των εφημερίδων. Από το Κέντρο και από τα κάτω- πάντοτε- στήνεται η πολιτική ιστορία.
manolisgvardis 