Ισως οι περισσότεροι να μην το γνωρίζουν, αλλά όταν γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις στον Λευκό Οίκο (όπως αυτή για την επέτειο της Εθνικής Ανεξαρτησίας) προσλαμβάνεται έλληνας μάγειρας τρεις ημέρες πριν. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Οτι στις τρεις αυτές ημέρες το μενού του Λευκού Οίκου ήταν καθαρά ελληνικό. Με δυο λόγια όσοι το δοκίμασαν «λάδωσαν κάπως το εντεράκι τους», ξεφεύγοντας κάπως από τις πίτσες, τα χάμπουργκερ και το σούσι που έτρωγαν. Ετσι στη δεξίωση υπήρχαν στα τραπέζια μουσακάς, τζατζίκι, σπανακοτυρόπιτες (που ξετρέλαναν τους Αμερικανούς), τυρόπιτες, σουβλάκια από κοτόπουλο και μια σειρά από ελληνικά κρασιά. Είχε και ούζο, πλην όμως δεν το τίμησαν πολλοί. Δεν ξέρω γιατί. Ισως επειδή όλοι πρόσεξαν τον κ. Βαρουφάκη να πηγαίνει στον μπουφέ και να ζητεί «whisky on the rocks please»… [πηγή]
«Την περασμένη χρονιά (2013) καταγράφηκαν στη Ρόδο τρία εκατομμύρια οκτακόσιες χιλιάδες διανυχτερεύσεις επισκεπτών. Το ελάχιστο από όσα θα καταναλώσει ένας επισκέπτης σε κάθε εικοσιτετράωρη παραμονή του στο νησί, είναι, οπωσδήποτε, ένα ψωμάκι – ένα από τα μικρά στρογγυλά αρτίδια που συνοδεύουν κάθε πρόγευμα – γεύμα – δείπνο σε ξενοδοχείο ή ενοικιαζόμενο κατάλυμα.
Για να παράγονται στη Ρόδο καθημερινά 3.800.000 ψωμάκια (η ελάχιστη αναγκαία για τους επισκέπτες ποσότητα) χρειάζονται περίπου 500 φούρνοι. Τόσοι φούρνοι για να λειτουργήσουν, ως παραγωγή και εμπορία, προϋποθέτουν και συνεπάγονται τουλάχιστον 1.500 έως 2.000 θέσεις εργασίας. Η διακίνηση των υλικών που απαιτούνται για την παραγωγή των αρτιδίων και την οργάνωση της προώθησής τους στην αγορά, θα προϋπέθετε άλλους τόσους ανθρώπους στη δουλειά.
Σήμερα, τα ψωμάκια που καταναλώνονται, κατά εκατοντάδες χιλιάδων, στη Ρόδο, εισάγονται, όλα, ως κατεψυγμένη ζύμη, από την Κίνα, το Μαρόκο, την Πολωνία (βλ. και «Κ» 22.4.2006). Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες έγινε εισαγωγή από την Κίνα και κατεψυγμένων μερίδων μουσακά! Ναι, ακόμα και ο προβαλλόμενος στην τουριστική αγορά σαν σύμβολο της ελληνικότητας μουσακάς, εισάγεται πια «προκάτ» από την Κίνα.
Δεκαετίες τώρα, όλα τα μικροαντικείμενα που αγοράζουν οι τουρίστες ως «ενθύμια» από την Ελλάδα, είναι όλα εισαγόμενα από χώρες με εξαιρετικά χαμηλό κόστος εργασίας: Ταϊβάν, Κίνα, Ταϊλάνδη: Εκεί παράγονται μαζικά τα ίδια σταχτοδοχεία ή πορτοφολάκια ή μπλουζάκια ή αγαλματίδια ή βαζάκια ή ό,τι άλλο ευτελές και ανυπόφορα ακαλαίσθητο, με τυπωμένο ή χαραγμένο ή έκτυπο τον Παρθενώνα ή το Κολοσσαίο ή τον πύργο του Αϊφελ – αναλόγως σε ποια χώρα θα πουληθούν.
Λέμε, με τις φανταχτερές παρόλες που φτιασιδώνουν την ντροπή και παρακμή μας, ότι «ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία» [πηγή]
manolisgvardis 
Καλέ μου, δε μπήκες καν στον κόπο να κάνεις έναν απλό συλλογισμό;
3,800,000 τουρίστες όλο το χρόνο (κι αυτό το νούμερο, μαϊμού είναι αφού οι αφίξεις για ΌΛΟ το 2013 ήταν 1,750,000) δεν απαιτούν 3,800,000 ψωμάκια καθημερινά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το «δέσιμο» των δύο άρθρων δένει απόλυτα και με την παρακάτω σκηνή:
Υ.Γ. Οδηγίες: μαρκάρουμε την ανωτέρω διεύθυνση, δεξί κλικ, επιλέγουμε το προτελευταίο Αναζήτηση στο Google για … και τέλος επιλέγουμε το πρώτο κλιπ που μας εμφανίστηκε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ καλό το βίδεο. Δεν συλλάβατε όμως, αγαπητέ αναγνώστη, τον συνειρμό. Δεν πειράζει. Θα σας τον εξηγήσω: το άρθρο με τα ψωμάκια δείχνει την παραγωγική συγκρότηση της χώρας, την οποία ήθελε ο γκουρού να οδηγήσει στην (εννοούμενη?) ρήξη. Είναι η κοινωνία γύρω μας. Αυτή, ντε, του 61+τοις εκατό, και των υπολοίπων. Οπότε, με μία τέτοια κοινωνία και τέτοιους μουσακάδες, είναι παράλογος ο γκουρού να ζητά ον δε ροκς? Τον καταλαβαίνω απόλυτα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όπερ έδει δείξαι!
ΥΓ. Συγγνώμη για το προηγούμενο όμως το λογισμικό τού πληκτρολογίου μου δεν έμαθε αρχαία και διόρθωσε αυτόματα όπως νόμιζε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!