Συμφωνώ σε πάρα πολλά με τον σχολιασμό για τον Κονδύλη [εδώ]. Είναι σαφές το αυτονόητο: ότι ακόμα και ένα κράτος με ιστορία 50 χρόνων έχει και οφείλει να έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί με κάθε τρόπο την ύπαρξή του. Είναι αυτονόητο- σε αντίθεση, π.χ. με τον Καραμπελιά- ότι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι το φιλοσοφικό- οντολογικό έργου του Κονδύλη. Και για τον Ελληνικό Διαφωτισμό καλά τα λέει, και για την παρακμή του αστικού πολιτισμού. Να σημειώσω ότι η «εθνική» (sic!) του περίοδος είναι της δεκαετίας του 1990 όταν έχουμε τα γνωστά γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία. Δεν μπορείς να απομονώσεις κάποιον στοχαστή από το ιστορικό του περιβάλλον. Δεν θα μπορούσε, με άλλα λόγια, ένας σοβαρός στοχαστής να ασχολείται το 1993 με τον Αλτουσέρ του 1963. Είναι απλό. Όπως είναι αναμενόμενο ότι ο σοβαρός στοχαστής του 2020 έχει άλλα ερωτήματα να απαντήσει απ’ ό,τι ο Κονδύλης του 1993!
