Τρία σχόλια σχετικὰ μὲ τὴ λ. «Ἰσλαμο-φασισμός»

Πηγή

1. Ὅσον ἀφορᾶ τὸ φασισμός, ἐδῶ ἔχουμε μιὰ ἄλλη περίπτωση τῆς ὑπέρμετρης νοηματικῆς διεύρυνσης μιᾶς λέξης. Νὰ θυμίσω ὅτι στὴν Ἑλλάδα φασισμὸς ἀρχικὰ σήμαινε τὸν Φασισμό-Ναζισμό, ἔπειτα (μετεμφυλιακά) σήμαινε τὴν κάθε λογῆς χούντα καὶ δικτατορία (ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση στὴν ὁποία οἱ πρωταγωνιστές τους δὲν θαύμαζαν τὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ καὶ τὸν φασισμὸ ἢ τὸν φρανκισμό), καὶ σήμερα, στὴν ὕστερη Μεταπολίτευση σημαίνει τὴν παραδοχὴ τῆς ὕπαρξης τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους (εἰδικὰ πρὸ τοῦ 1821) καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς αὐτό. Τώρα, τὸ φασισμὸςξεφεύγει ἀπὸ τὰ δυτικοκεντρικά του πλαίσια καὶ συμπεριλαμβάνει ἄλλους πολιτισμούς. Ἂν κάποιος θεωρεῖ φυσιολογικὸ κάτι τέτοιο, τότε θὰ ἔπρεπε ὁμοίως νὰ χαρακτηρίζει φασίστες τοὺς αἰγύπτιους Φαραώ, τὶς βαβυλωνιακές, κινεζικὲς καὶ περσικὲς δυναστεῖες κ.ο.κ. Ἀναφέρω τὰ κράτη-πολιτεύματα αὐτὰ μήπως γίνει ἀντιληπτὸ πόσο λαθεμένη εἶναι ἡ ὑπέρμετρη διεύρυνση τοῦ ὅρου. Μιὰ ἄλλη, παρόμοια λαθεμένη διεύρυνση εἶναι ὁ κόκκινος φασισμός.
2. Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ἰσλαμοφασισμό, κάποιος πρέπει νὰ ἀναρωτηθεῖ ἀφοῦ πρῶτα σκεφτεῖ ὅσα εἴπαμε στὴν πρώτη παρατήρηση: Τὸ Ἰσλάμ, ὡς θρησκεία, ὡς θρησκευτικοὶ κανόνες καὶ ὣς ἱδανικὴ μορφὴ κοινωνικῆς ζωῆς καὶ ὅραμα πολιτείας, ὑποστηρίζει τὸ Τὰ τοῦ Καίσαρος τῶ Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ ἢ ὑποστηρίζει τὴν ταύτιση κρατικῶν νόμων καὶ θρησκείας μὲ τὴν πλήρη ὑπαγωγὴ καὶ καθορισμὸ τῶν πρώτων ἀπὸ τοὺς μουσουλμάνους θεολόγους;  Ἂν (στὴν ἱδανική, θεολογικὰ ὀρθή του ἐκδοχή, ποὺ πρέπει νὰ ἀποδέχεται κάθε πιστὸς καὶ καλὸς Μουσουλμάνος) ὑποστηρίζει τὸ δεύτερο, τότε πρὸς τί ἡ χρήση τοῦφασισμὸς δίπλα στὴ λ. Ἰσλάμ; Προσοχή, δὲν λέω ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι φασισμός -καὶ δὲν τὸ λέω γιατὶ δὲν συμφωνῶ μὲ τὴν νοηματικὴ διεύρυνση τοῦ ὅρου σὲ πλαίσια πολιτισμικῶς ἐξωδυτικά. Λέω ὅτι ἀπαιτεῖ τὴν πλήρη ταύτιση κράτους καὶ θρησκείας (καὶ συνεπῶς, ὅσοι Μουσουλμάνοι στὴν καθημερινότητά τους δὲν κινοῦνται πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴν εἶναι κακοὶ ὡς Μουσουλμάνοι, ποὺ κάποτε ἢ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ἐνδέχεται νὰ γίνουν καλοί), πράγμα ποὺ εἶναι ἐνάντιο στὸ κοσμικὸ κράτος καὶ τὴ δημοκρατία. Δὲν ὑπάρχει καλὸ (μὲ ἀριστερίστικα ἢ φιλελεύθερα κριτήρια) Ἰσλάμ, ποὺ ἀγαπᾶ τὴ δημοκρατία καὶ νὰ τὴν ἀποδέχεται. Μπορεῖ στὴν πράξη, σὲ διάφορες χῶρες, νὰ γίνεται ἡ ἀποδοχὴ τῆς διάκρισης κράτους-θρησκείας (*) ἀλλὰ αὐτὴ ἀφορᾶ ἕνα Κακό, μὲ βάση τὰ ἰσλαμικὰ κριτήρια, Ἰσλάμ.Ὄχι ἕνα ἰσλαμικῶς (δηλ. μὲ κριτήρια ἰσλαμικά) καλὸ Ἰσλάμ.

Αλλά, επίσης:

Baathism: An Obituary

Το σπίτι του Παβλόφ

Πηγή

Η μάχη του Στάλινγκραντ αποτελεί, αναμφίβολα, το σημείο καμπής του Β΄ ΠΠ στο ανατολικό μέτωπο και την αρχή του τέλους για τη ναζιστική Γερμανία. Μετά το πέρας της μάχης, τον Γενάρη του 1943, τα γερμανικά στρατεύματα στην ανατολή θα περάσουν στην άμυνα και με σύντομες εξαιρέσεις τις αντεπιθέσεις του Χαρκόβου και του Κουρσκ, η πρωτοβουλία θα ανήκει οριστικά στη σοβιετική πλευρά.
Παρά ταύτα, τον Σεπτέμβρη του ’42 τα πράγματα δεν φάνταζαν και τόσο ρόδινα για τους Ρώσους. Ο πόλεμος-αστραπή της Βέρμαχτ είχε ανατρέψει τις σοβιετικές αμυντικές θέσεις στο νότιο τμήμα του μετώπου και, μετά την κατάληψη του Βορονέζ, η 6η γερμανική στρατιά είχε ήδη διεισδύσει στην πόλη του Στάλινγκραντ, την οποία θα επιχειρούσε να καταλάβει με κατά μέτωπον επίθεση. Της γερμανικής επίθεσης είχαν προηγηθεί ανελέητοι βομβαρδισμοί από τη Λουφτβάφε, που σκότωσαν πάνω από 93 χιλιάδες ανθρώπους και ουσιαστικά μετέτρεψαν την πόλη σε έναν ατελείωτο σωρό ερειπίων. Κάπου εκεί, το γερμανικό σχέδιο δράσης απέτυχε να προβλέψει το τακτικό πλεονέκτημα που θα αποκτούσαν οι αμυνόμενοι από τα κατεστραμμένα κτήρια και δρόμους και τη μη δυνατότητα εκμετάλλευσης της πλήρους γερμανικής υπεροχής σε δύναμη πυρός σε ένα κλειστοφοβικό, τρισδιάστατο περιβάλλον μάχης, χωρίς σαφή γραμμή μετώπου.
Οι Ρώσοι, αντιθέτως, προσαρμόστηκαν αμέσως σ’ αυτό το πρωτοφανές είδος πολέμου: μειώνοντας δραστικά την απόσταση από τα επιτιθέμενα στρατεύματα, απέφευγαν τις θανατηφόρες επιδρομές της γερμανικής αεροπορίας και προκαλούσαν μεγάλες απώλειες στον εχθρό. Οι Γερμανοί, μη εξοικειωμένοι με αυτόν τον πρωτόγονο τύπο μάχης εκ του συστάδην, γρήγορα του έδωσαν το παρατσούκλι “Rattenkrieg” (πόλεμο των αρουραίων). Άκρως κρίσιμο ρόλο στην αμφίρροπη μάχη στην πόλη θα έπαιζαν τα κτήρια-οχυρά σε στρατηγικά σημεία για την κατάληψη και ανακατάληψη των οποίων θα σκοτώνονταν χιλιάδες στρατιώτες και από τις δύο πλευρές.
Ένα τέτοιο κτήριο, και μάλλον το πλέον διάσημο, ήταν το σπίτι του Παβλόφ, το τετραώροφο κτήριο που βρισκόταν στη ΝΑ γωνία της Πλατείας 9ης Ιανουαρίου, στο κέντρο του Στάλινγκραντ. Το στρατηγικό πλεονέκτημά του ήταν ότι κάλυπτε ένα κομβικό σημείο της όχθης του Βόλγα και το τακτικό του πλεονέκτημα ότι, λόγω της θέσης του σε διασταύρωση, έδινε στους αμυνόμενους ευθεία γραμμή πυρός για 1 περίπου χιλιόμετρο στα βόρεια, νότια και δυτικά. Στις 27 Σεπτεμβρίου, μια 30μελής διμοιρία της σοβιετικής 13ης Μεραρχίας Φρουρών διατάχθηκε να επιτεθεί στο κτήριο στο οποίο είχαν διεισδύσει Γερμανοί ανιχνευτές και κατά τη διάρκεια της φονικής μάχης το μεν κτίριο ανακαταλήφθηκε, η δε διμοιρία αποδεκατίστηκε, με αποτέλεσμα να απομείνουν μόνο 4 άνδρες ζωντανοί. Με όλους τους αξιωματικούς νεκρούς, η διοίκηση πέρασε στον επιλοχία Γιάκοβ Παβλόφ, με την αυστηρή διαταγή να οχυρώσει το οίκημα και «να το υπερασπίσει, ή να πεθάνει προσπαθώντας».

Fora Dilma

Η περίπτωση της αριστεράς στην Βραζιλία ομοιάζει κατά πολύ με την περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Βέβαια, με τις σοβαρές εξαιρέσεις των πραγματικών φτωχών, των γκέτος και των εξίσου πραγματικών κοινωνικών πειραματισμών σε τοπικό επίπεδο, εκεί. Σε πολιτικό επίπεδο όμως υπάρχει ομοιότητα. Το κόμμα του Lula ανέβηκε ραγδαία και απροσδόκητα στην εξουσία. Μακροημέρευσε. Αποτέλεσε για κάποια χρόνια μία όαση αριστερής δημοκρατίας στην χώρα. Όμως υπήρχε υλική βάση για όλα αυτά. Από το ράλι των τιμών του πετρελαίου μέχρι τη σόγια και τις εμπορικές συμφωνίες με την Κίνα. Όταν αυτά έπαυσαν να είναι αυτονόητα, και το ΑΕΠ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά συρρικνώνεται 4%, με πληθωρισμό στο 10% και χρέος στο 70%, τότε εμφανίστηκαν τα σκάνδαλα της αριστερής κυβέρνησης, οι διαπλοκές με τα κέντρα εξουσίας, οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρόμενοι μπούληδες στους δρόμους, και η απάντηση των αριστερών κυβερνητών ότι η δεξιά τους έχει στήσει παγίδα. Χωρίς υλική βάση καμία αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει, ή μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να είναι αριστερά. Εκτός αν πείθεται κανείς από τις γεωπολιτικές συμφωνίες τύπου Βενεζουέλας και Κούβας- που και αυτές ανήκουν στο παρελθόν. Κατά συνέπεια, ή η ροζ διακυβέρνηση αρκείται σε έναν ρόλο ροζ παραλλαγής ή γίνονται πραγματικές, λαϊκές επαναστάσεις. Το δεύτερο προϋποθέτει ζωνάρια να σφίγγουν και πολλά κότσια. Ελλείψει της δεύτερης οπτικής παγκοσμίως αρκούμαστε σε ροζ ονειρώξεις….

Περισσότερα… 

Πολιτισμός#

Whether a person spends long periods of time reading Christian apologetics or spends that time reading atheist literature, the reader will increase the ability to understand complex arguments. And whether a person reads thousands of tweets from Ashton Kutcher and Britney Spears or thousands of tweets from John Piper and a C.S. Lewis robot, the skill of consuming massive amounts of small information bytes will increase, John Dyer: From the Garden to the City, 38

Why the World Is Flat

Πηγή

WIRED: What do you mean the world is flat? FRIEDMAN: I was in India interviewing Nandan Nilekani at Infosys. And he said to me, «Tom, the playing field is being leveled.» Indians and Chinese were going to compete for work like never before, and Americans weren’t ready. I kept chewing over that phrase – the playing field is being leveled – and then it hit me: Holy mackerel, the world is becoming flat. Several technological and political forces have converged, and that has produced a global, Web-enabled playing field that allows for multiple forms of collaboration without regard to geography or distance – or soon, even language.

So, we’re talking about globalization enhanced by things like the rise of open source? This is Globalization 3.0. In Globalization 1.0, which began around 1492, the world went from size large to size medium. In Globalization 2.0, the era that introduced us to multinational companies, it went from size medium to size small. And then around 2000 came Globalization 3.0, in which the world went from being small to tiny. There’s a difference between being able to make long distance phone calls cheaper on the Internet and walking around Riyadh with a PDA where you can have all of Google in your pocket. It’s a difference in degree that’s so enormous it becomes a difference in kind.

Social media politics και η «Σούζι»

Πηγή

A new book entitled “Political Turbulence” gives a taste of where such research might lead. The four authors, most of whom work at the Oxford Internet Institute, come to an intriguing conclusion: social media are making democracies more “pluralistic”, but not in the conventional sense of the word, involving diverse but stable groups. Instead, the authors see the emergence of a “chaotic pluralism”, in which mobilisations spring from the bottom up, often reacting to events. Online mobilisation can develop explosively and seemingly at random. Most online petitions, the authors found, attract only a small number of signatures, but the successful ones took off in the first few days (see chart). Success does not seem to depend on the subject matter: similar ones often fare quite differently.

Politics in the age of social media, the authors conclude, is better described by chaos theory than by conventional social science: “Tiny acts of political participation that take place via social media are the units of analysis, the equivalent of particles and atoms in a natural system, manifesting themselves in political turbulence.” One day, say the authors, it will be possible to predict and trigger such surges, in the same way that meteorologists have become good at forecasting the weather.

But who will be the political meteorologists? The chances are that it will not be researchers such as Mr Lotan or Mr Menczer. Access to data is getting harder. Many followers of IS, for instance, have abandoned Twitter and now use encrypted messaging services considered safer, such as Telegram or TextSecure. Social-media services are also becoming less generous with their data, both for privacy and commercial reasons.

Και εγώ νόμιζα ότι το πρόβλημα είναι ο Trump!

Πηγή

The legislation also kicked off what might be called “database politics”. Democrats were the pioneers: in 2006 party officials set up a company called Catalist which today offers one of the most comprehensive databases on Americans of voting age, covering more than 240m people. Apart from the official register of voters, it also includes other public records and information from commercial data brokers. Each entry contains hundreds of pieces of information, from race to the probability of owning an SUV.

Catalist is best understood as a “data co-operative” for Democratic campaigns, trade unions and other left-wing organisations, says Laura Quinn, its chief executive. For a fee, it gives clients access to its common data pool. They can combine it with their own information and benefit from the firm’s analytics expertise, which mainly comes in the form of statistical “scores”.

Φιλοσοφία στο διαδίκτυο

You cannot use smoke to do philosophy, Neil Postman [Amusing ourselves to death]

Passe-partout

«Ο Έλληνας έχει εγκαταλείψει, λόγω συλλογικής κατάθλιψης, την προσπάθεια να μπει στην ιστορία ξανά»

Πού οφείλεται η κρίση;

Ο Έλληνας έχοντας εγκαταλείψει, λόγω συλλογικής κατάθλιψης, την προσπάθεια να μπει στην ιστορία ξανά, έχει δημιουργήσει αυτόν τον παρασιτικό τρόπο βίου, ο οποίος σίγουρα δεν οφείλεται στο Βυζάντιο. Το Βυζάντιο έφτασε στην κορυφή και έμεινε στην κορυφή για πολλούς αιώνες, οφείλεται στη νεότατη αυτή κρίση ταυτότητας που συντηρούν άνθρωποι σαν τον Ράμφο σήμερα.

Πηγή