Kissinger and Cyprus

Το βιβλίο 1150 σελίδων, Years of Renewal, είναι η τρίτη δόση των προβληματισμών του Κίσινγκερ για τα τελευταία του χρόνια στην εξουσία, ξεκινώντας από την κατάρρευση της κυβέρνησης Νίξον, αλλά επικεντρώνεται στα χρόνια του Φορντ. Ένα κεφάλαιο 47 σελίδων για την Κυπριακή κρίση απεικονίζει τα γεγονότα του 1974 ως μια ξεκάθαρη εθνοτική διαμάχη όπως οι μεταψυχροπολεμικές συγκρούσεις στη Βοσνία, τη Ρουάντα και αλλού. Υπονοεί ότι ήταν καθαρά μια «σκληρή στροφή της μοίρας» που ένας μη εκλεγμένος Πρόεδρος βυθίστηκε αμέσως στη «δίνη των ελληνοτουρκικών παθών», αγνοώντας τη μακρά ιστορία της Αμερικής σε συμφωνίες και συνωμοσίες για την Κύπρο. Για παράδειγμα, κατηγόρησε ως σημαντικό παράγοντα το «αδύναμο» σύστημα εγγυήσεων των συμφωνιών ανεξαρτησίας «με μεσολάβηση της Βρετανίας» το 1959. Στην πραγματικότητα ήταν ο Αϊζενχάουερ που ανάγκασε τον Μακμίλαν να παραιτηθεί από την κυριαρχία στο νησί με αντάλλαγμα τις αγγλικές βάσεις, και ήταν η Ουάσιγκτον που διαπραγματεύτηκε κρυφά τη συμφωνία, επί μακρόν σε αντίθεση με την Αγγλία, για την εγγύηση της ανεξαρτησίας από την Ελλάδα, τη Βρετανία και την Τουρκία και όχι η προτίμηση του Μακμίλαν η κυριαρχία να ασκέιται από μια τρικυραρχία (tridominium) από αυτές τις τρεις χώρες. Ομοίως, ο Κίσινγκερ δεν αναφέρει σχέδια των ΗΠΑ, του Φεβρουαρίου 1964, για να επιτρέψει μια περιορισμένη τουρκική κατοχή του νησιού και προτάσεις που εξετάστηκαν από τους George Ball και Dean Acheson για να αναγκάσουν την Ελλάδα και την Τουρκία να χωρίσουν το νησί – συμπεριλαμβανομένης μιας πρότασης που πρέπει να κάνουν οι Έλληνες να κηρύξουν την Ένωση και μετά να έλθουν σε προκαθορισμένη συμφωνία με τους Τούρκους να παραχωρήσουν ένα κομμάτι της Κύπρου για στρατιωτική βάση. Δεν κάνει επίσης καμία παρατήρηση για το εάν οι στρατιωτικοί δεσμοί του Νίξον με τη χούντα της Αθήνας έδωσαν τη δυνατότητα στον Ιωαννίδη να συνεχίσει τις περιπέτειές του στην Κύπρο – αν και αποκαλύπτει ότι όταν διέταξε τους διπλωμάτες να πουν στον Ιωαννίδη την ημέρα μετά το πραξικόπημα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριζαν την ανεξαρτησία της Κύπρου, η πρεσβεία των ΗΠΑ ανέφερε ότι ο Έλληνας συνταγματάρχης ήταν έξαλλος. «Μια μέρα ο Κίσινγκερ προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις για μη ανάμειξη στις ελληνικές εσωτερικές υποθέσεις και λίγες εβδομάδες αργότερα η (Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ) απειλεί με παρέμβαση», φαίνεται να δήλωσε ο Ιωαννίδης. Στη συνέντευξη με τον O’Malley, ο Κίσινγκερ αρνήθηκε ότι θεωρούσε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως τον Κάστρο της Μεσογείου, ή ότι εκεί είχε ήταν ένα μεγάλο σχέδιο για να τον ξεφορτωθεί. «Δεν ήμασταν ιδιαίτερα άγριοι μαζί του. Αλλά δεν είχαμε στρατηγική για να τον ξεφορτωθούμε», είπε ο Κίσινγκερ.

Δεν ανησυχούσε, λοιπόν, ότι ο Μακάριος θα οδηγούσε την Κύπρο στο Ανατολικό Μπλοκ; «Ανησυχούσαμε», είπε, «όχι επειδή ήταν κάποιος Κάστρο, αλλάγιατί υπερεκτίμησε το εύρος της δράσης του και είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση για την επιδεξιότητά του». Ήξερε πώς να παίζει τη μια πλευρά ενάντια στην άλλη – τις υπερδυνάμεις; ‘Ακριβώς.’ Σχετικά με τις απαιτήσεις των Βρετανών για αποτρεπτική δράση κατά της Τουρκίας, είπε ο Κίσινγκερ ότι είχε εξαιρετική σχέση με τον Κάλαχαν και του είχε ιδιαίτερο σεβασμό, αλλά δεν πίστευε ότι οι Τούρκοι επρόκειτο να δεχτούν άλλη ταπείνωση και η χούντα ήταν απομονωμένη. Ερωτηθείς αν το εννοούσε αυτό λόγω της κορύφωσης της κρίσης Γουότεργκεϊτ, ο Κίσινγκερ είπε, «Όχι, δεν είμαι σίγουρος ότι ούτε εμείς θα το θέλαμε». Είπε ότι η αποστολή του Έκτου Στόλου όπως είχε ο Τζόνσον θα είχε απομακρύνει την Τουρκία.
Ο Κίσινγκερ παραδέχεται ότι η εσωτερική κατάσταση της Αμερικής και η απερισκεψία της Ελλάδας έδωσε στην Τουρκία μια μοναδική ευκαιρία στην Κύπρο. Λέει ότι μετά την εισβολή είπε στον Σίσκο να πει στον Ετσεβίτ ότι «είμαστε βαθιά απογοητευμένοι που η τουρκική κυβέρνηση δεν άκουσε τις εκκλήσεις μας για αυτοσυγκράτηση». Στη συνέντευξη με τον O’Malley αρνήθηκε τον ισχυρισμό του Τούρκου συγγραφέα Μεχμέτ Αλί Μπιράντ ότι όταν ώθησε τον Ετζεβίτ να δεχτεί κατάπαυση του πυρός κατά την πρώτη εισβολή, τον ενθάρρυνε να σκεφτεί ότι τα στρατεύματά του θα μπορούσαν να συνεχίσουν να προχωρούν μετά από αυτήν. «Απολύτως αναληθές», είπε ο Κίσινγκερ. Ομοίως, αρνήθηκε ότι είπε στον Ecevit κατά τη διάρκεια των συνομιλιών της Γενεύης ότι εάν υπογράψει μια διευθέτηση, δεν θα έπρεπε να συμφωνήσει λέγοντας ότι τα τουρκικά στρατεύματα θα πρέπει να αποσυρθούν.
Μια ενδιαφέρουσα αποκάλυψη στο βιβλίο του Κίσινγκερ είναι η σταθερή πίστη όλων, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου, ο οποίος παρευρέθηκε στην κρίση της Ομάδας Ειδικών Δράσεων της Ουάσιγκτον, στη συνάντηση στις 15 Ιουλίου, την ημέρα του πραξικοπήματος, ότι «το πραξικόπημα είχε υποκινηθεί από την ελληνική χούντα στην Αθήνα – πιο συγκεκριμένα από τον στρατηγό Ιωαννίδη». Ένα άλλο είναι ότι θεωρούσε την Τουρκία ως ακόμη πιο σημαντική γεωπολιτικά από την Ελλάδα, και ότι «απέρριψε το αίτημα του Κάλαχαν να υποστηρίξει την απειλή του με Βρετανική αεροπορική επιδρομή κατά των τουρκικών παραβιάσεων της εκεχειρίας, κατά το 2ο κύκλο των συνομιλιών της Γενεύης. Ισχυρίζεται επίσης ότι πρότεινε μια καντονική λύση γιατί κάτι τέτοιο δεν θα οδηγούσε σε ανταλλαγές πληθυσμών.

Μετάνιωσε λοιπόν καθόλου ο Κίσινγκερ για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την κρίση; «Δεν μετανιώνω», είπε, προσθέτοντας ότι αν ήταν στις δεύτερες συνομιλίες της Γενεύης το πρόβλημα θα είχε λυθεί. Επεσήμανε ο O’Malley ότι, ενώ είχε πει ότι ήταν πολύ απασχολημένος εκείνη την εποχή λόγω του Γουότεργκεϊτ, οι λογαριασμοί έδειχναν ότι είχε μια εξαιρετικά λεπτομερή γνώση για το πού είχαν τοποθετηθεί οι Τούρκοι. «Τώρα περίμενε ένα λεπτό», είπε ο Κίσινγκερ. «Τι συμπεραίνεις λοιπόν; Οτί εγώ συνεννοήθηκα με τους Τούρκους στη δεύτερη εισβολή;» O’Malley: «Φανήκατε να τους ενθαρρύνετε, σύμφωνα με αναφορές για όσα τους είπατε. Είπατε κι εσείς ότι πολύ απασχολημένοι για να εμπλακούν.» Κίσινγκερ: «Περιμένετε ένα λεπτό. Ήμουν πολύ απασχολημένος πριν ξεκινήσει η κρίση. Μόλις ξεκίνησε η κρίση, ήμουν σίγουρα στην κορυφή της. Αυτό ήταν το καθήκον μου.’ Στο τέλος, γράφει στα απομνημονεύματά του, «η διοίκηση του Ford πέτυχε τον σημαντικότερο στόχο του: η ανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ, αν και τεταμένη, θα παρέμεινε άθικτη… Η κοινοτική σύγκρουση Ελλήνων και Τούρκων για την Κύπρο ήταν δυσεπίλυτη για αιώνες. Ωστόσο, η διατήρηση της γενικής ειρήνης και της δομής της Δυτικής Συμμαχίας από την οποία εξαρτιόταν η ειρήνη ήταν σημαντική για τους στόχους μας».

Πηγή

Ρε τι τραβάνε οι δυνάμεις του Καλού……

Ηλεκτρονικός Πόλεμος……

Απέραντη θλίψη

Πολλοί κάτοικοι του Tuvalu δεν θέλουν ν’ εγκαταλείψουν τα νησιά και τις ατόλες τους που κάθε χρόνο βυθίζονται όλο και πιο πολύ και σε τρεις δεκαετίες θα έχουν εξαφανίσει πάνω από 90% του νησιωτικού αυτού συμπλέγματος. Κατά τα άλλα; Δεν μας δίνουν τα μάρμαρα…..

Για περισσότερα…..

Τα καγιούκο είναι η κορυφή του παγόβουνου

Η άφιξη ρεκόρ μεταναστών στις Κανάριες Νήσους αυτό το φθινόπωρο αποτελεί προειδοποιητικό σημάδι της χρόνιας έλλειψης επενδύσεων και ευκαιριών για τους νέους στην υποσαχάρια Αφρική, ειδικά στις αγροτικές περιοχές, και καθώς εντείνονται οι επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Η κατάσταση επιδεινώνεται λόγω της αυξανόμενης πολιτικής αστάθειας και της αυξανόμενης πείνας, της φτώχειας και των ένοπλων συγκρούσεων. Η γεωργία και η αλυσίδα αξίας της – αυτό που γνωρίζουμε ως συστήματα τροφίμων, τα οποία κυμαίνονται από τη γεωργική παραγωγή έως την κατανάλωση – προσφέρουν ευκαιρίες τόσο τεράστιες όσο και απαραίτητες για την αντιμετώπιση του λεγόμενου αφρικανικού νεανικού σεισμού . Οι αγροτικές επιχειρήσεις στην Αφρική εκτιμάται ότι θα φτάσουν το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια μέχρι το 2030.

Στην υποσαχάρια Αφρική, οι επενδύσεις στη γεωργία είναι έως και 11 φορές πιο αποτελεσματικές για τη μείωση της ακραίας φτώχειας από τις επενδύσεις σε οποιονδήποτε άλλο τομέα. Απασχολούν ανειδίκευτους εργάτες και παράγουν εισόδημα που επηρεάζει τις οικονομίες, τις αγροτικές κοινότητες και, με τη σειρά τους, συμβάλλει στην ειρήνη και την ασφάλεια. Οι μικροκαλλιεργητές, που παράγουν έως και το 70% των τροφίμων που καταναλώνονται στις χώρες τους, είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες ακραίων φαινομένων όπως η ξηρασία ή οι πλημμύρες. Παραδόξως, είναι οι πρώτοι που υποφέρουν από πείνα και δυστυχία. Και βία, όπως σε συγκρούσεις μεταξύ αγροτών και βοσκών για όλο και πιο σπάνιους φυσικούς πόρους. Η παγκόσμια επισιτιστική κρίση έχει επηρεάσει ιδιαίτερα το Σαχέλ, μια από τις περιοχές του πλανήτη που είναι πιο ευάλωτες στην κλιματική αλλαγή. Εάν αυτές οι χώρες δεν είναι σε θέση να προσαρμοστούν στη νέα κλιματική πραγματικότητα, οι νέοι τους θα συνεχίσουν να φεύγουν.

Πηγή

Εξαγωγές στην Αλβανία

Η Αλβανία θέλει να δεχτεί τους μετανάστες με «υπεργολαβία», λένε οι Ιταλοί. Άλλα λένε οι Αλβανοί: «δεν έχουμε ανάγκη για άλλους εδώ. Φοβόμαστε ότι κλέβουν. Η Ιταλία είναι τριάντα φορές πιο μεγάλη από εμάς, και εμείς δεν είμαστε καν στην Ε.Ε. Γιατί θα πρέπει να δεχόμαστε μετανάστες;

Europe has betrayed Lampedusa Man

To νέο πρόσωπο των μεταναστών:

If I were to construct, as Berger did, an everyman, a Lampedusa Man, he would come from the lower middle class that has emerged in Africa and Asia. They almost always speak some English. They have WhatsApp, a Facebook account and a smartphone — though they might have traded it on the way. They were born in the city. They have grown up watching Friends and The Simpsons. And they certainly have a politics: both a keen sense of their country’s exploitation at the hands of the West, but also a longing for the freedom they believe only Western institutions can guarantee them. The same applies whether or not they are refugees.

This 20-something Nigerian or Egyptian is as much a product of the internet as his European counterpart; entering the developed world is partially a homecoming.

Πηγή

To βρωμιάρικο 1%

Το πλουσιότερο 1% της ανθρωπότητας είναι υπεύθυνο για περισσότερες εκπομπές άνθρακα από το φτωχότερο 66%, με τρομερές συνέπειες για τις ευάλωτες κοινότητες και τις παγκόσμιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση της κλιματικής έκτακτης ανάγκης, αναφέρει μια έκθεση. Η πιο ολοκληρωμένη μελέτη της παγκόσμιας κλιματικής ανισότητας που έγινε ποτέ δείχνει ότι αυτή η ελίτ ομάδα, που αποτελείται από 77 εκατομμύρια ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων δισεκατομμυριούχων, εκατομμυριούχων και όσων πληρώνονταν περισσότερα από 140.000 δολάρια ΗΠΑ (112.500 £) ετησίως, αντιπροσώπευε το 16% όλων των εκπομπών CO2 στο 2019 – αρκετό για να προκαλέσει περισσότερους από ένα εκατομμύριο υπερβολικούς θανάτους λόγω υπερθέρμανσης του πλανήτη, σύμφωνα με την έκθεση.

Τους τελευταίους έξι μήνες, ο Guardian συνεργάστηκε με την Oxfam, το Ινστιτούτο Περιβάλλοντος της Στοκχόλμης και άλλους εμπειρογνώμονες σε αποκλειστική βάση για τη διεξαγωγή μιας ειδικής έρευνας, The Great Carbon Divide. Διερευνά τις αιτίες και τις συνέπειες της ανισότητας του άνθρακα και τον δυσανάλογο αντίκτυπο των υπερπλούσιων ατόμων, που έχουν χαρακτηριστεί «η ελίτ αυτών που ρυπαίνουν». Η κλιματική δικαιοσύνη θα βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα της συνόδου κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα Cop28 αυτού του μήνα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η έκθεση της Oxfam δείχνει ότι ενώ το πλουσιότερο 1% τείνει να ζει απομονωμένο σε κλιματιζόμενες ζώνες, οι εκπομπές τους – 5,9 δισεκατομμύρια τόνοι CO2 το 2019 – ευθύνονται για μία τεράστια ταλαιπωρία.

Πηγή

The Land

To 1969, η μεγαλύτερη κινηματογραφική παραγωγή του αιγυπτιακού κράτους ήταν το Al-Ard (Η Γη), στην οποία το κοινό παρακολουθούσε την τελική σκηνή όπου ο θαραλλέος Αιγύπτιος αρρενωπός ήρωας, που τον υποδυόταν ο μεγάλος αστέρας Μαχμούντ Μιλίγκι, στέκεται μονάχος στη μέση του βαμβακοχώραφού του, αφού όλοι τον είχαν εγκαταλείψει και προδώσει, και θυσιάζει την ζωή του υπερασπιζόμενος την γη του από μια βρετανική-φεουδαρχική συνωμοσία. Τεμαχίζεται και σφαγιάζεται σε αργή κίνηση στάζοντας το αίμα του πάνω από τα άνθη βαμβακιού, ενώ ο χορός στο βάθος ψάλλει με δραματικό τρόπο: «Εάν η γη ποτέ διψάσει, θα την ποτίσω με το αίμα μου». Αυτή ήταν μια σημαντικότατη μεταβολή από τις παραγωγές πριν το 1967 που συνήθως τελείωναν με μια εντυπωσιακή νίκη για τον ήρωα

Χουσειν Αμπουμπάκρ Μανσούρ, «Η απελευθέρωση των Αράβων από τη διεθνή Αριστερά», The Athens Review of Books, Νοέμβριος 2023.

Η αδυναμία να είσαι Άραβας

«Αλλά δεν είμαστε τόσο φρέσκοι και νέοι όσο θέλουμε να νομίζουμε. Βαδίζουμε στα χνάρια προηγούμενων γενιών μοντέρνων, κοσμικών, διανοούμενων Αράβων. Ούτε εκείνοι ήθελαν να έχουν σχέση με τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, τις οποίες έβλεπαν σαν να μην έχουν καμία ισχύ, αίγλη ή σεβασμό που λαχταρούσαν. Μέσα στον εγωισμό και τον διανοητικό τους ναρκισσισμό δεν ήθελαν να ανήκουν σε «οπισθοδρομικές» κοινωνίες. Έτσι βρήκαν άσυλο σε ξένες, επί το πλείστον Δυτικές ιδεολογίες και ένα κρησφύγεταο από την οπισθοδρόμηση. Εντάχθηκαν σε προοδευτικά κοσμικά κινήματα και μοντέρνες επαναστάσεις διότι τους πρόσφεραν μια διαφυγή από τον μόχθο της αργής, περιθωριακής, τοπικής αλλαγής. Έγιναν επαναστάτες επειδή φοβούνταν κι ένιωθαν ανασφαλείς. Όπως ο Εντουαρντ Σαίντ, ήταν αντισιωνιστές και αντιαμερικανοί «ουμανιστές», επειδή δεν ήθελαν να είναι ή δεν μπορούσαν να είναι «Άραβες». Ο προφανής τους πολιτιστικός σωβινισμός ήταν απλά μια παρόρμηση να εξαφανίσουν τους εαυτούς τους, να εξαφανιστούν στον οικουμενισμό»

Χουσείν Αμπουμπάκρ Μανσούρ, «Ο άγριος μηδενισμός της Ελεύθερης Παλαιστίνης», The Athens Review of Books, Νοέμβριος 2023.

Τι μου αρέσει στο παρελθόν

18 Μάϊου 1916, στη Βενετία, μαζί με τον Gabriele D’ Annunzio. Ο Auguste-Maurice Barrès μιλάει για το παρελθόν: «Τί είναι αυτό που μου αρέσει στο παρελθόν; Η θλίψη του, η σιωπή του και κυρίως η αταραξία του. Αυτό που κινείται μ’ ενοχλεί»