Τι μας φταίει άραγε και ο «πολύς» Arvo Pärt που συνέθεσε την ατμοσφαιρική μουσική του; Στους «σοβαρούς» δήθεν κύκλους των Μέσων, τις ημέρες της Μ. Εβδομάδας, ακούμε και ξανακούμε Arvo Pärt, λες και δεν υπάρχουν άλλοι συνθέτες θρησκευτικής μουσικής ή ψαλμικά έπη. Όλα αυτά με σχολιασμούς από απόκρυφα ευαγγέλια και παγανιστικές επιρροές (αναμονή του Νυμφίου) ή με κηρύγματα περί γυναικών (με αφορμή το Τροπάριο της Κασσιανής). Μία απέραντη σύγχυση και αισθητική ταλαιπωρία, για την οποία είναι μεγάλη υπεύθυνη η Εκκλησία με την ασύναρτητη και «λίγο απ’ όλα» στάση της.
Σε αντίθεση με τους σημερινούς πολιτικούς κλόουν της δημοκρατικής Δύσης, βέβαια. Μεταφέρω «Αρλούμπες, χαζομάρες, κάθαρμα, Ναι ναι, συμφωνώ, ακριβώς, αλλά και ΝΒ, που στα λατινικά σημαίνει nota bene, δηλαδή λάβε υπόψη. Με αυτές τις λέξεις και φράσεις σημείωνε ο Στάλιν τα βιβλία του. Κύκλωνε τους τίτλους, υπογράμμιζε φράσεις και παραγράφους που τον αφορούσαν, κύκλωνε το κείμενο, τραβούσε κάθετες γραμμές στα περιθώρια με χρωματιστά μολύβια- μπλε, πράσινα, κόκκινα. Ήταν τα λεγόμενα «πομέτκι» του Ρώσου δικτάτορα, οι σημειώσεις, που έκανε ανάμεσα στις σειρές, στο εξώφυλλο, στο οπισθόφυλλο και στα περιθώρια των σελίδων των βιβλίων του. Τη στιγμή του θανάτου του, το 1953, η βιβλιοθήκη του αριθμούσε περίπου 25.000 βιβλία, περιοδικά και φυλλάδια όλων των ειδών και των κατηγοριών». Επίσης, «Όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, το βιβλίο που ο Στάλιν γνώριζε απ’ έξω και ανακωτά ήταν η Βίβλος…αγαπημένη του θεματική ήταν η Ιστορία, το βιβλίο του Σοβιετικού ιστορικού Ρόμπερτ Γιουρίεβιτς Βίπερ για τον Ιβάν τον Τρομερό επηρέασε την οπτική του για τη ρωσική ιστορία. Ενδιαφέρον έχει επίσης το γεγονός ότι τα βιβλία του Τσάρλς Ντίκενς ήταν πολύ δημοφιλή μεταξύ των μπολσεβίκων». «Δεν υπάρχει καμία νύξη ότι τα κομμουνιστικά του πιστεύω ήταν κάτι άλλο παρά αυθεντικά. Η βιβλιοθήκη του είναι η πηγή των πιο εσωτερικών του σκέψεων. Δείχνει ότι ο Στάλιν πίστευε πραγματικά την ιδεολογία που κήρυττε….»
Πηγή: Σάκη Ιωαννίδη, «Ήταν ένας διανοούμενος δικτάτορας. Ο καθηγητής και συγγραφέας Τζέφρι Ρόμπερτς μιλάει στην «Κ» για τα βιβλία που διαμόρφωσαν τον Ιωσήφ Στάλιν», Η Καθημερινή της Κυριακής, 28/4/2024.
Ενας βασικός παράγοντας που υποδαυλίζει τον πληθωρισμό και αναδεικνύει την Ελλάδα στην πρώτη θέση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. με κριτήριο την ακρίβεια είναι η έλλειψη υγιούς, ισχυρού ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά. Οι πρακτικές τύπου καρτέλ που υιοθετούνται από τμήματα της επιχειρηματικότητας, τα οποία έχουν (κακο)μάθει «να τα βρίσκουν» μεταξύ τους και να δουλεύουν με τόσο υψηλά ποσοστά κέρδους επί των δικών τους (ιδίων) κεφαλαίων, που δεν υπάρχουν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα – και που, δοθείσης της ευκαιρίας, π.χ. κάποιας διεθνούς αναστάτωσης, σπεύδουν να τα διευρύνουν.
Αυτά δεν είναι υποθέσεις. Είναι διαπιστώσεις που κάνουν οικονομικοί οργανισμοί υπεράνω υποψίας.
Στις αρχές Απριλίου ο διοικητής της ΤτΕ παρουσίασε την έκθεσή του στην ετήσια γενική συνέλευση του ιδρύματος. Οι αναφορές του στον πληθωρισμό κερδών έκαναν αίσθηση: με αφορμή την εκτίναξη των τιμών της ενέργειας το 2021-22, επιχειρήσεις αύξησαν πολύ περισσότερο τις τιμές τους και διεύρυναν τα περιθώρια κέρδους τους σε ιστορικά υψηλά επίπεδα – είπε. Το 2022 στη βιομηχανία αυτές οι αυξήσεις έφτασαν στο 19,5% και στο 17% σε εμπόριο, ξενοδοχεία – εστιατόρια, μεταφορές και αποθήκευση.
Ο Γ. Στουρνάρας κατ’ επανάληψιν αναφέρεται στον αδύναμο ανταγωνισμό που χαρακτηρίζει τις καθ’ ημάς αγορές, όπως η αγορά των τροφίμων (από την παραγωγή μέχρι το ράφι της λιανικής), τα ιδιωτικά νοσοκομεία και άλλους κλάδους με ολιγοπωλιακή δομή. Ανάλογες διαπιστώσεις κάνει το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ).
Τι κάνει επ’ αυτού η κυβέρνηση; Επί πέντε χρόνια επιμελώς αποφεύγει να θίξει τα κακώς κείμενα.
Ο πληθωρισμός, η «συνετή» δημοσιονομική πολιτική και η παράλληλη μεγέθυνση του ΑΕΠ και των ανισοτήτων.
Μια ερμηνεία θα ήταν ότι ο πληθωρισμός δεν της φαινόταν και τόσο κακός. Αφενός αύξανε το ονομαστικό ΑΕΠ και μείωνε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του, αφετέρου μείωνε δραστικά το πραγματικό κόστος εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους – αφού τα επιτόκια για το συντριπτικά μεγάλο μέρος του είναι «κλειδωμένα» στην περιοχή του 1,5%. Ταυτόχρονα αύξανε τα έσοδα του κράτους κυρίως από την έμμεση φορολογία (αφού οι ίδιοι συντελεστές υπολογίζονται επί αυξημένων ονομαστικών τιμών), αλλά και από την άμεση – αφού, με ύμνους στη μείωση της φορολογίας, αποφεύχθηκε η τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας.
Ετσι ο πληθωρισμός συμμετείχε ενεργά στη «συνετή» δημοσιονομική πολιτική. Βοήθησε να βρίσκονται τα λεφτά για να συντηρείται ένα κράτος άθικτο από μεταρρυθμίσεις, που σέρνεται, χωρίς σχέδιο, προτεραιότητες, αξιολόγηση. Και μπορεί η ελληνική βιομηχανία να δουλεύει με τα ακριβότερα –λόγω φορολογίας– καύσιμα της Ευρώπης εις βάρος της ανταγωνιστικότητας και της απασχόλησης. Ή μπορεί να αυξήθηκε 37,5% το 2023 η φορολογική – ασφαλιστική επιβάρυνση ενός μέσου μισθωτού που έχει δύο παιδιά, ενώ η αντίστοιχη αύξηση στις χώρες του ΟΟΣΑ ήταν μόνο 29,5%. Αλλά, πάντως, πετυχαίνουμε «υγιή» πρωτογενή πλεονάσματα.
Ο πληθωρισμός συνέβαλε, επίσης, στην οικονομική μεγέθυνση μέσω της τροφοδότησης των κερδών και της μεγαλύτερης αναδιανομής εισοδήματος εις βάρος της μισθωτής εργασίας που έχει γίνει εδώ και χρόνια. Το ΑΕΠ αυξάνεται, μαζί και οι ανισότητες. Το 2022 τα εισοδήματα από μισθούς ήταν το 27% του ΑΕΠ (δεύτερο μικρότερο ποσοστό στους «27»), ενώ τα εισοδήματα από κέρδη ήταν το 52,2% του ΑΕΠ – τρίτο υψηλότερο ποσοστό στους «27» και δεύτερο μεγαλύτερο στους «20» της Ευρωζώνης. Και το 2023 οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο πέτυχαν την υψηλότερη κερδοφορία της 15ετίας: πάνω από 10,4 δισ. ευρώ, έναντι προηγούμενου ρεκόρ 11,3 δισ. ευρώ το 2007.
Αυτή είναι η πραγματικότητα – λες και δεν υπάρχει αύριο. Και όσο παρατείνεται η πρωτοφανής πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης και η επίσης πρωτόγνωρη αδυναμία της αντιπολίτευσης, ίσως όλα αυτά ψιλοδιασκεδάζονται με ευχολόγια για αποκλιμάκωση του πληθωρισμού και για αυξήσεις στους μισθούς. Μέχρι να τιναχτεί το καπάκι.
«Από τότε που θυμάμαι ότι άκουσα την ιστορία του Λάζαρου, όταν ήμουν παιδί, ξέρετε, πίσω στην εκκλησία, με ενόχλησε και με ανησυχούσε», εξήγησε ο Cave για την έμπνευση του δίσκου. «Τραυματισμένος, στην πραγματικότητα. Όλοι, φυσικά, νιώθουμε δέος για το μεγαλύτερο από τα θαύματα του Χριστού – την ανάσταση ενός ανθρώπου από τους νεκρούς – αλλά δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ πώς ένιωθε ο Λάζαρος γι’ αυτό. Ως παιδί, για να είμαι ειλικρινής, μου προκαλούσε ρίγη». Ο Cave εξήγησε: «Πήρα τον Lazarus και τον κόλλησα στη Νέα Υόρκη , για να δώσω στο τραγούδι μια μοντέρνα αίσθηση. Σκεφτόμουν επίσης τον Χάρι Χουντίνι , ο οποίος πέρασε πολύ από τη ζωή του προσπαθώντας να απομυθοποιήσει τους πνευματιστές που έβγαζαν λεφτά από τους πενθούντες. Πίστευε ότι δεν συνέβαινε τίποτα πέρα από τον τάφο. Ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος διαφυγών (escapologist), ο Χάρι, ο Λάζαρος , φυσικά, ο μεγαλύτερος. Ήθελα να δημιουργήσω ένα είδος οχήματος, ένα μέσο, για να μας μιλήσει ο Χουντίνι αν το επιθυμεί, ξέρετε, πέρα από τον τάφο». Και πρόσθεσε: «Μερικές φορές, αργά το βράδυ, αν ακούς το τραγούδι αρκετά δυνατά, μπορείς να ακούσεις τη φωνή του και το θλιβερό χτύπημα των αλυσίδων του. «Δεν ξέρω τι είναι, αλλά σίγουρα κάτι συμβαίνει στον επάνω όροφο», φαίνεται να λέει. Είναι, πάνω απ’ όλα, μια ελεγεία στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’70».
@ An escapologist is someone who entertains audiences by being tied up and placed in a dangerous situation, then escaping from it.
Η Συνθήκη της λωζάνης έθεσε σε κίνηση το τόξο βίας που οδήγησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Νομιμοποίησε την εθνοκάθαρση. Καθιέρωσε έναν ορισμό της ιθαγένειας στο διεθνές δίκαιο που βασίζεται στην θρησκεία και μόνο στην θρησκεία. Έδειξε τον δρόμο προς την επανεγγραφή των άλλων Συνθηκών Ειρήνης του 1919-1921. Και έθαψε τις ελπίδες του αρμενικού λαού ότι το έγκλημα της γενοκτονίας θα τιμωρηθεί και ότι τα θύματα της γενοκτονίας θα είχαν την ευκαιρία να ξαναχτίσουν τις ζωές τους στο ίδιο τοπίο από το οποίο είχαν αποσπαστεί βιαιότατα επτά χρόνια πριν, το 1915. Αυτό εννοούσε ο Αδόλφος Χίτλερ όταν αντιμετώπιζε χλευαστικά τις ενστάσεις, ότι μπορεί να υπάρχουν φραγμοί που περιορίζουν την σκληρότητα του πολέμου. Η φράση του, που επαναλαμβάνεται σε έξι διαφορετικές περιπτώσεις, είναι «ποιος θυμάται τώρα τους Αρμένιους;»
πηγή: Jay Winter, «Η Λωζάνη και ο πολιτικός έλεγχος του πολέμου». The Books Journal, 152, Απρίλιος 2024.
Ήσυχος κάθεται στη Βίλα Diodati και ρεμβάζει. Κατά την άποψη του Καρλ Μαρξ «όσοι αγαπάμε τον Λόρδο Μπάϋρον πρέπει να χαιρόμαστε με τον θάνατο του στα τριάντα έξι, διότι είχε ήδη πάρει τον δρόμο να γίνει ένας αντιδραστικός μπουρζουάς» (Ιωάννης Χουντής Ντε Φάμπρι, Η πολιτική ιδεολογία του Λόρδου Μπάϋρον). Μπάϋρον και Χομπχάουζ, από τις πρώτες ημέρες τους στην Αθήνα (1810), αρχίζουν να επισκέπτονται διάφορα μέρη: «Στις 19 Ιανουαρίου επισκέπτονται το Σούνιο, όπου χαράζει το όνομά του (διατηρείται ως σήμερα) σε έναν από τους κίονες του ναού του Ποσειδώνα, και τρεις ημέρες αργότερα ανεβαίνει στην Πεντέλη, όπου και κινδυνεύει να χαθεί σε ένα λαβυρινθώδες σπήλαιο. Επισκέπτεται επίσης τον Μαραθώνα, τον οποίον αναφέρει σε στίχους του. Εκεί, καθώς χωρικοί τον πλησιάζουν προτείνοντάς του την αγορά της ιερής γης για 900 λίρες, αναφωνεί «Οι στάχτες του Μιλτιάδη τόσο τιμώνται» (Peter Myrian, Η πιο όμορφη περιπέτεια).
Από το «Λόρδος Μπάϋρον. Ο Μέγαλος Φιλέλληνας». Η Καθημερινή. 200 χρόνια από τον θάνατο του.
Τι κι αν ήταν ένα ersatz της Marlene Dietrich, η Σουηδή με την ρωσική εμφάνιση, ήταν η πιο δημοφιλής σταρ της ναζιστικής Γερμανίας (από το 1937 έως το 1942). Η femme fatale του καθεστώτος θα τα χαλάσει κάποια στιγμή με τον Γκέμπελς (για θέματα οικονομικά) και θα αποτραβηχτεί στο σατώ της στη Σουηδία. Μετά τον πόλεμο, βέβαια, θα συνεχίσει να είναι δημοφιλής, μεταβάλλοντας την εικόνα της σε μία εικόνα gay θαυμασμού……
Χθες έβλεπα την γνωστή ταινία επιστημονικής φαντασίας Inception του Nolan, και μου ήρθε στο μυαλό η επιχείρηση στη Γάζα και οι όμηροι. Οι πολλαπλές πραγματικότητες και τα ατελείωτα layers συνείδησης και υποσυνείδητου είναι πάντα στην ατζέντα του μεταμοντέρνου ατόμου. Σαν τις κούκλες Μπάμπουσκα, όπου η πιο μικρή είναι στην πιο μεγάλη. Το Ισραήλ λοιπόν μετά από μήνες εξολόθρευσης και ισοπέδωσης ακόμα να βρει και να παρουσιάσει το 1/3 των ομήρων, λες και χάθηκαν σε κάποιο «υπόστρωμα» μνήμης ή λήθης. Όσο βαθαίνει τις ρηγματώσεις στην επιφάνεια, όσο ανακαλύπτει υπόγεια τούνελ, τόσο πιο μακριά είναι οι όμηροι. Έχουν μεταβληθεί σε μεταμοντέρνες σκιές ενός «πτυσσόμενου» κόσμου. Μου φαίνεται- πέρα από τα drones και την AI- θα πρέπει να συνηθίσουμε και σε αυτού του είδους τους πολέμους.
Στο Αργοστόλι επι των ημερών του Παπά-Μπασιά ζούσε μια οικογένεια αρχοντική και πολύ πλούσια, δεν ενθυμούμαι καλώς το όνομα της οικογένειας, ήτις απετελείτο από τέσσερα άτομα, τον σύζυγον, την σύζυγον και δύο άρρενα τέκνα. Μετά πάροδον ετών απέθανεν ο σύζυγος και έμεινε η χήρα με τα δύο τέκνα της. Αυτή επεδόθη εις το να διαπαιδαγωγή και νουθετή τα τέκνα της επί το χριστιανικώτερον, συνάμα επεξέτεινε την ανθρωπιστική δράσιν της, βοηθούσα κάθε πτωχόν, επισκεπτόμενη ασθενείς και βοηθούσα αυτούς, επισκεπτόμενη ασθενείς εις νοσοκομείον και καταδίκους εν φυλακαίς. Όταν τα τέκνα της έφθασαν εις ηλικίαν το μεν πρώτον εις 21 ετών, ένα βράδυ καθήμενοι μετά το δείπνον εις την τραπεζαρίαν, το πρώτον τέκνον ησθάνθη έναν ισχυρόν πόνον εις την κεφαλήν, αμέσως έπεσε κάτω αναίσθητον, το έβαλαν εις το κρεβάτι καλέσαντες παραυτα τον ιατρόν, ούτος διεπίστωσε σοβαρωτάτην κατάστασιν, προετοιμάσας την κυρίαν δια το μοιραίον. Η κυρία ακούσασα αυτά που της είπεν ο ιατρός κατέφυγε εις το εικονοστάσιον της οικίας της και γονυκλινής όλην την νύκτα εδέετο εις την Παναγίαν δια την σωτηρίαν του υιού της. Το πρωΐ δυστυχώς απεβίωσεων το παιδί της. Αύτη παρ’ όλο το πένθος και την μεγάλη λύπην εξ ης κατείχετο, συνέχισε την χριστιανική και την ανθρωπιστική δράσιν της. Μετά πάροδον όμως ενός έτους, ένα βράδυ ευρισκομένη πάλιν μετά του ετέρου υιού της εις την τραπεζαρίαν βλέπει απροόπτως το παιδί της να βγάζη μίαν κραυγήν πόνου και να πίπτη κάτω αναίσθητο όπως και το πρώτο της παιδί. Αμέσως κάλεσε τον ιατρόν όστις διεπίστωσε την ιδίαν περίπτωσιν με το πρώτο της παιδί, αποφανθείς ότι δεν υπάρχει ουδεμία ελπίς διασώσεως αυτού. Αύτη κλαίουσα και εν απελπισία ευρισκομένη κατέφυγεν πάλιν εις το εικονοστάσιον της οικίας της και γονυκλινής όλην την νύκτα μετά δακρύων παρεκάλει τον Θεόν..
Τότε η κυρία εκμανείσα μετεβλήθη εις θηρίον ανήμερον, παύσασα τελείως την προηγουμένην δράσιν της, υβρίζουσα συνεχώς τον Θεόν και τους αγίους μη δεχομ΄πενη κανένα εις την οικία της. Έδωσε δύο φωτογραφίες των παιδιών της εις καλόν ζωγράφον να της φτιάξη τα δύο πορτραίτα εις φυσικόν μέγεθος, τα οποία όταν ο ζωγράφος της παρέδωσεων αύτη τα επλαισίωσε με πολυθτελή πλαίσια και εκκενώσασα των επίπλων το σαλόνι της τα εκρέμασεν εις τους δύο τοίχους, το έν απέναντι του άλλου, καλύψασα αυτά δι’ υφάσματος και τοποθετήσασα κάτωθεν αυτών από ένα κηροπήγιον με μίαν λαμπάδα τας οποίας κάθε τόσον ήναπτε και ατενίζουσα τα τέκνα της συζητούσε με αυτά.
Μίαν των ημερών, ο Παπά-Μπασιάς εμβάς εις πλοιάριον από εκείνα που την εποχήν εκείνην εκτελούσαν το πέρασμα Ληξουρίου-Αργοστολίου, επήγε εις Αργοστόλιον. Εξελθών του πλοιαρίου με την ράβδον του σιγά σιγά επήγαινε κατευθείαν εις την οικίαν της κυρίας αυτής. Φθάσας εκεί, εκτύπησε την θύρα, βγήκε εις το παράθυρον η κυρία και ιδούσα τον Παπά- Μπασιά τον οποίον δεν εγνώριζε εξεμάνη, υβρίζουσα αυτόν με τας χυδαιοτέρας φράσεις. Ο Παπα-Μπασιάς, δίχως να ταραχθή, ήρεμα ήρεμα την παρεκάλεσε δια τρίτην φοράν να του ανοίξη που ήθεκε κάτι να της πη. Αύτη έτι περισσότερον συνέχισε να τον υβρίζη. Τότε ο Παπά-Μπασιάς είπε: «ή μου ανοίγεις ή ανοίγω», και με την ράβδον του έκανε το σημείον του σταυρού εις την πόρταν ήτις αυτομάτως ήνοιξε και ήρχισεν ο Παπά-Μπασιάς να ανέρχεται την κλίμακα.
Η κυρία ιδούσα αυτό που έγινε έμεινεν άφωνος μη δυναμένη να εκστομίση ούτε λέξιν. Ο Παπα-Μπασιάς προχώρησε κατ’ ευθείαν εις το σαλόνι, ειπών εις την κυρίαν να τον ακολουθήση. Ήνοιξε την θύραν του σαλονιού και λέγει εις την κυρίαν κάθισε εις την γωνίαν και θα ιδής κάτι που δεν το περίμενες. Σταθείς επ’ ολίγον εις προσευχήν ο Παπα-Μπασιάς, βλέπει η κυρία να σηκώνονται τα δύο σκεπάσματα των εικόνων των παιδιών της και να κατέρχονται ζωντανά εις το μέσον του δωματίου, να εξάγουν ταυτοχρόνως δύο περίστροφα, ταυτοχρόνως να πυροβολή ο ένας τον άλλον και οι δύο ταυτοχρόνως να πίπτουν νεκροί επί του δαπέδου. Κατόπιν του γεγονότος αυτού ευρέθησαν τα πορτραίτα ως πρότερον σαν να μην είχε συμβή τίποτε.
Η κυρία άφωνος και τρομαγμένη παρακολουθούσε τα διατρέξαντα και τότε ο Παπά-Μπασιάς της λέγει, Κυρία μου, ο Θεός δια να σε αγαπά σε φύλαξε να μη ιδής αυτό που είδες τώρα και επήρε μαζί του τα δύο τέκνα σου δια φυσικού θανάτου, διότι τα δύο σου τέκνα είχαν αγαπήσει μίαν και την αυτήν γυναίκα, και επρόκειτο να σκοτωθούν δια του τρόπου που είδες δι’ αυτήν. Ως εκ τούτου να μεταμεληθής και να ευχαριστής τον Θεόν και να συνεχίσης την προτέραν σου χριστιανικήν δράσιν.
Πηγή: Πρωτ. Κων/νου Γ. Γκέλη, Ο Άγιος Παναγής Μπασιάς (Παπά-Μπασιάς). 1801-1888, Αθήναι 1987.
manolisgvardis 