Πολλά θα μπορούσε κάποιος να πει και να επιχειρηματολογήσει για τις οντολογικές συζητήσεις περί του γάμου (και της τεκνοθεσίας) των ομόφυλων ζευγαριών. Ήδη η συζήτηση έχει αρχίσει [βλ. εδώ].
Αν αφήσουμε [για λίγο] στην άκρη το μέγα θέμα της Βούλησης, ερχόμαστε στην Αριστοτελική common sense. Τέκνο της αρχαιοελληνικής πολιτειακής θεώρησης ο μεγάλος ρεαλιστής Αριστοτέλης θέτει τα πράγματα στη βάση τους. Οι πέντε αισθήσεις είναι αυτές που διαθέτουν τον κόσμο στην αντίληψη του ατόμου. Ο άνθρωπος διαθέτει σκέψη. Τι σημαίνει αυτό; Μόνο αυτός είναι ικανός με το «διανοητικό» της ψυχής του να γεφυρώνει το βασίλειο των αισθήσεων με αυτό των καθολικών εννοιών. Η λεγόμενη cogitatio είναι εγγενής στην ψυχή και στο σώμα και δηλώνει το πως ο καθένας μας προσλαμβάνει το κάθε τι μέσω των εξωτερικών αισθήσεων και της κοινής αίσθησης. Αυτές οι προσλήψεις των αισθήσεων, αλλά και της μνήμης, είναι χρήσιμα για να πραγματώσουμε τη δεύτερη εντελέχεια μας. Ο θεωρητικός νους είναι κοινός για όλους, άρα αιώνιος. Η εντελέχεια του ανθρώπου είναι η ολοκλήρωση του στην αθανασία- μην τρομάζουμε, είναι η ολοκλήρωση της αρετής της Πολιτείας. Η ιδέα της κοινής αίσθησης (ότι υπάρχουν άνδρες και γυναίκες και αναπαράγονται), το sensus communis, δεν επιδέχεται εκπτώσεις: ο Πλάτων (στο Συμπόσιο, 207d) είναι σαφής «η θνητή φύση ζητάει να είναι όσο το δυνατό παντοτινή και αθάνατη. Και το κατορθώνει αυτό μονάχα με την αναπαραγωγή, γιατί μ’ αυτήν αφήνει πάντα στη θέση του παλιού κάποιο άλλο καινούργιο». Η κοινή αίσθηση- για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη- δεν είναι θεωρητική ή οντολογική. Εξυπηρετεί την αναπαραγωγή και την αθανασία της Πολιτείας. Μία ατομική αίσθηση είναι μία μη-φωτισμένη αίσθηση, δεν μπορεί να αναχθεί στο όλο της αριστοτελικής εντελέχειας ή του πλατωνικού κόσμου των Ιδεών. Ο άνθρωπος έτσι παύει να αναπαράγεται, δεν πραγματώνει την εντελέχεια του. Η ατομική πρόσληψη, έξω από την κοινή αίσθηση, μπορεί να υπάρχει, αλλά δεν πραγματώνει, δεν ολοκληρώνει την Πολιτεία. Και ακόμα δεν έχουμε φτάσει στην έννοια της Βούλησης!
Με αφορμή: Η. Arendt, Η ζωή του Νου. Τόμος ΙΙ. Βούληση (Δ.Κ. Ψυχογιός, πρόλογος και μετάφραση). Εκδόσεις Επίκεντρο.
manolisgvardis 
Ενδιαφέρουσα συνδρομή στο διάλογο , με μια αναμενόμενη διαστολή του πεδίου αναφορών. Καθώς επεκτεινόμαστε συνεχώς ( από διαπραγμάτευση ενός αστικού δικαιικού επίδικου, σε εμβάθυνση του ευρύτερου οντολογικού και πέραν αυτου στην Πλατωνική Πολιτεία) μάλλον αντιμετωπίζουμε όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες να οριοθέτησουμε τα ζητήματα. Παρότι έχω μια σαφή γνώμη για το στενό αστικό -νομικό επίδικο, βρίσκω την επέκταση του διαλόγου εξαιρετικά γόνιμη. Σε κάθε περίπτωση όλοι συμφωνούμε : η ανθρώπινη κατάσταση είναι εκείθεν μιας απλής διαχείρισης σωμάτων, γλωσσών, επιθυμιών. Ας επιμείνουμε σε αυτό όλοι οι ενδιαφερόμενοι.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο