Ιστορικά αυτονόητα που έχουν και σήμερα τη σημασία τους

Μιλάνε για ιστορικές παρενθέσεις και Τσιπρική τοξικότητα. Αυτή η τοξικότητα ήταν η φανερή έκφραση παλαιών και μακροχρόνιων τάσεων μιας κοινωνίας, που συνεχίζει να υπάρχει. Ας δούμε, λοιπόν, ένα σημαντικό ιστορικό προηγούμενο:

«H επαναστατική (Γαλλική) δικαιοσύνη ήθελε να είναι δημόσια. Οι δίκες ήταν ανοιχτές στους πολίτες. Οι επαναστάτες δεν αποσκοπούσαν μόνο στην αποτροπή του εγκλήματος και στον εκφοβισμό της αντεπανάστασης, αλλά ήθελαν ν’ αποδείξουν πως η δικαιοσύνη λειτουργούσε και δεν φοβόταν τη δημοσιότητα. Τίποτε παρόμοιο δεν συνέβη στην Αυτοκρατορία, όπου η καταστολή και ο καταναγκασμός πέρασαν ξανά στη σφαίρα της μυστικότητας. Η ναπολεόντεια τρομοκρατία είναι φαινομενικά λιγότερο αιματηρή, όμως ασύγκριτα πιο καταστροφική από εκείνη που ταυτίζεται με το όνομα του Ροβεσπιέρου. Ως γνωστόν, στο Παλαιό Καθεστώς κυριαρχούσε μυστικότητα για οτιδήποτε αφορούσε τις πολιτικές και δικαστικές υποθέσεις. Ως προς αυτό, ο κύκλος ολοκληρώνεται. Ο Ναπολέων διευκολύνει την επιστροφή της μοναρχίας. Και τη διευκολύνει ακόμη περισσότερο όταν δημιουργεί την Αυτοκρατορία και αποκαθιστά την τάξη των ευγενών.

Η πρωτοφανής δημοσιότητα της επαναστατικής δικαιοσύνης εξηγεί τελικά τη βεβαιότητα- των Γάλλων όσο και των ξένων- πως είχε κυριαρχήσει η τρομοκρατία, ή η «Τρομοκρατία» με κεφάλαιο. Πρόκειται για μια βεβαιότητα την οποία ενίσχυαν οι βρετανικές συκοφαντίες, αλλά και εκείνες που διέδιδαν οι Θερμιδωριανοί. Το στερεότυπο μιας ιακωβίνικης επανάστασης, αιματηρής και τρομοκρατικής, διαχέεται επομένως σε ολόκληρο τον κόσμο, και είναι ένα στερεότυπο μακρόβιο, που επιβιώνει και στις ημέρες μας στο ευρύ κοινό»

Πηγή: A. Jourdan, Νέα Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης, εκδόσεις Πόλις, σ. 412.

Νεοελληνική υποκρισία

Πόσο ηλίθια είναι η κοινωνία σήμερα. Τώρα τους έπιασε η μανία με την τοξικότητα του Τσίπρα, οκτώ χρόνια μετά το έπος του 2015. Οι άλλοι, οι δηλητηριώδεις κυβερνούν για δεκαετίες, ο τοξικός Τσίπρας μας μάρανε. Σε λίγο θα τους ξινίζει ο Κούλης, και ούτω καθεξής. Επιλήσμων λαός, κακομοίρικος, που νομίζει ότι βρίσκει κάθε φορά τον σωτήρα του. Οι Καιρίδηδες και οι Αχτσιόγλες…..

5.000 ανέκδοτες φωτογραφίες του Ισπανικού Εμφυλίου ανακαλύφθηκαν σε γκαράζ

Γιος και εγγονός πλούσιων εργολάβων, από μικρή ηλικία ο Antoni αποφάσισε ότι η φωτογραφία ήταν η ζωή του. Στα δώδεκά του, πουλούσε φωτογραφίες του. Στα δεκατέσσερά του, είδε δημοσιευμένη σε ισπανικό περιοδικό τη δική του «εικονογραφημένη ανταπόκριση σχετικά με τον βασιλιά Alfonso XIII».

Ήταν τριάντα χρόνων όταν ξέσπασε ο εμφύλιος. Ρεπουμπλικανός, Καταλανός εθνικιστής και ένθερμος Καθολικός, ο Campañà σπάνια έπαιρνε, δημόσια, πολιτική θέση· δήλωνε, απλά, ότι ήταν με αυτούς «που θα κυβερνήσουν, αν του άρεσαν».

Η διπλωματική στάση του τού επέτρεψε να φωτογραφήσει και τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα: από τους αναρχικούς επαναστάτες και τους νικητές φρανκιστές μέχρι τους φασίστες και τους Ναζί, το 1939.

Οι φωτογραφίες που εκτίθενται στο βαρκελονέζικο μουσείο είναι μια πραγματική νωπογραφία της περιόδου. Χρησιμοποιώντας είτε Leica είτε Rolleiflex απαθανάτιζε ό,τι τον συγκινούσε βαθιά: από εκκλησίες- θύματα εικονοκλαστών επαναστατών μέχρι όμορφους αγωνιστές για την ελευθερία, από διαδηλώσεις στον δρόμο μέχρι τη μεταπολεμική μιζέρια.

Ποιος βγάζει τους Κασιδιάρηδες

Τους Κασιδιάρηδες τους βγάζουν οι έχοντες νοοτροπία ΣΥΡΙΖΑ, απλά οι της ΝΔ- ομογάλακτοι- δεν το συνειδητοποιούν καν. Αυτοί που έχουν εδώ και χρόνια κάνει την οικογένεια να είναι αμαρτία και η μόδα να είναι οι διάφορες «συμβιώσεις», αυτοί που επιλέγουν στο όνομα της αυτοδιάθεσης τους να μην κάνουν παιδιά, αυτοί που έχουν δάκρυα μόνο για τους πνιγμένους Αφγανούς και για κανέναν άλλον, αυτοί που προτιμούν να χαϊδολογούν σκυλιά ή γατιά παρά παιδιά (ή τους άνδρες και τις γυναίκες τους), αυτοί που νομίζουν ότι κουλτούρα είναι το σερφάρισμα στο διαδίκτυο, αυτοί που νευριάζουν με τους αυταρχισμούς και τους Πούτιν, αλλά καταπίνουν τόσο εύκολα τις δυτικές καταναλωτικές δημοκρατίες και τις ευθανασίες, οι υπέρμαχοι της παρακμής, αυτοί είναι που μας φορτώνουν τους Κασιδιαραίους!

H Bυζαντινή Κοινοπολιτεία του Πούτιν

Η επιτυχία στην περιοχή της Κριμαίας δεν ήταν λιγότερο αξιοσημείωτη. Σε καμία άλλη εποχή δεν δικαιώθηκε τόσο περίτρανα η πατροπαράδοτη πολιτική του Βυζαντίου να βασίζεται στην Κριμαία. Διότι από την Χερσώνα και τις άλλες βυζαντινές κτήσεις στα νότια παράλια μπορούσαν οι Βυζαντινοί πολιτικοί να προσαρμόζουν με τον καλύτερο τρόπο τη στρατηγική τους του Βορρά στις αλλαγές που είχε επιφέρει στις στέπες η έλευση των Πετσενέγκων. Μέχρι τα μέσα του 10ου αιώνα, η συμμαχία με τους Πετσενέγκους είχε γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος της αυτοκρατορικής πολιτικής στον Βορρά. Τα κεφάλαια του έργου του Κωνσταντίνου Ζ΄ (De administrando imperio) μας δίνουν ανεκτίμητες πληροφορίες για την πολιτική του Βυζαντίου στον Βορρά τον 10ο αιώνα και τους τρόπους εφαρμογής της. Οι καθημερινές διαπραγματεύσεις με τους Πετσενέγκους ήταν αρμοδιότητα του κυβερνήτη της Χερσώνας, αλλά οι ειδικές πρεσβείες που ήταν επιφορτισμένες να διεξάγουν μαζί τους υψηλού επιπέδου διπλωματικές συζητήσεις, στέλνονταν από την Κωνσταντινούπολη. Αυτές είτε ταξίδευαν μέσω Χερσώνας είτε συναντούσαν τους Πετσενέγκους στις εκβολές του Δούναβη. Είχαν επικεφαλής τους σημαντικούς αξιωματούχους, που ονομάζονταν «βασιλικοί» και ήταν γενικά υψηλόβαθμοι διπλωμάτες και μέλη των βυζαντινών μυστικών υπηρεσιών. Οι Πετσενέγκοι λάμβαναν από τους Χερσωνίτες σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους «προσυμφωνημένο μισθό», δηλαδή πορφυρά υφάσματα, κορδέλες, μεταξωτά, χρυσοποίλικτα υφάσματα, πιπέρι, δέρματα και άλλα είδη που επιθυμούν. Η όρεξη τους γι’ αυτά τα πράγματα ήταν ακόρεστη. Πετσενέγκοι όμηροι που μεταφέρονταν τακτικά στην Κωνσταντινούπολη, εγκαθίσταντο εκεί υπό την επιτήρηση κάποιου αξιωματούχου ή του υπουργείου εξωτερικών

Πηγή: N. Ομπολένσκι, Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία. Η Ανατολική Ευρώπη 500-1453.

Οι Δυτικοί- και φυσικά οι κολαούζοι Έλληνες ακόλουθοι τους που έχουν παύσει πλέον να είναι ιστορικό υποκείμενο και φυτοζωούν- νεκροζώντανοι-, δεν μπορούν να συλλάβουν τις κινήσεις Πριγκοζίν και Πούτιν, τους φαίνονται αστείες. Εχουν το σύνδρομο του εθνικού κράτους και της αιματοβαμμένης οικονομικής τους αυτοκρατορίας, οι δυστυχείς. Τους ξεπέρασε η ιστορία.

«Τι Πούτιν, τι Ζελένσκι» η θέση Κουτσούμπα για το ουκρανικό λες και πρόκειται για το «τι Μητστοτάκης,τι Τσίπρας»!

Εμείς δεν είμαστε με τη Ρωσία, δεν είμαστε ούτε και με την Ουκρανία. Ούτε με τον Πούτιν, ούτε με τον Ζελένσκι. Βεβαίως στο Κίεβο έγινε πραξικόπημα, βεβαίως η νέα εξουσία κατεδίωκε τους ρωσόφωνους πληθυσμούς, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τη Ρωσία να επέμβει να τους προστατεύσει. Γιατί είναι καπιταλιστική, γιατί δεν είναι η Σοβιετική Ένωση. Και γιατί αυτό το ζήτημα πρέπει να το λύσουν οι ίδιοι οι κάτοικοι του Ντονμπάς, αφού είναι Ουκρανοί πολίτες. (Το οποίον σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα όσο ο Πούτιν βλέπει τους Ρώσους να σφάζονται από τον Ζελένσκι, τους ναζί και το ΝΑΤΟ και δεν κάνει τίποτα, δεν υπάρχει επίσης πρόβλημα να μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και να γίνει βάση του κατά της Ρωσίας και ο Πούτιν να τους παρακολουθεί απαθής, όταν όμως επεμβαίνει στρατιωτικά να υπερασπίσει αυτούς τους πληθυσμούς και τη χώρα του γίνεται ιμπεριαλιστής).

Το ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι μια σύγκρουση Ρωσίας και ΝΑΤΟ, παγκόσμιας σημασίας, από την οποία θα κριθεί όχι μόνο το τι θα γίνει στην Ουκρανία, αλλά και το πώς θα εξελιχθεί η όλη παγκόσμια κατάσταση δεν φάνηκε να τον απασχολεί, ούτε να επηρεάζει τη θέση του κόμματος. Ούτε καν η θέση των κομμουνιστών στην ίδια τη Ρωσία και την Ουκρανία δεν επηρεάζει το ΚΚΕ. Ιμπεριαλιστές οι Αμερικανοί, ιμπεριαλιστές και οι Ρώσοι. Κι ας γίνεται ο πόλεμος βαθιά μέσα στο έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης κι ας αποτελεί την κύρια παγκόσμια προσπάθεια του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Ποιος κόσμος θα προκύψει από μια νίκη της Ρωσίας (ή μια ήττα του ΝΑΤΟ), ποιος θα προκύψει από μια ήττα της Ρωσίας (ή μια νίκη του ΝΑΤΟ); Αυτό, δηλαδή το κεντρικό διακύβευμα του πολέμου στην Ουκρανία, δεν μοιάζει να ενδιαφέρει το Κόμμα. Προέχει η επανάσταση στη Ρωσία και την Ουκρανία, έστω κι αν κανείς στον κόσμο δεν τη βλέπει να έρχεται. Και πάντως δεν μοιάζει πιθανό να έλθει με αυτές τις θέσεις.

Πηγή

Πως τα ακραία δεξιά κόμματα υποκαθιστούν τον παραδοσιακό κεντρώο χώρο

O ρόλος των οικονομικών ζητημάτων στη ριζοσπαστική δεξιά ιδεολογία είναι μεγαλύτερος απ’ ό,τι φαντάζεται κανείς. Για παράδειγμα, ορισμένοι συγγραφείς έχουν υποστηρίξει ότι οι οικονομικές θέσεις απλώς δεν έχουν μεγάλη σημασία για τη μοίρα της ριζοσπαστικής δεξιάς ή ότι σκόπιμα θολώνουν τις οικονομικές τους θέσεις. Στο βαθμό που η ριζοσπαστική δεξιά τοποθετείται σε οικονομικά θέματα, μπορεί να το κάνει με τρόπους που αποκλίνουν από την επικρατούσα τάση. Έτσι, τα ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα θα μπορούσαν να διαμορφώσουν οικονομικά ερωτήματα με τους όρους μίας λαϊκίστικης αντιπολίτευσης στις ελίτ του κατεστημένου. Η οικονομική κριτική μπορεί να εισέλθει στον κομματικό ανταγωνισμό από την «κερκόπορτα» ως κριτική για την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική κακοδιαχείριση, με τα ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα να ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται αυτούς που «μένουν πίσω» από τις τρέχουσες πολιτικές.
Ως εκ τούτου, η ρητορική κατά του κατεστημένου των ριζοσπαστικών δεξιών κομμάτων μπορεί συχνά να περιέχει και οικονομικά συστατικά. Σχετική με αυτό είναι η έννοια του «σωβινισμού της πρόνοιας», όπου ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα πλαισιώνουν οικονομικά ερωτήματα όσον αφορά την κρατική υποστήριξη προς τους γηγενείς πολίτες, παρά προς τους πρόσφατους μετανάστες.
Συνολικά, υπάρχει ωστόσο μια αναδυόμενη συναίνεση ότι τα ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα είναι που χαρακτηρίζονται σαφώς από ισχυρές αντιμεταναστευτικές θέσεις, αλλά τείνουν να λαμβάνουν κεντρώες θέσεις σε οικονομικά ζητήματα που μερικές φορές είναι πιο μετριοπαθείς από την ίδια την κεντροδεξιά.

Πηγή:

Tarik Abou-Chadi, Denis Cohen & Markus Wagner (2022) The centre-right versus the radical right: the role of migration issues and economic grievances, Journal of Ethnic and Migration Studies, 48:2, 366-384, DOI: 10.1080/1369183X.2020.1853903.

Μία από τις ερμηνείες για την άνοδο της ακραίας δεξιάς στην Ευρώπη

H άνοδος της ακροδεξιάς δεν είναι απλώς αποτέλεσμα εξωγενών δυνάμεων που είναι εκτός του ελέγχου των υπευθύνων χάραξης πολιτικής. Αντίθετα, είναι πιο πιθανό το
αποτέλεσμα των επιλογών πολιτικής για την αγορά εργασίας. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι κυβερνήσεις τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς έχουν μειώσει τα δικαιώματα στα επιδόματα ανεργίας και έχουν απορρυθμίσει τους κανονισμούς για την ασφάλεια της εργασίας. Σαν αποτέλεσμα, οι άνεργοι έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να επιδεινώνεται, ενώ ένα αυξανόμενο τμήμα του εργατικού δυναμικού εργάζεται πλέον με προσωρινές συμβάσεις και οι εργαζόμενοι με συμβάσεις αορίστου χρόνου αισθάνονται όλο και πιο ανασφαλείς. Οι πιο επηρεασμένες οικονομίες έχουν ανταποκριθεί στη χρηματοπιστωτική κρίση ακολουθώντας πολιτικές της λιτότητας (Θεοδωροπούλου και Watt 2011), επιδεινώνοντας περαιτέρω την οικονομική αβεβαιότητα. Η ειρωνεία είναι ότι αυτές ακριβώς οι πολιτικές που στοχεύουν στην επίλυση της οικονομικής δυσπραγίας της Ευρώπης, είναι που έχουν εντείνει την πολιτική αστάθεια σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αν έχουμε δίκιο, η υιοθέτηση αυτών των πολιτικών αυξάνει τους κινδύνους και το κόστος της ανεργίας, που κάνει τελικά το σενάριο της ακροδεξιάς πιο πιθανό…..

Πηγή: Why far right parties do well at times of crisis: the role of labour market institutions
—
Tim Vlandas and Daphne Halikiopoulou
…………………………………………………………………………………………………………………….
Working Paper 2016.07

H κουλτουριάρικη προπαγάνδα των Δυτικών

Καλοκαιρινό- τρόπος του λέγειν- πρωϊνό στην Αθήνα και αγόρασα την γερμανική ναυαρχίδα της κουλτούρας, την Die Zeit. Πάντα είσαι υποψιασμένος ότι μία καταιγίδα φιλελευθερισμού θα σε κατακλύσει. Πραγματικά, δεν είσαι λάθος. Ξεκινάς από την «ανάσταση» του Ρώσου (αλλά τελικά Ουκρανού από το Κίεβο), εβραϊκής καταγωγής, σε εξορία κατά τον Μεσοπόλεμο, Mark Aldanow, λογοτέχνη που κατήγγειλε τον σταλινικό κόσμο, ο οποίος και σήμερα είναι ευδιάκριτος- κατά την εφημερίδα- στη Ρωσία. Συνεχίζεις με τους φυγάδες Ρώσους που τον Οκτώβριο του 2022 πέρασαν μ’ ένα ψαράδικο από τα βορειοανατολικά της Ρωσίας στη γειτονική Αλάσκα για να γλυτώσουν από την επιστράτευση του Πούτιν, θυμίζοντας μας τους δεσμούς μεταξύ των Ιθαγενών της ευρύτερης περιοχής, που δεν γνωρίζει σύνορα. Και καταλήγεις στις «ομάδες αφύπνισης», όπου προσφέρουν υποστήριξη κατά των διακρίσεων, της καταχρηστικής συμπεριφοράς και της σεξουαλικής βίας σε συναθροίσεις και εκδηλώσεις. Ενδιάμεσα, μία εκτενής μελέτη για τον «βήχα» στις συναυλίες. Είμαστε σε πολύ καλό δρόμο……

Ρωσία: Εμπιστος σύμβουλος του Πούτιν προειδοποιεί για προληπτικό πυρηνικό χτύπημα

Ο Sergei A. Karaganov, DSc, εξέχων ακαδημαϊκός με έδρα τη Μόσχα, προεδρικός σύμβουλος για θέματα εξωτερικής πολιτικής με τον Γέλτσιν και τον Πούτιν, από τους πιο κοντινούς ανθρώπους τόσο στον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ όσο και στον Ρώσο πρόεδρο, είναι επίτιμος πρόεδρος του προεδρείου του Ρωσικού Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής. Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στις 13 Ιουνίου στο ρωσικό εβδομαδιαίο Profile magazine, με τον τίτλο «Η χρήση πυρηνικών όπλων μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από μια παγκόσμια καταστροφή, και στην αγγλόφωνη Russia in Global Affairs, με τον τίτλο «Μια δύσκολη αλλά απαραίτητη απόφαση»

Αποτυγχάνοντας εσωτερικά, οι δυτικές ελίτ άρχισαν να καλλιεργούν δραστήρια τα ζιζάνια που είχαν αναδυθεί μετά από εβδομήντα χρόνια ευημερίας, κορεσμού και ειρήνης – όλες αυτές τις αντιανθρώπινες ιδεολογίες που απορρίπτουν την οικογένεια, την πατρίδα, την ιστορία, την αγάπη μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, την πίστη, την προσήλωση σε ανώτερα ιδανικά, ό,τι συνιστά την ουσία του ανθρώπου.

Ξεριζώνουν αυτούς που αντιστέκονται. Ο στόχος είναι να καταστρέψουν τις κοινωνίες τους και να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε Mankurts (σκλάβους στερημένους της λογικής και της αίσθησης της ιστορίας όπως περιγράφει ο μεγάλος κιργίζιος και ρώσος συγγραφέας Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ) προκειμένου να μειωθεί η ικανότητά τους ν’ αντιστέκονται στον σύγχρονο «παγκοσμιοποιημένο» καπιταλισμό, όλο και πιο άδικο και αντιπαραγωγικό για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα συνολικά. Η πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης και η ρομποτοποίηση του πολέμου αυξάνουν τον κίνδυνο ακόμη και ακούσιας κλιμάκωσης. Στην πραγματικότητα, οι μηχανές μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο των σαστισμένων ελίτ. Η κατάσταση επιδεινώνεται από τον «στρατηγικό παρασιτισμό» – κατά τη διάρκεια των 75 ετών σχετικής ειρήνης, οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τη φρίκη του πολέμου και έχουν πάψει να φοβούνται τα πυρηνικά όπλα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει εξασθενήσει παντού, αλλά ιδιαίτερα στη Δύση.

Δεν πρέπει να επαναλάβουμε το «ουκρανικό σενάριο». Για ένα τέταρτο του αιώνα, δεν ακούγαμε αυτούς που προειδοποιούσαν ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα οδηγούσε σε πόλεμο. Προσπαθήσαμε να καθυστερήσουμε και να «διαπραγματευτούμε». Ως αποτέλεσμα, έχουμε μια σφοδρή ένοπλη σύγκρουση. Η τιμή της αναποφασιστικότητας τώρα θα είναι υψηλότερη κατά μια τάξη μεγέθους. Τι γίνεται όμως αν δεν κάνουν πίσω; Κι αν έχουν χάσει εντελώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να χτυπήσουμε ένα σωρό στόχους σε μια σειρά από χώρες για να φέρουμε στη λογική αυτούς που έχουν χάσει τα μυαλά τους.

Πηγή