Οι καταλήψεις είναι πάντα αυτό που ήταν τα τελευταία χρόνια. Κυριαρχούσε η διάθεση για χαβαλέ και για να μην κάνουμε μαθήματα με λίγο άλλοθι είτε τις (ιστορικές) Πρέσπες είτε τα σχολεία στην εποχή του κορωνοϊού. Πραγματικά, δεν ενδιαφέρει παρά ελάχιστους η αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και η βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Αυτό δεν σημαίνει καταδίκη των καταλήψεων, αλλά ερμηνεία τους ως αυτό που είναι: μία ακόμη «μηδενιστική» κουταλιά στη σούπα του κοινωνικού μηδενισμού. Πραγματικά από ένα σημείο και μετά δεν ξέρεις σε τι μπορεί να διαφέρει ο Μπακογιάννης ή ο Πορτοσάλτε από τον καταληψία στην τηλεόραση. Αυτή είναι η κοινωνία. Αυτοί είστε (που λέει και ο Κουτσούμπας). Και βέβαια εδώ είναι και τα όρια του θνήσκοντος σώματος της αστικής (χα χα!) δημοκρατίας μας, διότι επί δεκαετίες όλοι οι «δεξιούληδες» χλεύαζαν τις Ρωσίδες που το κάνουν για ένα καλσόν και την Κούβα του Κάστρο, ξεχνώντας ή μη θέλοντας να καταλάβουν ότι οι λαοί σε δύσκολες συνθήκες αναγκαστικά στρατικοποιούνται και χάνουν την ηδονιστική τους ευμάρεια. Ε, σιγά σιγά θα το καταλάβουν! Οι άλλοι, οι «αριστερούληδες» είναι ούτως ή άλλως χαμένοι στη μετάφραση….
Η Γερμανία κατόρθωσε να αποφύγει τη δημογραφική ερήμωση προσελκύοντας μαζικά ξένους εργαζόμενους, κυρίως από τις γειτονικές χώρες (βλ. χάρτη). Μετά το 1987, το μεταναστευτικό ισοζύγιό της χαρακτηρίζεται από ένα κολοσσιαίο πλεόνασμα: 10 εκατομμύρια άτομα…
Στην τρίτη ομάδα ανήκει σχεδόν ολόκληρη η Ανατολική και η Κεντρική Ευρώπη, χωρίς ωστόσο να εντάσσουμε τη Ρωσία σε αυτήν λόγω των ιδιαιτεροτήτων της. Η συγκεκριμένη περιοχή συνδυάζει ένα αρνητικό φυσικό ισοζύγιο και ένα εξίσου αρνητικό μεταναστευτικό ισοζύγιο. Όπως συνοψίζει ένας τοπικός αστεϊσμός, «το χειρότερο στον κομμουνισμό είναι το τέλος του κομμουνισμού!» Μέσα σε 30 χρόνια, η Ρουμανία έχασε 3,2 εκατομμύρια κατοίκους, δηλαδή το 14% του πληθυσμού της του 1987. Η αιμορραγία υπήρξε ακόμα εντονότερη στις γειτονικές της χώρες: 16,9% στη Μολδαβία, 18% στην Ουκρανία, 19,9% στη Βοσνία, 20,8% στη Βουλγαρία και στη Λιθουανία, 25,3% στην Λετονία.
Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την επιβολή του άγριου καπιταλισμού, όλες οι μορφές θνησιμότητας πραγματοποίησαν άλμα, ιδίως στους άνδρες, ενώ η γονιμότητα κατέρρευσε. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ανατολικής Γερμανίας όπου, μετά το 1990, μέσα σε μια τριετία διπλασιάστηκαν τα κρούσματα κίρρωσης του ήπατος και τα θύματα τροχαίων ατυχημάτων, ενώ ο αριθμός των παιδιών ανά γυναίκα μειώθηκε στο ήμισυ. Αντί να προσεγγίσουν το επίπεδο της Δύσης, αρχικά πολλοί δείκτες απομακρύνθηκαν από αυτό, ιδίως το προσδόκιμο ζωής.
Τα μέτρα που επικεντρώνονται μονάχα στην αύξηση των γεννήσεων, όπως εκείνα που εφαρμόστηκαν στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας το 1976 και στην Σουηδία τη δεκαετία του 1980, μπορούν να φέρουν αποτελέσματα, τα οποία όμως σπάνια διαρκούν. Τη διαφορά κάνει μια συντονισμένη κοινωνική πολιτική που επιτρέπει στους γονείς να αποκτούν όσα παιδιά επιθυμούν, ξεκαθαρίζει μια ομάδα δημογράφων: «Οι πολιτικές με πραγματικό αντίκτυπο στις αποφάσεις των ζευγαριών είναι εκείνες που διαρκούν σε βάθος χρόνου και συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κοινωνικού κλίματος ευνοϊκού για τις οικογένειες, εξασφαλίζοντας συνεχή και συνεκτική υποστήριξη καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας»
Όσον αφορά το γεωπολιτικό επίπεδο, η δημογραφία ίσως να μην αποτελεί αμελητέο παράγοντα. Η Γαλλική Επανάσταση πιθανότατα δεν θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο εάν η χώρα του Ροβεσπιέρου δεν ήταν τότε η πιο πολυπληθής στη Δύση. Με 28 εκατομμύρια κατοίκους η Γαλλία είχε τριπλάσιο πληθυσμό από την Αγγλία και την Ουαλία (8 εκατομμύρια) και σχεδόν ίσο με εκείνον ολόκληρης της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ή του αθροίσματος της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής.
Αρχικά, οφείλουμε να θυμηθούμε δύο πράγματα, ένα σχετικά με τη γενικότερη κατεύθυνση της παρούσας δημοτικής διοίκησης κι ένα, δεύτερο, αναφορικά με τον σχεδιασμό του επίμαχου Μεγάλου Περιπάτου. Έτσι, αυτό που κομίζει με αποφασιστικότητα και καλύτερο αμπαλάρισμα ο Μπακογιάννης, κι έρχεται να επισφραγίσει δείγματα της περιόδου Καμίνη,[1] είναι η πλαισίωση του αστικού σχεδιασμού και των πολιτικών για την Αθήνα με μοτίβα, αξίες, στρατηγικές που χαρακτηρίζουν σήμερα σημαντικό μέρος των δυτικών (νεοφιλελεύθερων) μητροπόλεων. Πράσινος καπιταλισμός,[2] συνέργειες των δημοτικών θεσμών με τον κόσμο των επιχειρήσεων, των μεγάλων ιδρυμάτων και της κοινωνίας των πολιτών[3], έμφαση στην καινοτομία, αγκάλιασμα της τεχνολογικής προόδου και σταδιακή υιοθέτηση data-driven πολιτικών. Ακόμη, ενθάρρυνση της διαβούλευσης και της συμμετοχικότητας στον σχεδιασμό[4] της πόλης ή στον προϋπολογισμό του εκάστοτε δήμου και κατασκευή μιας νέας ταυτότητας του δημότη, μιας διαφορετικής αίσθησης του ανήκειν σε μια πόλη. Εντελώς παραδειγματικά, αντλώντας από δελτίο τύπου του δήμου Κηφισιάς, ο οποίος εφάρμοσε στο παρελθόν τον θεσμό του συμμετοχικού προϋπολογισμού, διαβάζουμε πως «μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες οι πολίτες αλλάζουν ιδιότητα, και από δέκτες γίνονται πομποί, πρωταγωνιστές των αποφάσεων στην πόλη τους», αλλά και ότι «όταν αλλάζουν οι πολίτες αλλάζει η πόλη και η Τοπική Αυτοδιοίκηση». Ας μην ξεχνάμε πως όλα τα παραπάνω και άλλα ηχηρά παρόμοια επανέρχονται συνεχώς στον δημόσιο διάλογο ως κύριες συνιστώσες μιας σύγχρονης πόλης του παρόντος και του μέλλοντος και μάλιστα ως μέρος μιας παγκόσμιας κίνησης των πόλεων, οι οποίες συνδιαλέγονται, ανταλλάσσουν καλές πρακτικές, δημιουργούν συνομαδώσεις και μικρότερα ή μεγαλύτερα συλλογικά πρότζεκτ.[5]
Το δεύτερο στοιχείο που θα πρέπει να θυμηθούμε αφορά την αρχική αφήγηση Μπακογιάννη γύρω από το έργο του Μεγάλου Περιπάτου. «Είναι το πρώτο έργο σε ολόκληρη τη χώρα που εξελίσσεται και διαμορφώνεται από τον διάλογο. Το αξιολογούμε όλοι μαζί, το κρίνουμε όλοι μαζί και το συνδιαμορφώνουμε», δήλωνε, όταν ο Περίπατος ήταν ακόμη στα πρώτα του βήματα. Ή, στο πιο ποιητικό του, «δεν είναι έργο ενός δημάρχου ή μιας δημοτικής αρχής και αυτή είναι η μαγεία του. Είναι έργο που το συζητάμε. Γιατί αυτό το έργο, το περπατάμε μαζί».[6] Επομένως, η πιλοτική εφαρμογή του έργου αποτελούσε τη δεδηλωμένη επιλογή της δημοτικής αρχής. Η εξέλιξή του, η μερική ή ολική του υλοποίηση, οι μεταβολές του αρχικού του σχεδιασμού θα βασίζονταν στις αξιολογήσεις των πολιτών, στις νέες προτάσεις που θα διατυπώνονταν, στη διαβούλευση – βέβαια, άγνωστο και θολό το πώς αυτά θα πραγματοποιούνταν μ’ έναν τρόπο θεσμικά οργανωμένο.
Αν πιάσουμε το νήμα από το τελευταίο τεύχος του KABOOM, θα ανακαλέσουμε στη μνήμη μας πως πέραν μιας οικονομικής θεωρίας που πριμοδοτεί την αγορά έναντι του κράτους, ο νεοφιλελευθερισμός συνιστά μια ιδιαίτερη μέθοδο διακυβέρνησης των ατόμων και των θεσμών η οποία δεν ασκείται δια της επιβολής και της καταστολής αλλά δια μέσου της ελευθερίας και της ενεργής συμμετοχής των πολιτών. Πρόκειται για μια συμμετοχή η οποία διαρκώς ενθαρρύνεται και για μια ελευθερία η οποία, φυσικά, εξασκείται εντός ενός στενά οριοθετημένου πλαισίου, σηματοδοτημένου από τις λογικές του επιχειρηματικού κόσμου, τις αγοραίες αξίες, τις τακτικές του σύγχρονου μάνατζμεντ.
Τρεις πόλεμοι: 1905, 1918 και αργότερα 1991-1994. Στη δεκαετία του 1990 20.000 νεκροί στις μάχες, αλλά και 570.000 εκτοπισμένοι μέσα στο ίδιο το Αζερμπαϊτζάν και 300.000 πρόσφυγες Αρμένιοι στην Αρμενία. Το 1921 οι τοπικοί Μπολσεβίκοι προσάρτησαν το Ναγκόρνο Καραμπάχ στο γειτονικό Αζερμπαϊτζάν και άρχισε η διαμάχη ανάμεσα στους χριστιανούς ορεσίβιους και τους Τάταρους της πεδιάδας. Το θέμα της εδαφικής ακεραιότητας της περιοχής αλλά και της εθνικής και της θρησκευτικής της ταυτότητας περνά μέσα από το μοναστήρι Dadivank, το οποίο σκαρφαλωμένο στα βράχια, ήδη από την περίοδο του Μεσαίωνα, φιλοξενεί τις ανάγλυφες πέτρες khatchkars του 13ου αιώνα. Όμως βρισκόταν για πολλά χρόνια στη ζώνη διοίκησης του Μπακού πριν το κατακτήσουν τον Απρίλιο του 1993 οι Αρμένιοι fedais. Επτά χιλιόμετρα βόρεια του Agdam, μίας άλλης περιοχής στα όρια Καραμπάχ και Αζερμπαϊτζάν, έχουν βρεθεί ερείπια μίας πόλης από την ελληνιστική εποχή, που γρήγορα ονομάστηκε Tigranakert. Εκεί ανακαλύφθηκαν επίσης τα ερείπια μίας αρμένικης βασιλικής του 6ου αιώνα…..Ο πολιτισμός στη μέση του πολέμου.
Να δούμε την ευαισθησία των Ευρωπαίων για τις μάχες στην Αρμενία. Μάλλον τους εξαντλήθηκε στο θέμα της Λευκορωσίας. Όσο για τους εδώ Έλληνες μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση που επέβαλαν στον Ερντογάν (sic!), είναι έτοιμοι για άλλες μάχες.
Είναι πολύ ευδιάκριτο το πως οι γραφίδες των συστημικών Μέσων προωθούν την καμπάνια της μάσκας. Τόσο που καταντά ύποπτο. Και δεν μιλώ για τον trash Ευαγγελάτο. Ο συμπαθής κατά τα άλλα ποδοσφαιρικός και όχι μόνο Αντώνης Καρπετόπουλος κάνει μία ανάλυση της διχαστικής φύσης των Ελλήνων («Η χαρά του καβγά», ΒΗΜΑgazino) για να καταλήξει στον θόρυβο των «αρνητών της μάσκας» που αναλώνονται σε άχρηστους διχασμούς, αντί να σοβαρευτούν και να επισημαίνουν τα ουσιώδη. Είναι η λογική της αφ’ υψηλού δημοσιογραφίας, η οποία θα είχε κάποιο δίκαιο μόνο εάν στους κοινωνικούς «σκυλοκαβγάδες» για το κάθε τι πρόσθετε και τον διχαστικό λόγο της άλλης πλευράς, άλλωστε οι καβγάδες θέλουν δύο μέρη να καβγαδίζουν. Ο άλλος συστημικός- βαριέμαι να σε βλέπω παντού στην τηλεόραση- (μετά τον Ρώμα) ο πολύς Γιάννης Μπέζος πάλι στο ίδιο περιοδικό αγανακτεί με τον κόσμο που βλέπει να χαλά ο κόσμος και συνεχίζει να μην βάζει μάσκα για να συνεχίσει αμέσως μετά ότι το πρόβλημα της εποχής είναι ότι ξεχάσαμε να ονειρεύομαστε (sic!) Έχουμε πολύ πλάκα, όντως!
«Διάβαζα προ ημερών τους λόγους στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση δύο επιφανών πολιτικών και διανοουμένων της Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας, του Ζιλ Φερί και του Ζορζ Κλεμανσό. Ήταν το 1885, στο απόγειο της αποικιακής επέκτασης της Γαλλίας και με αφορμή την ψήφιση κάποιων πιστώσεων οι δύο άνδρες ήρθαν σε σύγκρουση. Λοιπόν, ο Φερί, πρωτεργάτης πολλών σημαντικών μεταρρυθμίσεων και τομών σε σχέση με το δημόσιο σχολείο, μιλάει απερίφραστα για «κατώτερες φυλές» που η πολιτική της αποικιακής επέκτασης θα εκπολιτίσει. Ο Κλεμανσό και άλλοι διαφωνούν και ανατρέχουν στο οικουμενικό νόημα της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη. Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε σήμερα τα λόγια του αξιοσέβαστου κεντρώου ή κεντροαριστερού (τότε) πολιτικού Ζιλ Φερί; Δεν έχει νόημα να «σκοτώσουμε» συμβολικά τον Φερί ή να δημιουργήσουμε μία λίστα ανεπιθύμητων έργων, λόγων και προσώπων. Αντίθετα, αφού συμφωνήσουμε προκαταρκτικά ότι στη διένεξη εκείνη είχε απόλυτο δίκιο ο Κλεμανσό και απόλυτο άδικο ο Φερί, χρειάζεται να δούμε πως αλλάζουν τα συστήματα των πεποιθήσεων, με πόσες αντιφάσεις διαμορφώνονται ακόμα και η «προοδευτική» ιδέα και οι πρακτικές της….Ιδεολογικά υβρίδια υπήρχαν από πολύ παλιά. Αν το σκεφτεί κανείς (αρκεί να διαβάσει τα βιβλία του Ζεεβ Στερνχέλ για τη γένεση του φασισμού), στη ρίζα της ιστορικής ριζοσπαστικής Ακροδεξιάς εντοπίζει μοτίβα και θέματα της Δεξιάς, της Αριστεράς, του σοσιαλισμού και της συντηρητικής φιλοσοφίας. Στην «Κεντροδεξιά» πολλών ευρωπαϊκών χωρών διακρίνει κανείς τα στρώματα της Χριστιανοδημοκρατίας, τα πιο τεχνοκρατικά και «νεοφιλελεύθερα» μοτίβα….»
Επειδή θα μας ζαλίσουν πάλι οι όψιμοι Διαφωτιστές για την άρνηση των αγιορειτών για lockdown με την επίκληση του αυτοδιοίκητου, θα δούμε ότι η ευθύνη της Πολιτείας αφορά μεν σε θέματα δημόσιας τάξης και ασφάλειας, αλλά όχι και υγείας- λέξη που δεν αναφέρεται καν στον Καταστατικό Χάρτη.
Αρθρο 105 (Συντάγματος): (Καθεστώς του Αγίου Όρους)
1. H χερσόνησος του ‘Αθω, από τη Mεγάλη Bίγλα και πέρα, η οποία αποτελεί την περιοχή του Aγίου Όρους, είναι, σύμφωνα με το αρχαίο προνομιακό καθεστώς του, αυτοδιοίκητο τμήμα του Eλληνικού Kράτους, του οποίου η κυριαρχία πάνω σ’ αυτό παραμένει άθικτη. Aπό πνευματική άποψη το Άγιο Όρος διατελεί υπό την άμεση δικαιοδοσία του Oικουμενικού Πατριαρχείου. Όλοι όσοι μονάζουν σ’ αυτό αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια μόλις προσληφθούν ως δόκιμοι ή μοναχοί, χωρίς άλλη διατύπωση. 2. Tο ‘Αγιο Όρος διοικείται, σύμφωνα με το καθεστώς του, από τις είκοσι Iερές Mονές του, μεταξύ των οποίων είναι κατανεμημένη ολόκληρη η χερσόνησος του ‘Αθω, το έδαφος της οποίας είναι αναπαλλοτρίωτο. H διοίκησή του ασκείται από αντιπροσώπους των Iερών Mονών, οι οποίοι αποτελούν την Iερή Kοινότητα. Δεν επιτρέπεται καμία απολύτως μεταβολή στο διοικητικό σύστημα ή στον αριθμό των Mονών του Aγίου Όρους, ούτε στην ιεραρχική τάξη και τη θέση τους προς τα υποτελή τους εξαρτήματα. Aπαγορεύεται να εγκαταβιώνουν στο ‘Αγιο Όρος ετερόδοξοι ή σχισματικοί. 3. O λεπτομερής καθορισμός των αγιορειτικών καθεστώτων και του τρόπου της λειτουργίας τους γίνεται από τον Kαταστατικό Xάρτη του Aγίου Όρους, τον οποίο, με σύμπραξη του αντιπροσώπου του Kράτους, συντάσσουν και ψηφίζουν οι είκοσι Iερές Mονές και τον επικυρώνουν το Oικουμενικό Πατριαρχείο και η Bουλή των Eλλήνων. 4. H ακριβής τήρηση των αγιορειτικών καθεστώτων τελεί ως προς το πνευματικό μέρος υπό την ανώτατη εποπτεία του Oικουμενικού Πατριαρχείου και ως προς το διοικητικό μέρος υπό την εποπτεία του Kράτους, στο οποίο ανήκει αποκλειστικά και η διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και ασφάλειας. 5. Oι πιο πάνω εξουσίες του Kράτους ασκούνται από διοικητή, του οποίου τα δικαιώματα και καθήκοντα καθορίζονται με νόμο. Mε νόμο επίσης καθορίζονται η δικαστική εξουσία που ασκούν οι μοναστηριακές αρχές και η Iερή Kοινότητα, καθώς και τα τελωνειακά και φορολογικά πλεονεκτήματα του Aγίου Όρους.
Οι οποίοι δεξιούληδες είναι για λύπηση. Η μόνη επιτυχημένη άνοδος τους στην εξουσία (μετά τον Αρμαγεδώνα) του 2009-2010 θα ήταν αυτή που θα συνδυαζόταν με την «μητσοτακοποίηση» και εν τέλει «πασοκοποίηση» τους. Αυτό δεν έχει μόνο τραγικότητα, αλλά δείχνει και το έλλειμμα μίας παράταξης, η οποία επί δεκαετίες κυριάρχησε στο πολιτικό σκηνικό στις δάφνες (και στις πλάτες) των Αμερικανών και του Ψυχρού Πολέμου. Η σχιζοφρένεια τους αυτή- υπέρ της πατρίδας αλλά και υπέρ των ξένων που σώζουν την πατρίδα-, δεν μπορεί πλέον σήμερα να διασκεδασθεί. Οπότε τους ακούς να υπερασπίζονται τους κατοίκους των Καμένων Βούρλων ή όποιων άλλων περιοχών, λες και η κυβέρνηση που μεταφέρει τα «πεσκέσια» σε αυτούς δεν είναι η δική τους κυβέρνηση. Είναι;
Tηλεγράφημα υπουργού Εξωτερικών ΗΠΑ Κρίστοφερ προς πρεσβεία ΗΠΑ στην Αθήνα, 31 Ιανουαρίου 1996, ώρα 2:42: Η θέση της Ελλάδας ήταν ότι, ενώ μπορούσαν να γίνουν κινήσεις για την αποκλιμάκωση της κρίσεως με απομάκρυνση των στρατευμάτων, η σημαία δεν μπορούσε να υποσταλεί. Αναφέρθηκε, όμως, ότι αναμενόταν «ότι ισχυροί άνεμοι θα κατέστρεφαν σύντομα την σημεία και η Ελλάδα δεν θα την αντικαθιστούσε»
Πηγή: A. Συρίγος, Ελληνοτουρκικές σχέσεις, σ. 475.
manolisgvardis 