Η μαλθακοποίηση των αγοριών

Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους. Γεννήματα υπερπροστατευτικών γονέων που έχουν αναθρέψει μία γενιά άβουλων ανθρώπων που δεν λερώθηκαν ποτέ, δεν χτύπησαν ποτέ, δεν τσακώθηκαν και γενικώς έπαψαν να ζουν πριν προλάβουν να γεράσουν. Μία ολόκληρη γενιά γαλουχημένη μονάχα με τις θηλυκές αρετές, όπως η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα, ενώ απέβαλε και στιγμάτισε τις ανδρικές αρετές, το θάρρος, την ακεραιότητα, την σκληραγωγία και την τιμή. Όλα αυτά για να γίνουν πιο πολιτισμένα και ευγενικά τα παιδιά. Παραδόξως έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά έγινα πιο ακοινώνητα, αφού δεν επιτρέπεται η έντονη αλληλεπίδραση για να μην έλθουν σε ρήξη, για να μην λερωθούν γιατί πλέον «έχουμε εκσυγχρονιστεί» με συνέπεια να γεμίσουν το κενό και την απουσία των εξωτερικών δράσεων με βιντεοπαιχνίδια και κάθε λογής δώρα που κατέστησαν τα παιδιά αποβλακωμένα και κακομαθημένα. Χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στους γονείς, τους δασκάλους, την έννομη τάξη, τους μεγαλυτέρους, αφού μεγάλωσαν με την νοοτροπία ότι δεν είναι καλό να τα τιμωρείς όταν αυθαδιάζουν, οι δάσκαλοι δεν μπορούν και δεν τολμούν να τα πειθαρχήσουν γιατί οι γονείς δεν θέλουν να πληγωθούν και να καταπιεστούν τα καμάρια τους, ενώ οι ίδιοι οι γονείς δεν τα τιμωρούν γιατί προτιμούν τον διάλογο.

Πηγή

Τραμπ και Άρεντ

H πλάκα με τους φιλελεύθερους (!) είναι ότι τα επιχειρήματα που δανείζονται για να πολεμήσουν τον Τραμπ, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για αυτούς:

The moment we no longer have a free press, anything can happen. What makes it possible for a totalitarian or any other dictatorship to rule is that people are not informed; how can you have an opinion if you are not informed? If everybody always lies to you, the consequence is not that you believe the lies, but rather that nobody believes anything any longer. This is because lies, by their very nature, have to be changed, and a lying government has constantly to rewrite its own history. On the receiving end you get not only one lie—a lie which you could go on for the rest of your days—but you get a great number of lies, depending on how the political wind blows. And a people that no longer can believe anything cannot make up its mind. It is deprived not only of its capacity to act but also of its capacity to think and to judge. And with such a people you can then do what you please.

Πηγή

Πόσο άδικο έχει ο Trump;

That is because a 30-year window of arbitrage is closing. Firms’ tax bills have been massaged down as low as they can go; in China factory workers’ wages are rising. Local firms have become more sophisticated. They can steal, copy or displace global firms’ innovations without building costly offices and factories abroad. From America’s shale industry to Brazilian banking, from Chinese e-commerce to Indian telecoms, the companies at the cutting edge are local, not global.

The changing political landscape is making things even harder for the giants. Mr Trump is the latest and most strident manifestation of a worldwide shift to grab more of the value that multinationals capture. China wants global firms to place not just their supply chains there, but also their brainiest activities such as research and development. Last year Europe and America battled over who gets the $13bn of tax that Apple and Pfizer pay annually. From Germany to Indonesia rules on takeovers, antitrust and data are tightening.

What of consumers and voters? They touch screens, wear clothes and are kept healthy by the products of firms that they dislike as immoral, exploitative and aloof. The golden age of global firms has also been a golden age for consumer choice and efficiency. Its demise may make the world seem fairer. But the retreat of the multinational cannot bring back all the jobs that the likes of Mr Trump promise. And it will mean rising prices, diminishing competition and slowing innovation. In time, millions of small firms trading across borders could replace big firms as transmitters of ideas and capital. But their weight is tiny. People may yet look back on the era when global firms ruled the business world, and regret its passing    Πηγή

The mood changed after the financial crisis. Multinational firms started to be seen as agents of inequality. They created jobs abroad, but not at home. Between 2009 and 2013, only 5%, or 400,000, of the net jobs created in America were created by multinational firms domiciled there (although preliminary figures suggest that job creation picked up sharply in 2014). The profits from their hoards of intellectual property were pocketed by a wealthy shareholder elite. Political willingness to help multinationals duly lapsed.

As a result, the tapestry of rules designed to help businesses globally is fraying. Global accounting, antitrust, money-laundering and bank-capital rules have splintered into American and European camps. Takeovers of Western firms now often come with strings attached by governments to safeguard local jobs and plants.

The seeds of something more

The final element will be perhaps the most interesting: a rising cohort of small firms using e-commerce to buy and sell on a global scale. Up to 10% of America’s 30m or so small firms already do this to some extent. PayPal, a digital payments firm, says its cross border transactions, which include activity from such multinationalettes, are running at $80bn a year, and growing fast. Jack Ma, the boss of Alibaba, a Chinese e-commerce firm, predicts that a wave of small Western firms exporting goods to Chinese consumers will go some way to reversing the past two decades of massive American firms importing goods from China.

Πηγή

Για την μη έκδοση στην Τουρκία

Γιατὶ ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ τὸ «μπρὸς γκρεμὸς καὶ πίσω ρέμα» τὴν ἐκφράζει ἄριστα. Ἂν ἔδινε τοὺς ὀκτὼ Τούρκους θὰ ὑποτασσόταν στὴν Τουρκία ἄμεσα. Ἂν δὲν τοὺς δώσει, τότε οἱ Τοῦρκοι θὰ τὴν ἐξαναγκάσουν μὲ ἄλλο τρόπο (θὰ αὐξήσει τὶς ροές, θὰ ὑποδαυλίσει τὴν ἀγανάκτηση τῶν λαθροπροσφύγων γιὰ τὴν μὴ τέλεια φιλοξενία τους), καὶ ἡ Ἑλλάδα μὲ τὸν α ἢ β τρόπο θὰ ὑποταχτεῖ. Καὶ ἡ τωρινὴ Ἑλλάδα δὲν διαθέτει -ὄχι ἁπλὰ τὶς δυνάμεις ἀλλά- τὰ ἰδεολογικὰ κότσια γιὰ μιὰ ἀντιπαράθεση. Μιὰ Ἑλλάδα ποὺ ἀναγνωρίζει ὅτι δὲν διαθέτει θαλάσσια σύνορα δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιπαρατεθεῖ φραστικὰ στὴν Τουρκία. Γιὰ νὰ μπορέσουμε -φραστικὰ καὶ μὲ ἄλλο τρόπο- νὰ παριστάνουμε ὅτι «ἐδῶ καὶ 200 χρόνια δὲν εἴμαστε βιλαέτι τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας» πρέπει νὰ παραδεχτοῦμε πρῶτα (ὅλοι, καὶ ἡ Ἀριστερά, καὶ τὸ Μητσοτακικὸ κόμμα) ὅτι ἀξίζει νὰ ὑπάρχουμε, ἀξίζει νὰ ἔχουμε σύνορα κ.λπ.

Πηγή

Kisenosato

Με κάποιο τρόπο οι ΗΠΑ έχουν πάθει ότι και οι Ιάπωνες με την εθνική τους πάλη.

Πρωταγωνίστησαν ενεργά στο στήσιμο θεσμών και κανονισμών της παγκοσμιοποίησης μέσω της οποίας απολάμβαναν μια διαρκή ανάπτυξη. Η ανάπτυξη άνοιξε διόδους προσβάσιμους από άλλους προς το εσωτερικούς μηχανισμούς του συστήματος και όπως οι Ιάπωνες θεατές ξαφνικά είδαν πως οι πρωταγωνιστές του εθνικού πρωταθλήματος της παγκοσμιοποίησης είναι οι «Μογγόλοι» Κινέζοι επιχειρηματίες, οι «Μογγόλοι» μετανάστες προς τις Ηπα, οι «Μογγόλοι» μεσαίοι εισοδηματίες των Bricsκλπ κλπ. Η διαφορά από τους Ιάπωνες του Σούμο είναι ότι αντί να περιμένουν καμιά πενταετία σεβόμενοι τους κανόνες αλλάζουν τους κανόνες εδώ και τώρα.

Αν οι γενικές τάσεις διαμορφώνονται και  κρυσταλλώνονται σε αποφάσεις ηγετών τότε οι ΗΠΑ έκαναν την τέλεια επιλογή ηγέτη : ένας «τρελός» ένας ασεβής προς τα ειωθότα μπορεί να ανατρέψει τους κανόνες που αυτός επέβαλε , απλά γιατί τώρα μάλλον δεν τον συμφέρουν.

Πηγή

Τα σκουπίδια και η Ανάσταση

Πίσω από το μοναστήρι, πλάι στο δρόμο,

υπάρχει ένα κοιμητήριο απορριμάτων,

όπου κείτονται σκουριασμένα σιδερικά, σπασμένα

πιάτα, τσακισμένοι σωλήνες,

στριμμένα σύρματα,

άδεια κουτιά τσιγάρων, πριονίδια

και λαμαρίνες, φθαρμένα πλαστικά, τρύπια λάστιχα,

που περιμένουν σαν κι εμάς την ανάσταση»

(E. Cardenal, Gethsemany, από τον Παναγιώτη Υφαντή, «Πίστη, ποίηση, κοινωνική στράτευση. Το τρίπτυχο πρόγραμμα του Ernesto Cardenal», Σύναξη 136 (2015), 84)

We’re going to the Father’s land

It was evident that the Exodus, the “movement of Jah people,” as Bob Marley put it, never really came to pass in Zion, despite all that singing and proselytizing. Best estimates put the Rasta settler population in the 400 to 700 range, down from a peak of more than 1,000 before 1974, and there are few new arrivals. Reasons for this run the gamut, from the fear that “lions are eating people there” to cost, but the main problem is the Ethiopian government. No “repatriates” have ever been granted citizenship or even an identity card. You can sense a feeling among the settlers that they did not get the welcome home they thought they deserved. They came, however, to create a perfect spiritual community, not to fit into Ethiopian society. Therein lies the rub. They have never really assimilated, and have a complex relationship with the “outside,” made more complex by religious and language differences. In that regard, the Amish parallel holds up.

For all the difficulties, though, the Rastas who came and stayed seem happy with their choice. They have built a very tight-knit, peaceful, and spiritual community, albeit with a few rough touts trying to peddle ganja. Their land is rich, they live in natural beauty, and the people look healthy and satisfied. They have a school and even a Web site (shashamane.org). As for ganja, that Rastafarian staple, although it is illegal in Ethiopia, it seems to be quietly tolerated in Shashemane. One Rasta told me, “It’s a holy sacrament. We use ganja instead of wine, but we are not arrogant about it and do not want to provoke the system.”

For all the drum-beating and religious and musical encouragement—for all the exhortations about Marcus Garvey and Haile Selassie—the Back to Africa movement never really happened. If they are going anywhere, most descendants of African slaves are not “going home.” Even Bob Marley, the most famous Rastafarian of all, did not do it, though he visited Shashemane in 1978. (His wife, Rita, wanted to transfer his body to Ethiopia, his fatherland, but his grave remains in Jamaica.) More than a million people have emigrated to the United States from the Caribbean, in contrast to the few thousand that ever made it to Ethiopia. But the settlers of Shashemane seem to have few regrets. Desmond Martin, an old-timer Rastafarian who came in 1975 from Kingston, told me, “I escaped from Babylon. It was difficult, but I’m never going back.”

Πηγή

Ρεμπώ Ράμπο

Στη Harar της Αιθιοπίας που έμεινε αρκετά ο Αρθούρος Ρεμπώ μεταξύ 1880 και 1891, οι κάτοικοι ολοένα και λένε για το σπίτι του Ράμπο- μπερδεύοντας τον ποιητή με τον Σταλόνε….

Η λογική της ανάθεσης

Στις αρχές της μνημονιακής περιόδου, συχνά ακούγαμε για τον «μεγάλο ασθενή» της χώρας που είναι η δημόσια διοίκησή της. Ο στόχος βέβαια ήταν η απαξίωση του δημοσίου και το ψαλίδισμα των όποιων μισθολογικών ή άλλων προνομίων του. Τότε είχαμε πιστέψει ότι στο τέλος θα «εκχωρούνταν» δημόσιες αρμοδιότητες στους καπάτσους του ιδιωτικού τομέα. Σε μία καθαρή νεοφιλελεύθερη εκδοχή, αυτό θα ήταν το σχέδιο. Μόνο που τέτοια εκδοχή δεν υπάρχει σε καθαρή μορφή. Υιοθετεί την τροπολογία της εκάστοτε χώρας. Το νεοφιλελεύθερο του Σαλβαδόρ ή του Κοσόβου δεν είναι το ίδιο με αυτό της Ελλάδας.

Οπότε: η ελληνική κοινωνία (ευφημισμός) έχει τον τρόπο και απορροφά τους κραδασμούς. Το πελατιλίκι επιβιώνει και μεγαλουργεί, μέσω αναθέσεων σε θέσεις ευθύνης και φαστ τρακ διαδικασίες. Κοινός τόπος για όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Κρίσεις προϊσταμένων παγώνουν ες αεί, και κάνουμε τη δουλειά μας με τους κολλητούς. Αν μάλιστα τολμήσεις και διαμαρτυρηθείς θα σου πουν ότι «ναι, καλά, τις έχουμε δει και τις αντικειμενικές κρίσεις». Γαια πυρί μιχθήτω, λοιπόν!

Το ελληνικό κόλπο: δεν απολύουμε δημοσίους υπαλλήλους, όμως καταλήγουμε τη δημόσια υπηρεσία σε τέτοια αφασική κατάσταση, που πλέον δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση. Η «δουλειά»- όποια δουλειά- γίνεται με τους 10 κολλητούς, και από κει και πέρα Star Academy!

Ρίψασπις

ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἣν παρὰ θάμνῳ,
ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων·
αὐτὸν δ᾽ ἐξεσάωσα. τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη;
ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω.

Με την ασπίδα μου κάποιος Σάιος, το ξέρω, αγάλλεται.

Ήταν όπλο αψεγάδιαστο, κι εγώ την εγκατέλειψα πλάι στο θάμνο,

όμως δεν το ᾽θελα· έσωσα τη ζωή μου.

Τι με νοιάζει πια η ασπίδα εκείνη; Ώρα καλή·

θα ξαναβρώ άλλη, όχι κατώτερη.

Πηγή