Η ανθρωπογεωγραφία των αντιδρώντων είναι, λίγο ή πολύ, γνωστή. Εχουμε τους πολιτικά υποκινούμενους (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΚΟ, αναρχικοί, αδέσποτοι ακροδεξιοί), τα οικονομικά συμφέροντα που έχουν αναπτυχθεί γύρω από τη διαπλοκή των ΜΚΟ με τους τοπικούς προμηθευτές και τις τοπικές αρχές και, τέλος, τους αιρετούς που ακολουθούν το ρεύμα του λαϊκισμού, με πρώτο και καλύτερο τον κ. Μουτζούρη. Από όλους αυτούς, όμως, τη μάχη εναντίον των αστυνομικών χθες την έδωσαν οι ακροδεξιοί, η μανία των οποίων, αλλά και το γεγονός ότι είναι όχλος χωρίς ηγεσία και οργάνωση, έκανε τον κίνδυνο απωλειών πολύ σοβαρό. Κάποιοι από αυτούς έχουν μαζί τους κυνηγετικά όπλα, ορισμένοι μάλιστα τα χρησιμοποιούν.
Η ξεφτίλα του ελληνικού «κράτους» φάνηκε εξαίρετα στην αποχώρηση των «κατακτητών». Τα νησιά έχουν ήδη απολεσθεί από τον εθνικό κορμό, διότι οι πραιτωριανοί του Χρυσοχοϊδη ενήργησαν χειρότερα και από τους Τούρκους του Αττίλα στην Κύπρο. Αυτή δεν είναι η Ελλάδα, αυτοί θα φέρουν όταν έλθει ή ώρα και τους Τούρκους, όπως έγινε στην Κύπρο. Ας τους χαιρόμαστε, επιτελικά!
Και όπως είναι φυσικό, με το που έγιναν τα επεισόδια, άρχισαν τα όργανα: οι μεν συριζαίοι που είναι όλα τα χρόνια υπέρ του laissez passer τους έπιασε ο πόνος να συμπαραστέκονται στους αγανακτισμένους κατοίκους, οι δε «εθνοπατριώτες» που βλέπουν παντού ισλαμικές κατακτήσεις, έχουν τον πόνο του αν οι νησιώτες έχουν πλήρη και εμπεριστατωμένη άποψη για το όλο πρόβλημα. Καλά υπάρχουν και οι γραφικοί των Πρεσπών (ε), που σου λένε: δεν ένοιαζε τότε τους νησιώτες το θέμα μας, δεν μας νοιάζει εμάς τώρα!!
Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι στη νέα εποχή, οι εξεγέρσεις δεν θα έχουν κανένα ορθολογισμό, όπως δεν έχει κανένα ορθολογισμό και η συστημική κανονικότητα. Ο αγριεμένος θέλει, τώρα, μακριά από αυτόν το πρόβλημα που του ξεφτιλίζει την καθημερινότητά του: δεν τον νοιάζει ούτε ο «ισλαμισμός», ούτε τα «open borders» ούτε τελικά και οι ΜΚΟ. Τα αφήνει στους «διανοούμενους» του γραφείου, αυτός μόνο θα βαράει (και καλά θα κάνει)
Να σας πω. Εγώ προσωπικά νόμισα ότι με τη συμμετοχή μου στην Εθνική Αντίσταση δεν έκανα τίποτε άλλο από το να δικαιώσω την παράδοση του ελληνικού ράσου. Εγώ απ’ το δημοτικό σχολείο μάθαινα ότι το ελληνικό ράσο έχει πάρει μέρος σ’ όλους τους αγώνες του λαού ενάντια στους κατακτητές. Και η Εθνική Αντίσταση ήταν ένας αγώνας κατά των κατακτητών και είναι αλήθεια πως μετείχα σ’ αυτήν στις τάξεις του ΕΛΑΣ γιατί ο ΕΛΑΣ κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στη Ρούμελη που ζούσα και ζω ακόμη. Ο ΕΛΑΣ, παιδάκι μου, εκείνη την εποχή στη Ρούμελη δεν κρατούσε καμιά κόκκινη παντιέρα με σφυροδρέπανο. Μια ελληνική σημαία κρατούσε που έγραφε: «Ελευθερία ή Θάνατος» ο μπαρμπα Νικόλας ο Καραγιώργης με σταυρό επάνω που σήμερα δεν έχει. Θα ‘πρεπε να ‘μαι από σίδερο για να μην τους ακολουθήσω. Ούτε κόκκινες παντιέρες υπήρχαν ούτε σφυροδρέπανα. Απλά οι περισσότεροι Ελασίτες ήταν κομμουνιστές. Εγώ όμως δεν πήγα επειδή ήμουν κομμουνιστής, πήγα σαν παπάς. Έτσι το ‘νιωσα. Πήγα να πολεμήσω τους κατακτητές. Πολύ περισσότερο δε, όταν ήμουν στα μετόπισθεν, είχα ανάμιξη με την Εθνική Αλληλεγγύη. Αυτό λοιπόν έγινε η αφορμή να βγω στο βουνό
Η διευκόλυνση για να πεθάνεις είναι…η νέα μόδα της εποχής. Η οποία, πώς αλλιώς, βασίζεται στην «Selbstbestimmung am Lebensende», δηλαδή στην αυτοδιάθεση για να πεθάνουμε. Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε ενώπιον μίας άλλης εκδοχής ολοκληρωμένου Διαφωτισμού (των δικαιωμάτων), που έχει το επίχρισμα της «συμπόνιας», αλλά ουσιαστικά είναι μία light εκδοχή της ναζιστικής Τελικής Λύσης. Όταν οι μεγάλες ιδεολογίες του 20ου αιώνα παρήλθαν, η «γυμνή ζωή» μας έμεινε κληρονομιά. Μία ζωή γυμνή, χωρίς Θεό, πίστη, ιστορικότητα, πολιτισμό. Είναι συνεπείς, λοιπόν, όσοι στο πλαίσιο αυτό συνηγορούν για την αποποινικοποίηση της ευθανασίας. Όταν ο πόνος απ-ωθείται ή δεν οδηγεί πουθενά, τότε πραγματικά γιατί να πονάμε πιο πολύ. Ασε, δε, που δεν πρέπει να σκοτίζουμε και την υπόλοιπη παραγωγική διαδικασία. Τα μεγαλύτερα έργα τέχνης,οι μεγαλύτερες προσωπικές λυτρώσεις, βγήκαν μέσα από τον πόνο,που ήταν πάντοτε αβάσταχτος. Αυτό το ήξεραν όλοι οι πολιτισμοί. Αλλά, για ποιον πολιτισμό μιλάμε, τώρα;
Rich Countries Need 380 Million More Workers By 2050
The solution is at once simple and politically challenging: in the coming decades, rich countries should open their borders to more workers from poorer countries. At a time of rising nativism and xenophobia, calling for increased immigration may be unpopular. To allay legitimate concerns about rapid cultural change, developed nations can borrow from existing models of migration—in particular, those of Canada, Singapore, and Persian Gulf countries—that meet the demands of labor markets without upsetting social cohesion. It will be difficult to convince publics to accept more migrants, but wealthy countries don’t have much of a choice. If they can’t attract more workers from elsewhere, they will face demographic disaster.
Όπως ο «κεντρο-κάτι…» Μακρόν βρήκε τον μπελά του με τα «κίτρινα γιλέκα» της άλλης Γαλλίας, αντίστοιχα ο Κυριάκος θα βρει τον μπελά του από την «άλλη Ελλάδα». Είναι περιθωριοποιημένη, αγνοημένη και απρόοπτη. Δεν έχει, βέβαια, τη δημοσιότητα του Ρουβίκωνα ούτε κάνει επαναστατικές γυμναστικές ασκήσεις στις ΑΣΟΕΕ, οπότε μάλλον θα αγνοηθεί και πάλι από το κεντρο- αριστερό σύστημα. Θα αντιταχθεί πάντως σε συνέχειες, ακόμα και αν τα αιτήματά της είναι ομιχλώδη και ανορθολογικά. Πραγματικά, πόση παράνοια υπάρχει στο να αντιτάσσεται κανείς στα «κλειστά κέντρα» όταν έχεις τις «Μόριες», πάντως πολύ λιγότερη από τους σχεδιασμούς των Αθηνών- Βρυξελλών ή Βερολίνου;
Ο Bunuel θα αναλάβει την παραγωγή του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ, στη χρηματοδότηση του οποίου συμμετείχε το Κ.Κ.Γ. Επέβλεπε ο ίδιος την παραγωγή και το μοντάζ της ταινίας, ενώ υπεύθυνος για τη συγγραφή της αφήγησης και την ηχογράφηση της ήταν ο Jean Paul Chanois. Η τελευταία ενότητα που εστιάζει στην πολιορκία της Μαδρίτης και τις αεροπορικές επιθέσεις στον άμαχο πληθυσμό έχει την μεγαλύτερη ένταση: δεν έχει ήχο ή μουσική υπόκρουση, πέρα από τις σειρήνες προειδοποίησης για την επίθεση, και αποτελείται από πλήθος πλάνων που δείχνουν άμαχους πολίτες να τρέχουν στους δρόμους ή να καταφεύγουν στο μετρό, γυναίκες και άνδρες με παιδιά στα χέρια, ασθενοφόρα, πλήθος και εικόνες χάους και καταστροφής.
The Spanish Earth (ΗΠΑ, 1937) σε σενάριο Ernest Hemingway & John Dos Pasos, αφηγητής Orson Welles. H οικεία φωνή του Orson Welles αποδίδει με κοφτό, στιβαρό αλλά και συγκινημένο συναισθηματικό τόνο, με όσο το δυνατόν πιο απλό λεξιλόγιο και δυναμισμό το κείμενο του Χέμινγουεη. Αποδίδεται η φαντασιακή εικόνα μιας προ-νεωτερικής, ρομαντικής αγροτικής Ισπανίας. Η έμφαση στο τοπίο θυμίζει την εικονογραφία των ταινιών western. Αλλά και η τοποθέτηση σε αγροτικό και φτωχικό περιβάλλον συνδέεται με την πολιτική της αγροτικής επανεγκατάστασης που εγκαθιδρύει ο Roosevelt στη δεκαετία του 1930….
Ispanija (ΕΣΣΔ, 1939). Σκηνοθεσία Esfir Shub, παραγωγή Mosfilm. Μια ενότητα που εν υπάρχει στα άλλα ντοκιμαντέρ αφορά την είσοδο σοβιετικών πλοίων που μεταφέρουν εξοπλισμό και ανθρωπιστική βοήθεια στο λιμάνι της Βαρκελώνης, με μουσική υπόκρουση τη Διεθνή στα Ισπανικά, η είσοδος των πλοίων θυμίζει σκηνές από το Θωρηκτό Ποτέμκιν…Επίσης, μία ενότητα που παρουσιάζει το προπύργιο των φασιστών συντίθεται με ιδιαίτερα σκοτεινό τρόπο, με στρατιώτες, φαλαγγίτες, αλλά και ιερείς, συνδυάζεται με καθολικές τελετές, σύμβολα και θρησκευτική μουσική δίνοντας μία εικόνα που παραπέμπει σε έναν αντιδραστικό Μεσαίωνα
Πηγή: Α. Πούπου, «Ο κινηματογραφικός διεθνισμός των ντοκιμαντέρ προπαγάνδας του Ισπανικού Εμφυλίου», περ. Ουτοπία, τχ. 131, 159εξ.
Παράξενος, πολυσχιδής, αλαφροΐσκιωτος, αλλά με βαθιά επίγνωση του βάρους και της κάθετης πτώσης που είναι η ζωή, όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, ο Ζαν Κοκτώ ήταν ακριβώς αυτό που κάποτε είχε γράψει η “Le Monde” για εκείνον: «ο βαρόνος φάντασμα της γαλλικής τέχνης», κάποιος που μισήθηκε και αγαπήθηκε πολύ, για τους ίδιους λόγους.
«Ό, τι κάνει κανείς στη ζωή, ακόμα και ο έρωτας, το κάνει μέσα στην υπερταχεία που τρέχει προς το θάνατο»
«Τα παιδιά και οι τρελοί κόβουν το Γόρδιο δεσμό που οι ποιητές ξοδεύουν μια ζωή για να λύσουν»
«Πρέπει να πιστεύουμε στην τύχη. Πώς αλλιώς θα εξηγήσουμε την επιτυχία αυτών που αντιπαθούμε;»
Αυξάνεται και πληθύνεται η Επιτροπή για το 1821. Για όλους έχει ψωμάκι. Από την άλλη, ο Τ.Θ. αναρωτιέται για τον «ελληνικό λαό» και απορεί για την λατρεία στον Μακρυγιάννη, που οπωσδήποτε, ως εκσυγχρονιστής left liberal, βλέπει σε αυτή την λατρεία όλες τις νεοελληνικές παθογένειες και τους λαϊκισμούς.
«Η ελληνική κοινωνία παλεύει μέσω του μακρυγιαννισμού να σώσει τον εαυτό της από την ανοχή και την παθητικότητα που επέδειξε απέναντι στην επταετία των συνταγματαρχών. Οι ελίτ ψάχνουν στα τυφλά τον λαό για να ταυτιστούν μαζί του και να σώσουν την αξιοπρέπειά τους. Η ενοχική και ως επί το πολύ αμόρφωτη Δεξιά προσπαθεί να συμβιβάσει τον «λαϊκό» θυμό με τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ώσπου εμφανίζεται ο σοσιαλιστής ηγέτης και λύνει τον γόρδιο δεσμό. «Εγώ στην κυβέρνηση και ο λαός στην εξουσία». Ο κακομοίρης ο Τσίπρας, σαράντα χρόνια μετά, ψελλίζει ότι αν του ξαναδοθεί η ευκαιρία θα ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας, και τον πετροβολούν.
Ποιος είναι πιο λαός στην Ελλάδα του 2020; Ο εργατοπατέρας που καταδικάζει μερικά εκατομμύρια ή ο ταλαίπωρος χρήστης του λεωφορείου που χάνει το μεροκάματο; Ποιον από τους δύο θα υπερασπιζόταν ο Μακρυγιάννης και ποιον θα αναγνώριζε ως γνήσιο αντίτυπο της λαϊκής ψυχής ο Σεφέρης ή ο Θεοτοκάς;» [πηγή]
Για μένα, Ελλάδα ο κρυφός, αβάσταχτος καημός μίας έλλειψης. Παλιότερα, η έλλειψη αυτή ήταν οι «χαμένες πατρίδες», η δημοκρατία, η λαοκρατία, και τόσα άλλα. Τώρα, είναι η αναζήτηση του αυτονόητου, μακριά από την καθημερινή βλακεία που δολοφονεί κάθε τι Ελληνικό.
manolisgvardis 