Το μέλλον των σύγχρονων κοινωνιών;

[Marianne και Max Weber]

Πηγή

Όσες φορές η φιλελεύθερη δημοκρατία είχε απέναντί της εχθρούς αποφασισμένους, αμετάπειστους και ανελέητους – όπως εκείνους που αντιμετώπιζε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο τέλος της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αποδείχτηκε ανίκανη να συσπειρώσει και καθοδηγήσει δυνάμεις ικανές να αντισταθούν σ΄ αυτούς τους εχθρούς […]

Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο – σύμφωνα με όσα γράφει ο Στράους στο Φυσικό Δίκαιο και Ιστορία – η σκιά του φασισμού παραμονεύει πέρα από την φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι ο εξής: Επειδή αυτό το πολίτευμα υποστηρίζει την επιτρεπτικότητα, την ισότητα και την υλική ευημερία, οι φιλόσοφοι που επηρέασαν τον φασισμό, είδαν τη δημοκρατία ως παράγοντα που υποβαθμίζει και σμικρύνει το πνεύμα του ανθρώπου. Αυτή ακριβώς η αποστροφή προς την φιλελεύθερη δημοκρατία διαμόρφωσε τις απόψεις του Νίτσε, ο οποίος στιγμάτισε «εκείνους τους τελευταίους ανθρώπους που εφεύραν την ευτυχία». Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ και ο Καρλ Σμιτ (και οι δύο συνδέθηκαν με το Ναζιστικό κόμμα) αισθάνονταν βαθιά αποστροφή για τον χαρακτήρα του φιλελευθερισμού, o οποίος, κατά την άποψή τους, εξασθένιζε το πνεύμα. Ίσως o πιο ισχυρός παράγοντας κρίσης του φιλελευθερισμού, γράφει ο Στράους, συνίσταται στο ενδεχόμενο να αποβαίνει πειστική η κριτική που ασκεί ο φασισμός εναντίον του. «Δεν μπορείς να αντικρούσεις μιαν άποψη χρησιμοποιώντας απλά και μόνον το επιχείρημα ότι συνέβη να την έχει συμμεριστεί και ο Χίτλερ», γράφει ο Στράους στο Φυσικό Δίκαιο και Ιστορία.
Οι πιο σπουδαίοι επικριτές της φιλελεύθερης δημοκρατίας φοβόταν πως αυτή η μορφή συμβίωσης των ανθρώπων μπορεί κάλλιστα να γίνει παγκόσμια και διαρκής. Θεωρούσαν πιθανό, ότι ο τεχνολογικός, γραφειοκρατικός πολιτισμός θα εξαπλωθεί και θα γίνει πανταχού παρών,επιφέροντας «πλήρη ισοπέδωση και ομοιομορφία» […]

Kεντρικό θέμα όσων γράφει ο Στράους για τον Βέμπερ είναι το αίσθημα φόβου για την κοινότοπη ασημαντότητα της οικουμενικής, εξισωτικής και ευημερούσας κοινωνίας ως τελικής κατάστασης του ανθρώπινου γένους. Στην σειρά του κειμένου, ανάμεσα στον ισχυρισμό ότι η θέση του Βέμπερ οδηγεί στον μηδενισμό και στην παρατήρηση για τον φασισμό που παραμονεύει πέρα από εκεί που μας οδηγεί ο Βέμπερ, ο Στράους γράφει ότι ο Βέμπερ έβλεπε τις εξής δύο εναλλακτικές λύσεις για το μέλλον του Δυτικού πολιτισμού:

Είτε πνευματική ανανέωση (με «εντελώς νέους προφήτες ή με μια ισχυρή αναγέννηση παλιών ιδεών και ιδεωδών» [όπως γράφει ο Βέμπερ]), είτε – αν δεν συμβεί το προηγούμενο – «μηχανοποιημένη απολίθωση, επιφανειακά εξωραϊσμένη με μια σπασμωδική υπεροψία» των ανθρώπων ενός τέτοιου του μέλλοντος.

Από την τεχνοφιλία…στην Αποανάπτυξη

Μήπως, λοιπόν, η έλλειψη δυναμικών κινημάτων αμφισβήτησης της σημερινής κοινωνίας θα πρέπει να αποδοθεί, όχι τόσο σε κάποιου είδους πρόσκαιρης υποχώρησης της πολιτικής και ταξικής συνείδησης, όπως συνήθως διατυμπανίζει η Αριστερά, αλλά κατά βάση στην ολοένα και πιο παγιωμένη τάση αποσύνθεσης των κοινωνικών δεσμών και της ίδιας της έννοιας της συλλογικότητας; Μήπως στην αδυναμία εμφάνισης πολιτικών αγώνων στις πόλεις και τις γειτονιές τους συμβάλλει και ο ναρκισσιστικός τρόπος ζωής ο οποίος διά του τεχνολογικού εθισμού μας αναπαράγεται και γιγαντώνεται; Πόσο θετικό ή πόσο αρνητικό είναι το κινηματικό ισοζύγιο που έχει να επιδείξει η πολυθρύλητη προσβασιμότητα στην υπερ-πληροφόρηση, όταν η κύρια λειτουργία της -αν το εξετάσουμε καλά το πράγμα- είναι μάλλον η ολοκληρωτική μας προσρόφηση στην ευκολία και στον αυτοματισμό της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας; Εν τέλει, ενώ σήμερα η εξάπλωση της ψηφιακής κουλτούρας οδηγεί στην πλήρη παρακμή και εξαφάνιση κάθε στοιχείο κοινωνικού δεσμού, μήπως μας απασχολεί απλώς το ότι παρακολουθούν τα γκατζετάκια μας;
Πηγή

Iσλάμ και Σώτη

Πολύ καλά φαίνεται να τα λέει η Σώτη Τ. στο άρθρο της [εδώ]. Τώρα, πώς εγώ καταλαβαίνω ότι αυτό που απειλείται από το Ισλάμ για τη Σώτη, ως επιστροφή στον 7ο αιώνα, είναι τα Μάτζικ Μπας, το ροκ εν ρολ, το «φτιάξιμο» και τα συναφή, έλα να μου το βγάλεις από το μυαλό μου………….

Επιλεκτικές μνήμες

Αντί για τους Γράμμους και τα Βίτσι, καλό είναι να διαβαστούν και άρθρα όπως το παρακάτω

Επιλεκτικές μνήμες και βουλγαρικές κατοχές

Πηγή: Αφηγήσεις για τη δεκαετία του 1940. Από το λόγο του κατοχικού κράτους στη μετανεωτερική ιστοριογραφία, εκδόσεις Επίκεντρο, 2012, 297-320

Ιταλική αστική λογοτεχνία

Το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» του Καβάφη τελειώνει μάλλον αισιόδοξα. Στο τέλος της ημέρας οι βάρβαροι δεν εμφανίζονται, οι συγκεντρωμένοι στην αγορά επιστρέφουν στα σπίτια τους και, αν και θα ήταν κάποια λύση, η ζωή επανέρχεται εκεί που ήταν την παραμονή. Τίποτε δεν συμβαίνει. Οπως και δεν συμβαίνει τίποτε στην «Ερημο των Ταρτάρων», το αριστούργημα του Ντίνο Μπουτζάτι. Μόνον που εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Ο νεαρός αξιωματικός Τζιοβάνι Ντρόγκο, ο οποίος έχει αποσπασθεί στο φρούριο Μπαστιάνι, προκεχωρημένο φυλάκιο μπροστά στην έρημο, στα όρια του κατοικημένου κόσμου, όταν αναλαμβάνει υπηρεσία πιστεύει πως η παραμονή του εκεί θα είναι προσωρινή. Επί τριάντα χρόνια θα περιμένει τους Ταρτάρους, που κάποτε είχαν απειλήσει τη χώρα του, όμως τώρα πια κανείς δεν ξέρει αν συνεχίζουν να υπάρχουν. Ελπίζει πως κάποια μέρα θα τους δει να διασχίζουν την έρημο και ζει την καταθλιπτική ρουτίνα της καθημερινότητας του φρουρίου, μοιράζεται με τους υπόλοιπους την ακινησία της στρατιωτικής ζωής, λες και με την τυπολατρική τήρηση της πειθαρχίας και των κανόνων θα περισώσει την ευγένεια των αισθημάτων του. Στο τέλος πεθαίνει μόνος του, σε ένα θλιβερό πανδοχείο, στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του.

Πηγή

Il deserto dei tartari è il romanzo più famoso e forse meno significativo di Buzzati, che ha pesato sulla sua fortuna come una sorta di stigma a causa del quale egli è stato per tantissimi anni considerato un epigono di Kafka; l’opera, dalla costruzione narrativa estremamente scarna, si colloca a metà tra Aspettando Godot e Il Processo, ed è incentrato attorno a un’assenza, quella dei tartari, di cui si attende la venuta alla Fortezza Bastiani, un avamposto militare che tenta invano di arrestare lo scorrere del tempo. Effettivamente, se in Kafka il significante rimanda sempre a qualcosa d’altro, un “altro” tuttora oggetto di discussione critica al fine di significarlo ora in questo ora in quest’altro modo, la stessa caratteristica si profila evidentemente anche nel Deserto dei tartari; ma, a differenza di Kafka, Buzzati colora la narrazione di notazioni personali, di slanci lirici sofferti e sinceri che stemperano il registro oggettivante e senza squarci dello scrittore praghese, e proprio questi slanci e notazioni costituiscono i veri punti di forza della sua opera, e da sole varrebbero ad assegnare allo scrittore lombardo un ruolo di primo piano all’interno del panorama letterario italiano ed europeo.

Πηγή

Δουνκέρκη

Μίνιμαλ αφήγηση, εστίαση στο μικρο, καμία αναφορά σε μάχη παρά μόνο κάποιες αερομαχίες, η αισθητική του survivor, και μπόλικος αγγλικός πατριωτισμός που πάντα είναι σε θέση να συγκινήσει. Η αισθητική είναι ενδιαφέρουσα. Το ίδιο και η επιλογή της πορείας της αφήγησης του Νόλαν σε παζλ ιστοριών, επικεντρωμένες στις ματιές των μεμονωμένων προσώπων. Έστω και έτσι, αριστουργηματική. Να μπορούσαμε και εμείς με έναν τέτοιο τρόπο να δραματοποιήσουμε τις ήττες μας!

Βαρουφάκη συνέχεια…

Έχοντας ήδη αναφερθεί σε γενικές γραμμές στο θέμα (άρθρο Α. Οικονόμου), οφείλουμε να τονίσουμε εν πρώτοις πως το σχέδιο δεν ήταν σε καμία περίπτωση αριστερό, αλλά μάλλον φιλελεύθερο – αφού δεν προέβλεπε το λογιστικό έλεγχο των δημοσίων χρεών αποδεχόμενο το ύψος τους ως είχε χωρίς καμία ονομαστική διαγραφή, απέβλεπε στη μείωση των φόρων για όλες τις επιχειρήσεις ανεξαρτήτως μεγέθους, ενέκρινε τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν είχε πρόθεση κρατικοποίησης των τραπεζών, δεν αναφερόταν πουθενά η (ιδιωτική) Τράπεζα της Ελλάδας κοκ.

Με εξαίρεση τώρα το σημείο 6 (μεταβίβαση των μετοχών στην ΕΕ!), ήταν θετικό για την Ελλάδα – εξαιρετικά δύσκολο όμως στην επίτευξη του, εάν όχι απίθανο. Το μεγάλο πρόβλημα ευρίσκεται κατά την άποψη μας στην εφαρμογή και εκτέλεση του – πόσο μάλλον από μία τόσο άπειρη και ανεπαρκή κυβέρνηση, η οποία δεν διέθετε σχεδόν κανένα στέλεχος που να ήταν σε θέση να λειτουργήσει αποτελεσματικά, κάτω από τέτοιου είδους «ασφυκτικές» συνθήκες (κάτι που όφειλε να γνωρίζει τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο υπουργός οικονομικών του).

Εκτός αυτού, όφειλε να τεθεί αμέσως ενώπιον των δανειστών, της Γερμανίας δηλαδή, ή δυνατόν την επόμενη ημέρα της σύστασης της κυβέρνησης, χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση – ενώ οι Πολίτες θα έπρεπε να είναι ενημερωμένοι, ιδίως για τους κινδύνους που συνεπαγόταν, αφού χωρίς την αμέριστη στήριξη τους δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί τίποτα.

Φυσικά οι τράπεζες όφειλαν να είναι οχυρωμένες και το παράλληλο σύστημα πληρωμών θα έπρεπε να είναι έτοιμο να λειτουργήσει αμέσως – ενώ όφειλαν να αναβληθούν οι πληρωμές των ομολόγων προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ (όλες εκτός των ομολόγων αγγλικού δικαίου), έτσι ώστε να μην αδειάσουν τα δημόσια ταμεία, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια της ατελείωτης διαπραγμάτευσης. Κανένας άλλωστε δεν μπορούσε να μας διώξει από τη νομισματική ένωση αφού δεν προβλέπεται από τις συνθήκες, ούτε να μας απαγορεύσει τη χρεοκοπία εντός του ευρώ – πόσο μάλλον όταν η πρόταση σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά μετριοπαθής, συντηρητική και έντιμη.

Με απλά λόγια, ο μοναδικός τρόπος για να είχε κάποια πιθανότητα επιτυχίας η εφαρμογή του σχεδίου, θα ήταν ένας «αστραπιαίος πόλεμος» κατά το παράδειγμα της Γερμανίας το 2ο ΠΠ, από μία ετοιμοπόλεμη κυβέρνηση, καθώς επίσης από έναν ετοιμοπόλεμο λαό – με όλα όσα ρίσκα συνεπάγεται κάτι τέτοιο, αφού η έκβαση μίας μάχης δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί.

Πηγή

Υπάρχει ακόμη και στο βιβλίο μία κατά τη γνώμη μου υπερβάλλουσα αισιοδοξία για την πιθανή επιτυχία του plan B, που περιελάμβανε, όπως είπαμε, το σύστημα παράλληλων πληρωμών και το κούρεμα των ομολόγων της Ε.Κ.Τ. Το 2015 είχαμε δει μια παρόμοια αισιοδοξία στη διαπραγματευτική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που φαίνεται να θεωρούσε ότι είχαν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες λόγους να φτάσουν σε μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία γιατί αλλιώς θα έχαναν και αυτοί. Στο βιβλίο η αισιοδοξία είναι συγκριτικά κάπως πιο μετριασμένη, αναγνωρίζεται δηλαδή το ενδεχόμενο της έκβασης του Grexit.

Ένα δεύτερο σημείο κριτικής θα ήταν ότι πιστεύω ότι εφόσον το βιβλίο στρέφεται ακριβώς γύρω από την «ενηλικίωση», ο ελληνικός λαός θα βοηθείτο αν μάθαινε με τη μεγαλύτερη δυνατή λεπτομέρεια το περιεχόμενο του plan X, όσο και ποιες θα ήταν οι πρακτικές συνέπειες ενός Grexit.

Η εμφάνιση Βαρουφάκη με τα ακριβά και καλόγουστα (κατά τη γνώμη μου) outfits ήταν περισσότερο ο αντικομφορμισμός του πλούσιου, που είναι αντισυμβατικός γιατί μπορεί, γιατί το στηρίζει με μια πληθώρα χαρακτηριστικών, όπως το κοινωνικό επίπεδο και η μόρφωση. Κάτι τέτοιο σαφώς διαφεύγει από τη στρατηγική της μετριοπάθειας, που υποτίθεται ότι είχε η διαπραγμάτευσή μας, καθώς η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι μόνο, αλλά και να φαίνεται μετριοπαθής.

Υπάρχει και ένα θέμα γενικότερο από την εμφάνιση. Η ίδια η λογική των απομνημονευμάτων του Γ.Β. είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος διαλέγεται με τις ελίτ έχοντας εμπιστοσύνη στην περίφημη διαλεκτική του δεινότητα και προσπαθεί να τις πείσει ότι είναι και για το δικό τους συμφέρον, που χρειάζεται να προβούν σε μια βιώσιμη συμφωνία. Η μεταιχμιακή θέση του Γ.Β. μεταξύ των insiders και των outsiders αντιστοιχεί και σε μία μεθοριακή θέση μεταξύ των ελίτ και του λαού, όντας εντέλει σύμβουλος και των δύο. Αυτό είναι και που ονομάσαμε «προμηθεϊκό» ρόλο, δηλαδή αφενός τη διάχυση της αποκάλυψης της πληροφορίας στον λαό, αλλά αφετέρου και τη διαμεσολάβηση των λαϊκών αιτημάτων στις ελίτ

Πηγή

Είναι όλοι οι ισλαμιστές το ίδιο;

Start with the conflation. Critics charge that political Islamists differ little from jihadists like al-Qaeda and Islamic State, since both sorts of groups seek to re-create an Islamic caliphate under sharia and disagree only over timing and means; worse, political Islam is often a gateway to violent jihad.

The Brotherhood is itself partly to blame for the blurring of distinctions. Its leaders have a habit of preaching non-violence in English while, as over Palestine and Syria, talking up resistance and even jihad in Arabic. Likewise, some of the violence against the Egyptian government appears to be the work of Brotherhood radicals. Prominent global jihadists include ex-Brothers, among them Ayman al-Zawahiri, al-Qaeda’s leader.

But to lump all these groups together is simplistic. Violent jihadists draw on many sources to justify their gory deeds, not least the puritanical Salafism of Saudi Arabia, which competes with the Brothers. The jihadists loathe more moderate Islamists for focusing on piety, social services and elections. They think man-made laws are an affront to divine ones. To treat all Islamists as jihadists is a bit like saying social democrats are just like Italy’s Red Brigades because they all read Karl Marx.

What of democracy? The worry is that even non-violent Islamists treat elections as a tactic: one man, one vote, one time. Recep Tayyip Erdogan, Turkey’s president, was once a model Islamist, easy on religiosity and big on liberal reforms. These days, as he purges real and imagined foes, he is almost as awful as the Arab dictators he once denounced (he keeps winning elections, though). In Egypt the short-lived Islamist president, Muhammad Morsi, seemed to govern for the Brotherhood alone. He installed Brothers throughout the bureaucracy and declared himself to be above the (dubious) judiciary. He alienated other parties, provoking mass protests.

Critics assume that Mr Erdogan and Mr Morsi are flawed because they are Islamist. But there is another explanation: that they have mimicked the power-grabbing tactics of Turkish and Egyptian strongmen to pre-empt efforts by the “security state” to seize back power—for Mr Morsi, unsuccessfully.

A more hopeful example is Tunisia, where the Arab spring started. It has avoided both the chaos of civil war in Libya, and the chokehold of the secret policemen in Egypt and Algeria. Ennahda has had the good sense to share power with more secular groups, and even to yield to them. It knows that a fragile democratic transition requires broad consensus. In Morocco the king has ceded some power to the parliament and allowed an Islamist prime minister to lead a broad coalition.

The third error is to think that states can deal with the shortcomings of political Islam by relying on absolute monarchs and presidents-for-life. Their record is dire. From the Shah’s iron rule in Iran that led to revolution in 1979, through Saddam Hussein’s terror in Iraq, to the coup that reversed the electoral wins of Islamists in Algeria in 1992 and the crushing of protests by Bashar al-Assad in Syria in 2011, repression produces at best a brittle stability and at worst civil war. Unlike former autocrats in countries such as South Korea and Taiwan, most of the Middle Eastern ones have failed to create durable prosperity.

Πηγή

Η απελευθέρωση του θυμικού

Κάθε εποχή έχει και τον δαίμονα της, που υπό προϋποθέσεις δείχνει και το πρόβλημα της. Υπό προϋποθέσεις κατανόησης. Στον μεσοπόλεμο ήταν ο ναζισμός, στην μεταπολεμική εποχή οι διάφορες Μπάαντερ Μάινχοφ, αργότερα ο Μπιν Λάντεν κ.ο.κ. Σήμερα, είναι τα αραβικά (συνήθως) πιτσιρίκια στην Ευρώπη που μεταξύ γκόμενας, ναρκωτικών και ισλάμ, δεν το έχουν σε τίποτα να «μεκελέψουν». Άλλα είναι μικροαπατεώνες, άλλα καλοί μαθητές και ήσυχοι, που είδαν το (τζιχαντιστικό) φως τους σε κάποιο σάιτ στο διαδίκτυο από κάποιον ιμάμη του ισλαμικού underground.

Οι αστυνομικές εκδοχές της ιστορίας μου φαίνονται ελλιπείς. Τα περί ισλαμικού κινδύνου, το ίδιο- είναι σαν να λες ότι για τις βόμβες των αναρχικών του 19ου αιώνα, ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν ήταν οι κυρίως υπεύθυνοι. Άντε, το πολύ να δεχθώ την «απειλή» των εισρεόντων μουσουλμάνων στην Ευρώπη, από την άποψη της δημογραφίας ή του «στοιχήματος» για το ποια κοινωνία τελικά θα παραχθεί. Αλλά αυτό είναι πέραν των βομβών και των μαχαιριών. Άσε που είναι και παραπλανητικό, διότι αριθμητικά και ιστορικά, οι 13 νεκροί της κάθε Βαρκελώνης δεν λένε τίποτα σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ από την άλλη μέσω μίας διπολικής αντιμετώπισης (εμείς και αυτοί) χάνεται το ζητούμενο. Το μόνο που στοιχειωδώς προσεγγίζει το ζητούμενο είναι η λογοτεχνία που καταπιάνεται με αυτά (όπως του Ουελμπέκ) ή τα ρεπορτάζ από την καθημερινότητα και τις προσωπικές ιστορίες των αυτοκτόνων, που έρχονται στην επιφάνεια.

Για μένα, το ζητούμενο είναι το έλλειμμα νοήματος ζωής. Αυτό αφορά σε όλους, και όχι μόνο στους ισλαμιστές. Όλοι καλούνται ν’ απαντήσουν στην πρόκληση. Ο καθένας με τον τρόπο του. Άλλος με την ιντερνετική μανία και το παραμύθι της εικονικής ζωής, άλλος με την ναρκισσιστική προσήλωση στον εαυτό του (την καριέρα του, τον ελεύθερο χρόνο του, τα χόμπι του), άλλος με τις γιόγκες, τις διάφορες αιρέσεις και την χορτοφαγία, άλλος με τα σκυλιά που τα βγάζει κάθε μέρα βόλτα, άλλος μα τα σκάφη και τα αυτοκίνητα, άλλος με το γκεϊλίκι ή τις γκόμενες. Πολλοί τρόποι με κοινό στοιχείο τους την απελευθέρωση του θυμικού. Μάλιστα, ως δικαίωμα αναφαίρετο. Τώρα αν αυτή η απελευθέρωση στη μεν μία περίπτωση σκοτώνει και στην άλλη «έχει γούστο» (τα μπαράκια και τα διάφορα parades)- αυτό είναι ιστορικά και φιλοσοφικά αδιάφορο.

Τα «ισλαμιστικά» μακελέματα θα έχουν κάποιο νόημα όταν ο δυτικός άνθρωπος τα κατανοήσει ως μία απάντηση σε μία ιστορική φάση, στην οποία ο ίδιος έχει εισέλθει από καιρό, και θέλει και όλοι οι άλλοι να εισέλθουν. Αυτό μέλλει να το δει ο δυτικός άνθρωπος. Διότι, κακά τα ψέμματα, πόσο ενδιαφέρουν οι 13 νεκροί της (κάθε) Βαρκελώνης τους μαύρους της Αφρικής ή τους Μπαγκλαντεσιανούς; Νομίζω καθόλου, έχουν τα δικά τους προβλήματα…….

Πεθαίνοντας στην Καταλωνία

Συναφές ζήτημα: σε περίπτωση χτυπήματος, η αστυνομική / στρατιωτική παρουσία αναγκαστικά θα ενισχυθεί, φυσικά υπό την καθοδήγηση δυτικών δυνάμεων οι οποίες και έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα, χρηματοδοτώντας τον τζιχαντισμό και επεμβαίνοντας ως ιμπεριαλιστές στην Μ. Ανατολή, ασφαλώς, αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχουμε επιλέξει να ανήκουμε στη Δύση, έστω και με μισή καρδιά, άρα μας αφορούν τα στρατιωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Δύση, και στο κάτω κάτω όταν κινδυνεύεις να σε ανατινάξει ο, κατά τα άλλα συμπαθέστερος από τον Δυτικό, Αραβας, δέχεσαι πιο εύκολα την παρουσία φαντάρων στους δρόμους. Καλείσαι δηλαδή να διαλέξεις στρατόπεδο και, εφόσον η μάχαιρα του μουσουλμάνου αποτελέσει πολύ πιο παρούσα απειλή από την αποικιοκρατία, θα συνταχθείς με την αποικιοκρατία – όπως έχεις κάνει και σε άλλα πεδία, δηλαδή, έστω και από τακτικισμό.

Φυσικά μπορείς να συνεχίσεις να καταγγέλλεις τον ιμπεριαλισμό στο διαδικτυακό καφενείο, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον τζιχαντιστικό ολοκληρωτισμό – αλλά κοιτάζοντας ταυτόχρονα με καχυποψία τους μαυριδερούς γενειοφόρους στον δρόμο: η ψευδής συνείδηση είναι πάντα μια σανίδα σωτηρίας σε αυτόν τον άκαρδο κόσμο.

Πηγή