Το υβριδιακό μόρφωμα των Χριστιανοσοσιαλιστών

δ

Κάποτε ήταν κάτι το ελπιδοφόρο. Μία προσπάθεια ανεύρεσης ενός τρίτου δρόμου ανάμεσα στην αντι-εκκλησιαστική, δογματική αριστερά και την σωματειακή, εθνικόφρονα δεξιά. Με «ψαγμένους» και φιλομαθείς νέους. Υπήρχε βέβαια το φολκλόρ της Αμοργού, της Πάτμου και των Doors, αλλά εντάξει, νέοι ήταν, η εποχή το απαιτούσε- μολονότι στην Ελλάδα του 1980-1981 απορούσε ένας ξένος ροκάς ότι στην Πλάκα ακούνε ακόμα ροκ. Το κύμα της ανανέωσης στα θεολογικά επίκαιρα, αν μη τι άλλο, ήταν σημαντικό.

Όμως πέρασαν τα χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ τους άλωσε, καθώς ήταν στην Ελλάδα ο κατεξοχήν τρίτος δρόμος. Και να οι συνεργασίες, και να το κομματικό φλερτ, και να η Παράδοση (του Σαββόπουλου, του Ξυδάκη κα.), και να οι εκδρομούλες στα νησιά. Το δυστύχημα είναι ότι ούτε της Εκκλησίας ήταν ούτε της Αριστεράς. Ο τρίτος δρόμος έγινε αδιέξοδος. Από την Εκκλησία δεν έμεινε η συντηρητική σοβαρότητα και η τυπική προσήλωση, από την Αριστερά δεν έμεινε η κινηματική και φιλεργατική στάση και διάθεση. Το περίεργο αυτό μόρφωμα αποτέλεσε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 την «πρωτοπορία» στην μετέπειτα καθιέρωση της λεγόμενης εναλλακτικής ή, κατ’ εμέ, «ροζ αριστεράς». Ο Χριστόδουλος ήταν η κρίσιμη καμπή, αφού οι περισσότεροι τον αρνήθηκαν, επιλέγοντας έναν από τότε συριζαϊκό και πολυπολιτισμικό χριστιανισμό- που μετά θα εκβάλλει σε φιλελέ καταστάσεις-, κάποιοι δε λίγοι «την είδαν» περισσότερο εθνο- πατριωτικά.

Η πορεία της τάσης θα ολοκληρωθεί, εξαιρουμένων των εξαιρέσεων (!), με την σνομπ διάθεση και απόλυτη αποστασιοποίηση των φορέων της απέναντι σε κάθε προσέγγιση. Έχουν δημιουργήσει πολλά «μικροκλίματα», μία οιονεί πανίδα, με την αναγκαία νοσταλγία και τις ρομαντικές καθηλώσεις, έξω από τις οποίες δεν υπάρχει καμία ουσιαστική επαφή και κανείς διάλογος. Η παγωμάρα της μη προσέγγισης δεν ζηλεύει και πολλά από την αντίστοιχη των οργανωσιακών της πάλαι ποτέ εποχής. Εγωισμός και οίηση- πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στους αληθινούς Χριστιανοσοσιαλιστές της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ή του Προτεσταντισμού.

Ευρώπη: Το τέλος της συναίνεσης

Πως αντιλαμβάνονται όμως τα μεσοαστικά στρώματα της Ευρώπης αυτή την υποτιθέμενη, μέχρι εσχάτων, «σύγκρουση» της διεθνιστικής ελίτ και της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς; Τι συμβαίνει με την ευρωπαϊκή μεσαία τάξη, που φαίνεται να «έχει χάσει τον προσανατολισμό της», καθώς ισοπεδώνεται σταδιακά από την οικονομική κρίση και διακατέχεται από ανασφάλεια που προκαλούν οικουμενικές προκλήσεις, όπως η μεταναστευτική και η πολιτισμική; Όπως υποστηρίζει ο Γερμανός φιλόσοφος Αλεξάντερ Γκράου (Cicero, 7-5-2016) η «διασπασμένη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα», «πολιτισμικά άστεγη», «ανασφαλής και σε αναζήτηση ταυτότητας» μεσαία τάξη αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε μια «υποτιθέμενη νεωτερικότητα» και σε μια εμμονή «σ’ ένα παραμορφωμένο παρελθόν». Τα δύο στρατόπεδα, μπορεί από κοινού να «εχθρεύονται τον φιλελευθερισμό και τον εξατομικισμό», φιλονικούν όμως για «εξισωτικούς κολεκτιβισμούς», όπως «η πολυπολιτισμική κοινωνία από τη μια πλευρά και ο εθνικισμός από την άλλη». Πλέον, το «Εμείς» της μεσαίας τάξης φαντάζει, «ανάλογα με το προσωπικό γούστο του καθενός, είτε σαν πολύχρωμη αρμονική συλλογικότητα είτε σαν εδαφική εθνοτική κοινότητα (Volksgemeinschaft)». Στο επίκεντρο αυτού του διχασμού βρίσκεται το μεταναστευτικό ζήτημα και αυτό εξηγεί εν πολλοίς και την επαίσχυντη στάση Ευρωπαίων ηγετών, όπως η Μέρκελ, απέναντι στις απαιτήσεις του νεοθωμανού Ερντογάν.

Πηγή

Η πιο σωστή κουβέντα

Καταλαβαίνω πως ζούμε στην εποχή της συνδρομητικής τηλεόρασης, αλλά αν έδειχνε τα ματς κάποιο ελεύθερο κανάλι, χιλιάδες παιδάκια θα πήγαιναν με μία πορτοκαλί μπάλα αύριο στο σχολείο τους. Κάπως έτσι έχασαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους Γκάληδες και τους Φάνηδες που γνώρισε η δική μου γενιά

Πηγή

Μαρόκο, πορτοκάλια και μετανάστευση

Better, then, to help developing countries create jobs for their own? The king of Morocco supposedly once told EU leaders that if they did not want his people, they would have to scrap their agricultural subsidies and take his oranges instead. This apocryphal story got things upside-down: emigration in poor countries tends to rise with income per person, up to around $7,500 a year, as people acquire the means to leave. The African migrants who reach Europe via Italy are often among the richer and better-educated. So as Africa gets wealthier, more of its people may decide to chance their hand elsewhere. Some will go to richer parts of their own continent, but plenty will seek the bountiful lands to their north. Europe, look out.

Πηγή

Ψάξε ψάξε, δεν θα το βρεις

Πηγή

Κρίση αντιπροσωπευτικότητας, κρίση δημοκρατίας, τέλειωσαν τα χρόνια της μεταπολεμικής καλοπέρασης? Αλήθεια πιστεύει ο συντάκτης του άρθρου ότι ένας αριστερός λαϊκισμός θα είναι η λύση. Το πραγματικό αντίβαρο στην ακροδεξιά?

Απαρχές

Σε «Μανιφέστο» που κυκλοφορούν το Πάσχα του 1979, γράφουν…
«Δεν έχει ψυχή και ούτε αξίζει. Είναι παλιό και σκουριασμένο και δεν δουλεύει…»
Στις συναυλίες που δίνουν, εξηγούν ότι αυτό το μυστηριώδες
«παλιό» και «σκουριασμένο», «που δεν έχει ψυχή», είναι το ροκ, που έχει πεθάνει και «αν το πιστέψεις, τότε το πτώμα του σε εγκλωβίζει».
Ο αρμονίστας του συγκροτήματος, Billy Lod (Βασίλης Παλαιοκώστας), στη διάρκεια των συναυλιών, συνηθίζει να σπάει στο στόμα του αμπούλες με μπογιά που μοιάζει με αίμα. Πέφτει κάτω, παριστάνοντας το ροκ που πεθαίνει.
Τον Αύγουστο του 1980, σε ροκ φεστιβάλ στου Ζωγράφου, οι
ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ εμφανίζονται υπερόπτες και προκλητικοί. Δηλώνουν ξανά τον «θάνατο του ροκ», και παρουσιάζουν το House of The Rising Sun, έναν από τους παραδοσιακούς «ύμνους», σε πανκ εκτέλεση. Τα φρικιά, φρικάρουν και τους πετάνε γιαούρτια.

Βλέπε: εδώ και εδώ

Εγώ προτιμώ αυτή την Κωνσταντινούπολη

All night long on the broken glass
livin in a medicine chest
mediteromanian hotel back
sprawled across a roll top desk
the monkey rode the blade on an
overhead fan
they paint the donkey blue if you pay
I got a telephone call from Istanbul
my baby’s coming home today
will you sell me one of those if I shave my head
get me out of town is what fireball said
never trust a man in a blue trench coat
never drive a car when you’re dead
Saturday’s a festival
Friday’s a gem
dye your hair yellow
and raise your hem
follow me to beulah’s on
dry creek road
I got to wear the hat that my baby done sewed
take me down to buy a tux
on red rose bear
got to cut a hole in the day
I got a telephone call from Istanbul
my baby’s coming home today

Ὁ Ζ. Λὲ Γκὸφ γιὰ τὴν Ἅλωση

Πηγή

Τί συνεπάγονται ὅσα λέει ὁ Λὲ Γκόφ; Ὅτι εὐτυχῶς ποὺ οἱ Ἕλληνες δὲν ἐπανέκτησαν τὴν Κωνσταντινούπολη γιατὶ ἂν τὴν εἶχαν ἐπανακτήσει τότε θὰ εἶχαν τὴ φυσική τους πρωτεύουσα καὶ θὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ ἑνοποιηθεῖ ἡ Εὐρώπη ὑπὸ τὴν ἡγεμονία τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Τί ἄλλο λέει; Ὅτι γιὰ ὅσο διάστημα οἱ Ἕλληνες δὲν κατέχουν τὴν Κωνσταντινούπολη (ἢ ἀντίστροφα, γιὰ ὅσο διάστημα τὴν κατέχουν οἱ Μουσουλμάνοι) ἢ γιὰ ὅσο διάστημα ἡ Ἀνατολικὴ Εὐρώπη δὲν ἔχει ἕνα δικό της Κέντρο, ἡ Ἀνατολικὴ Εὐρώπη δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἰσότιμη μὲ τὴν Δυτική.

Ἡ Μόσχα ἦταν πολὺ μακριά, ἡ Θεσσαλονίκη ἦταν πολὺ μικρή, ἡ Κωνσταντινούπολη εἶναι ἰσλαμική.

Ὁ Λὲ Γκὸφ εἶναι ἀπὸ τοὺς σπουδαιότερους μεσαιωνολόγους· δὲν εἶναι ὑπὲρ τῆς ἰδέας ὅτι ἡ Εὐρώπη γεννήθηκε ἐπὶ Καρλομάγνου (τὸν παρομοιάζει μὲ τὸν Χίτλερ) οὔτε ὅτι οἱ Σταυροφορίες προσέφεραν τίποτε στὴ Δύση. Οὔτε κἂν ἀνθέλληνας ἢ φιλέλληνας εἶναι. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο –ἐπειδὴ κάνει λόγο γιὰ δυτικοευρωπαϊκὴ κυριαρχία ἐπὶ τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου, καὶ γιὰ ἀντίστοιχου εἴδους «εὐρωπαϊκὴ ἑνοποίηση»– δύσκολα θὰ δεχόταν, ὅπως οἱ ἐν Ἑλλάδι «εὐρωπαϊστές», τὴν ἄποψη ὅτι θὰ μποροῦσαν οἱ «Ἑνωμένες Σοσιαλιστικὲς Πολιτεῖες τῆς Εὐρώπης» (γελᾶμε, βέβαια…) νὰ προκύψουν ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση.

Γιὰ ἕναν δυτικὸ καὶ φιλοευρωπαϊστὴ σημαίνει: «Χάσατε, ἀποδεχτεῖτε τὸ τετελεσμένο καὶ ὑποταγεῖτε στὴν δυτικοκεντρικὴ Εὐρώπη».

Νά γιατί ὁ εὐρωπαϊσμὸς εἶναι ἐξαρχῆς χαμένος στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη.

Πλαστά πτυχία, όπως νομίζετε

Φαίνεται ότι είναι ίδιον της εποχής ο συνδυασμός της άπειρης προσωπικής και κοινωνικής μιζέριας με την υπέρμετρη αγωνία για διαφάνεια και δικαιοσύνη (λόγω συνήθειας στην καθημερινή δικαιοσύνη-sic!-). Για τα «πλαστά» πτυχία στο δημόσιο, λοιπόν, που είναι, δεν είναι, αν είναι, πως είναι. Αναρωτιέται κανείς όταν διαβάζει νεοελληνική ιστορία και θαυμάζει για την αποκατάσταση των προσφύγων μετά το 22, για το έπος της Αλβανίας, για την Κατοχή, αργότερα για την επώδυνη αποκατάσταση μετά τον Εμφύλιο, με ποιά ακριβώς Διοίκηση έγιναν αυτά; Με τη Διοίκηση των πτυχίων και των δημοσίων που αξιολογικά και ακριβοδίκαια προσελήφθησαν; Ας γελάσω! Αυτό που λείπει από τη Διοίκηση σήμερα, είναι αυτό που λείπει από την κοινωνία συνολικά- και από τις ζωές μας: όραμα, ιδανικά, κοινωνική παιδεία, εθνική αξιοπρέπεια, προσωπική υπερηφάνεια, αίσθηση του καθήκοντος. Ελλείψει αυτών, όλα το Harvard να προσλάβεις, πάλι μέσα στη μιζέρια θα είσαι!

[@ εννοείται, βεβαίως, ότι οι «εξυπνάκηδες» απατεώνες πρέπει να τιμωρούνται, αλλά προς τι όλη αυτή η φασαρία; ]

Δεν είναι ψέμματα

Πηγή

Σε ένα τραπέζι φίλων, τις προάλλες, βρέθηκα απέναντι σε ένα ζευγάρι μεσόκοπο – φίλοι φίλων. Η γυναίκα γλυκιά, λίγο κουρασμένη, με μια σκιά απογοήτευσης στην άκρη του χαμόγελού της. Συμφιλιωμένη με τη σκέψη ότι η ζωή της πέρασε χωρίς τις εξάρσεις που περίμενε. Λίγο αυτοσαρκαστική επίσης. Θα πρέπει να υπήρξε καλλονή. Ο άντρας παχύς, στα 65, με ντύσιμο προχειρότερο από την ηλικία του και σημάδια γηραλέου χιπισμού – θαμπά τατουάζ, βραχιόλια περασμένης μόδας, άσπρα γένια και διαμαντένιο σκουλαρίκι.   Πρώην δημόσιοι υπάλληλοι. Με σύνταξη 2.800 ο άντρας, ο οποίος τη βλέπει έξαλλος να περικόπτεται. «Μια ζωή δούλεψα γι’ αυτήν τη σύνταξη. Με ποιο δικαίωμα;». Μου είπε τα εξής. Ο γιος του είναι άνεργος 3 χρόνια. Είναι «μεγάλος μάγκας» όμως. Άλλωστε, δεν φταίει αυτός για την ανεργία του. Ζει από τη σύνταξη του πατέρα του και αναπτύσσει κοινωνική δράση. Ανήκει σε πολλές ομάδες αλληλεγγύης και συχνά εξαφανίζεται μεγάλα διαστήματα από το σπίτι. Σε «δράσεις». Και οι δύο γονείς είναι περήφανοι γι’ αυτόν, παρότι παραδέχονται ότι δεν έχει κάνει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια να βρει δουλειά – ακριβέστερα, όσες βρίσκει, τις θεωρεί ταπεινωτικές και κατώτερές του. Η κόρη, στα 23, δουλεύει κάπου για τρεις κι εξήντα, «φεύγει το πρωί και γυρίζει το βράδυ, ένα κουρέλι». Μαθαίνει εντατικά ξένες γλώσσες. Πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι μια νεκρή χώρα και στόχος της είναι να φύγει για την Ευρώπη. Με τον πατέρα της κυρίως (παλιό ΠΑΣΟΚ) είναι σε διαρκή φιλονικία. «Εσείς κάνατε το άρρωστο πάρτι σας, τώρα μας πουλάτε ηθικολογία κι εγώ δουλεύω σαν σκυλί και δεν θα πάρω ούτε σύνταξη», του λέει. Ο πατέρας της τη θεωρεί ρίψασπι και τελειωμένη. Σουφρώνει τα χείλη, μεταξύ περιφρόνησης και αηδίας. Τον ρωτάω τι θα ‘πρεπε να κάνει το κορίτσι. — Να βγει να αγωνιστεί! Να μην είναι τόσο εγωίστρια, να πολεμήσει γι’ αυτό τον τόπο που ματώσαμε! Εγώ βγαίνω και πάω στις πορείες για τη σύνταξη που μου κόβουν. Να ‘ρθει κι αυτή – αφού από αυτήν τη σύνταξη ζούμε όλοι ουσιαστικά.   — Ναι, αλλά ούτε ο γιος έρχεται πια στις πορείες, του λέω. — Εκείνος όμως αγωνίζεται για την κοινωνία. Η μάνα ακούει νεύοντας. Συμφωνεί. «Ή όλοι μαζί ενωμένοι θα αγωνιστούμε για το πρόβλημα ή όλοι μαζί θα βυθιστούμε» λέει. «Ο Τσίπρας μάς πρόδωσε, αλλά υπάρχει κι άλλη αριστερά» [….]

Τα βαθιά χάσματα της νέας οικογένειας, σε μια Ευρώπη που διάλεξε τους αριθμούς έναντι των ανθρώπων, αλλού ίσως προκαλούν αλμοδοβαρική ευθυμία, στην Ελλάδα όμως σπέρνουν μια πρωτοφανή αμηχανία ανάμεσα στ’ αδέλφια, που δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε εμφύλιο μίσος. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα, μετά τη φτώχεια και το κλείσιμο του ορίζοντα στους τωρινούς 20άρηδες, δεδομένου μάλιστα ότι ο κοινωνικός ιστός είναι προ πολλού διαρρηγμένος και τα πολλαπλά κινήματα αλληλεγγύης επιβεβαιώνουν το αντίθετο από αυτό που δείχνουν: η κοινωνία μας είναι άσπλαχνη και θρυμματισμένη όσο ποτέ –δεν υπάρχει η αίσθηση ούτε η έγνοια του Κοινού Βίου, μόνο ένας απέραντος, μελαγχολικός εγωισμός– καθένας για τον εαυτό και το Κράτος εναντίον όλων