Κάπου στη χώρα των Βάσκων

Και οι κοινωνίες των σύγχρονων Βάσκων επίσης- στρυμωγμένες στη νοτιοδυτική γωνιά της Γαλλίας- φαντάζονται τις κοινότητές τους σε κυκλική μορφή, όπως ακριβώς φαντάζονται ότι περιβάλλονται και οι ίδιοι από έναν κύκλο βουνών. Το κάνουν ως έναν τρόπο για να τονίζουν την ιδανική ισότητα των νοικοκυριών και των οικογενειακών μονάδων. Στην κοινότητα του Σεντ-Ανγκράς, για παράδειγμα, το κυκλικό μοτίβο του χωριού είναι επίσης ένα δυναμικό μοντέλο που χρησιμοποιείται ως συσκευή μέτρησης για να εξασφαλίζει την εποχιακή αντίληψη εκ περιτροπής αγγαρειών και καθηκόντων. Κάθε Κυριακή, ένα νοικοκυριό ευλογεί δύο καρβέλια στην τοπική εκκλησία, τρώει το ένα και ύστερα προσφέρει το άλλο στον «πρώτο γείτονα» του, το σπίτι στα δεξιά του). Την άλλη εβδομάδα, εκείνος ο γείτονας θα κάνει το ίδιο για το επόμενο σπίτι στα δεξιά του, και ούτω καθεξής με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, οπότε σε μια κοινότητα με 100 νοικοκυριά θα χρειαστούν περίπου δύο χρόνια για να ολοκληρωθεί ένας πλήρης κύκλος. Το σύστημα είναι επίσης η βάση της οικονομικής συνεργασίας. Αν ένα νοικοκυριό, για κάποιο λόγο, δεν μπορεί ν’ εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του όταν θα είναι η ώρα του να το κάνει, τότε τίθεται σε εφαρμογή ένα προσεκτικό σύστημα υποκατάστασης, έτσι ώστε οι γείτονες που βρίσκονται ένα, δύο ή μερικές φορές τρία σπίτια παραπέρα να πάρουν προσωρινά τη θέση του. Το ίδιο σύστημα του «πρώτου γείτονα» και της υποκατάστασης, το ίδιο γραμμικό μοντέλο ανταποδοτικότητας, χρησιμοποιείται σε ό,τι απαιτεί περισσότερα χέρια απ’ όσα μπορεί να προσφέρει μία μόνο οικογένεια: από τη σπορά και τον θερισμό ως την τυροκομία και το σφάξιμο των χοίρων.

Πηγή: D. Graeber & D. Wengrow, Η Αυγή των Πάντων. Μία καινούργια ιστορία της ανθρωπότητας. Εκδόσεις Διόπτρα.

Μεταμοντέρνοι Ρωβινσώνες

Αν λοιπόν βάλλεται η βασική πολιτισμική σταθερά της διάκρισης των ανθρώπων σε άνδρες και γυναίκες, είναι γιατί έρχεται σε αντίθεση με την προμηθεϊκή απαίτηση του αγοραίου φιλελευθερισμού να πλάσει ένα άτομο αυτοτελές, αυτόνομο και αύταρκες. Ο φιλελευθερισμός ξεπέρασε πρώτα το άγχος της κοινωνίας: οι συλλογικές ταυτότητες- τοπικές, εθνικές θρησκευτικές, κοινωνικές- δεν μπορούν πια να νοηθούν παρά μόνο ως πηγή καταπίεσης. «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άνδρες, γυναίκες και οικογένειες», είχε δηλώσει κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ, σε μία εμβληματική φράση που συμπυκνώνει τη φιλοσοφική βάση του φιλελευθερισμού. Η θεωρία του φύλου συνεχίζει ένα βήμα παραπέρα: Δεν υπάρχουν ούτε άνδρες, ούτε γυναίκες, ούτε οικογένειες. Υπάρχουν μόνο τα άτομα. Από εκεί και πέρα, ο δρόμος είναι ανοιχτός στην αυθαιρεσία. Κάποιος ακτιβιστής στην Ελλάδα επιθυμεί και χρησιμοποιεί για τον εαυτό του την ουδέτερη αντωνυμία, το. Κάποια γυναίκα στην Αγγλία θέλησε να παντρευτεί ένα άλογο, κάποια άλλη ένα δέντρο….

Ν. Δημητριάδης, Η «θεωρία του φύλου» και η κρίση της οικογένειας. Σε: Woke. Η καθολική αποδόμηση….

Γόμορρα και Σόδομα

Η προφητεία του Alfred de Vigny, αναφέρει: «H γυναίκα θα έχει τα Γόμορρα και ο άνδρας τα Σόδομα, Ρίχνοντας μια οργισμένη ματιά ο ένας στον άλλον από μακριά, Και τα δύο φύλα θα πεθάνουν, το καθένα μόνο του».

Όλες οι κοινωνίες έχουν επινοήσει τελετές μύησης για το πέρασμα στην ενηλικίωση. Στην Αιθιοπία, ο έφηβος πηδά τέσσερις φορές πάνω από ένα ευνουχισμένο βόδι. Οι Εσκιμώοι συνήθιζαν να πηγαίνουν για κυνήγι στο μακρινό βορρά μόνοι τους μαζί με τους πατεράδες τους. Οι Εβραίοι έχουν το Bar Mitzvah τους. Μέχρι πρόσφατα, στη Δύση, είχαμε τη στρατιωτική θητεία. Και σήμερα, τί έχουμε; Τίποτα. Οι νέοι άνδρες αφήνονται στην τύχη τους, παγωμένοι σε μια αιώνια εφηβεία, χωρίς καν να έχουν το κίνητρο να γίνουν πατέρες, επειδή δεν πιέζονται από κανένα καθήκον μετάδοσης, κανένα βιολογικό ρολόι. Ο κίνδυνος είναι ότι, καθώς η αρρενωπότητα αποδομείται στα ήθη μας, θα αναγεννηθεί με την υιοθέτηση άλλων ηθών ή με μια δυνητικά βίαιη ανδροκρατική αντίδραση. Αυτή η βίαιη ανδροκρατική κουλτούρα αναπτύσσεται ήδη με ανησυχητικό τρόπο στα κοινωνικά δίκτυα.

Ευγενία Μπαστιέ, Να διασώσουμε τη διαφορά μεταξύ των φύλων. Σε Woke. Η καθολική αποδόμηση….

Υποταγμένοι δημόσιοι υπάλληλοι..χαμένοι στο Cloud

Eυκολόπιστοι, χωρίς γνώσεις και ηθική συνείδηση. Αριστεροί και δεξιοί, αδιάφορο. Επιστρατεύονται από τα αφεντικά τους για να πάρουν μία προσωπική διαφορά- που είναι σίγουρο ότι δεν θα πάρουν. Έξω από τις θεσμικές διεκδικήσεις και τη δράση του Συλλόγου των Εργαζομένων. Ανθρωπάρια, ελλιπούς πολιτικής άποψης. Αυτοί βγάζουν τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Σιχαμένοι, απλά.

Το κράτος ως ένας τεράστιος ανθρωπιστικός οργανισμός

Μην αυταπατάσθε από την προπαγανδιστική χρήση και προβολή των φραχτών από την κυβέρνηση. Είναι η ίδια που μαζί με το σύνολο της πολιτικής εκπροσώπησης έχουν υιοθετήσει το υπερμοντέρνο και μεταπολιτικό δόγμα που επιβάλλει να βλέπουμε παντού μόνο άτομα, όμοια μεταξύ τους, εκεί όπου αρκεί ν’ ανοίξουμε τα μάτια για να διαπιστώσουμε ότι εξακολουθούν να υπάρχουν ομάδες μη υποκαταστάσιμες: «έθνη» σύγχρονα, ιστορικά και πολιτικά, «κοινότητες» φυσικές, προ-μοντέρνες και προ-πολιτικές, «πολιτισμοί» ευρύτερης εμβέλειας. Και στο όνομα ακριβώς μιας τέτοιας στρεβλής αντίληψης, οι μετανάστες γίνονται αποδεκτοί, ως όντα μοναχικά, που έχουν τα ίδια κυριαρχικά δικαιώματα όπως οι γηγενείς και οι αφομοιωμένοι. Πράγμα που δεν εμποδίζει τους ενδιαφερομένους, μόλις εγκατασταθούν, ν’ ανασυγκροτήσουν τις «ετερόνομες κοινότητες», ακόμη και τα «προβληματικά έθνη», στα οποία ανήκαν προηγουμένως…

Πηγή: Π. Μπρόσαν, Μετανάστευση, η σημαντικότερη πρόκληση. Συνέντευξη στην Εζενί Μπαστιές, σε: Woke. Η καθολική αποδόμηση: έθνος-φύλο-φυλή. Εναλλακτικές Εκδόσεις.

H Δήλωση των Παρισίων

Οι θιασώτες της είναι εκουσίως ορφανοί, και πρεσβεύουν πως το να είναι κανείς ορφανός -δηλαδή άπατρις- συνιστά κάποιο ευγενές επίτευγμα. Με αυτόν τον τρόπο, η ψευδής Ευρώπη επαινεί τον εαυτό της ως πρόδρομο μιας παγκόσμιας κοινότητας που στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε παγκόσμια ούτε κοινότητα. Μια ψεύτικη Ευρώπη μάς απειλεί.

Οδεύουμε προς ένα αδιέξοδο. Η μεγαλύτερη απειλή για το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι ούτε ο ρωσικός επεκτατισμός ούτε η μουσουλμανική μετανάστευση. Η αληθής Ευρώπη είναι σε κίνδυνο λόγω της ασφυκτικής κυριαρχίας της ψευδούς Ευρώπης στη φαντασία μας. Τα έθνη και ο κοινός μας πολιτισμός δίνουν τη θέση τους σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες περί του τι είναι και τι πρέπει να είναι η Ευρώπη. 

Η πιο κοινή πολιτική μορφή της ενότητας-στην-ποικιλομορφία είναι η αυτοκρατορία, που οι Ευρωπαίοι βασιλείς πολεμιστές προσπάθησαν να ανασυστήσουν στη διάρκεια των αιώνων που ακολούθησαν την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η γοητεία του αυτοκρατορικού προτύπου άντεξε στο χρόνο, αλλά εκείνο που κυριάρχησε εντέλει ήταν το έθνος-κράτος, το πολιτικό πρότυπο που συνέχει τόσο τη λαϊκότητα όσο και την κρατική κυριαρχία. Εξ ου και το έθνος-κράτος έγινε η εγγύηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Επιπρόσθετα, το χριστιανικό κήρυγμα δεν επαγγέλλεται έναν εξ αποκαλύψεως θεϊκό νόμο, εξ ου και η ποικιλομορφία των κοσμικών νόμων των εθνών μπορεί να γίνει αποδεκτή και να επαινεθεί χωρίς να συνιστά απειλή για την ευρωπαϊκή μας ενότητα. Δεν είναι τυχαίο που η παρακμή της χριστιανικής πίστης στην Ευρώπη έχει επέλθει ταυτόχρονα με τις νέες προσπάθειες να εγκαθιδρυθεί μια πολιτική μονοκρατορία -μια αυθεντία του κοινού νομίσματος και των κοινών ρυθμίσεων, συγκεκακλυμμένη με ψευδοθρησκευτικές θεωρήσεις οικουμενισμού, που κατασκευάζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για τις νεότερες γενιές της Ευρώπης, όμως, η πραγματικότητα είναι πολύ λιγότερο ρόδινη. Ο απελευθερωμένος ηδονισμός συχνά οδηγεί στην πλήξη καθώς και σε μια βαθιά απουσία νοήματος. Ο δεσμός του γάμου έχει αποδυναμωθεί. Στην ταραχώδη θάλασσα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, οι βαθιές επιθυμίες των νέων ανθρώπων να παντρευτούν και να κάνουν οικογένειες συχνά ματαιώνονται. Μια ελευθερία που ματαιώνει τους πιο μύχιους πόθους της καρδιάς μας μετατρέπεται λοιπόν σε κατάρα. Οι κοινωνίες μας μοιάζουν να έχουν περιπέσει στον ατομικισμό, την απομόνωση και την έλλειψη στόχων. Αντί για την ελευθερία, είμαστε καταδικασμένοι στον κενό κομφορμισμό της κουλτούρας του καταναλωτισμού και των ΜΜΕ. Έχουμε καθήκον να πούμε την αλήθεια: Η Γενιά του Μάη του ’68 κατέστρεψε, αλλά δεν οικοδόμησε. Δημιούργησε ένα κενό που τώρα καλύπτουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο φτηνός τουρισμός και η πορνογραφία.

Αντίθετα, οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης έκδηλα επιθυμούν να περιορίσουν τον πολιτικό λόγο. Οι πολιτικοί αρχηγοί που εκφράζουν άβολες αλήθειες για το Ισλάμ και τη μετανάστευση σύρονται στα δικαστήρια. Η πολιτική ορθότητα επιβάλλει ισχυρά ταμπού που θεωρούνται προκλήσεις για το status quo πέραν του ανεκτού. Η ψευδής Ευρώπη δεν ενθαρρύνει ειλικρινά μια κουλτούρα ελευθερίας. Αντίθετα προάγει μια κουλτούρα κατευθυνόμενης από την αγορά ομοιογένειας και πολιτικά ενισχυμένου κομφορμισμού.

Για άλλη μια φορά, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς: οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν περιπέσει σε αποσύνθεση. Αν αποτολμήσουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας, βλέπουμε πως γίνεται μια ακόμη μεγαλύτερη χρήση της διοικητικής εξουσίας, του κοινωνικού ελέγχου και του προσηλυτισμού δια της εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνο η ισλαμική τρομοκρατία που φέρνει βαριά οπλισμένους στρατιώτες στους δρόμους των πόλεών μας. Τα ειδικά εκπαιδευμένα για διαχείριση εξεγέρσεων αστυνομικά σώματα είναι πλέον απαραίτητα ώστε να αντιμετωπίσουν τις βίαιες διαδηλώσεις που στρέφονται εναντίον του πολιτεύματος, ακόμη και να ελέγξουν τα μεθυσμένα πλήθη των χούλιγκαν. Ο φανατισμός των αθλητικών μας σωματείων αποτελεί μια ένδειξη της απελπισμένης ανθρώπινης ανάγκης για αλληλεγγύη, μια ανάγκη που διαφορετικά μένει ακάλυπτη στο πλαίσιο της ψευδούς Ευρώπης.

Πηγή

Ανθρωπολογία και μιξ κουλτουρ..και τέζα οι πολυπολιτισμικοί της παγκοσμιοποίησης

Οι κοινωνίες, γράφει ο Μος, ζουν δανειζόμενες η μία από την άλλη, αλλά ορίζουν τον εαυτό τους κυρίως με την άρνηση να δανειστούν παρά με την αποδοχή. Αυτοί οι συλλογισμοί δεν περιορίζονται μόνο στους πολιτισμούς τους οποίους οι ιστορικοί θεωρούν «υψηλούς» (δηλαδή, εγγράμματους). Όταν διατυπώνεται με αυτόν τον τρόπο το ερώτημα για το πώς διαμορφώθηκαν οι «πολιτιστικές περιοχές», είναι κατ’ ανάγκη πολιτικό. Εγείρει την πιθανότητα ότι οι αποφάσεις του τύπου εάν θα υιοθετηθεί η γεωργία δεν ήταν απλώς υπολογισμοί θερμιδικού οφέλους ή ζήτημα τυχαίας πολιτιστικής επιλογής, αλλά επίσης αντικατόπτριζαν ερωτήματα για αξίες, για το τι πραγματικά είναι οι άνθρωποι (και τι θεωρούν τον εαυτό τους πως είναι) και με ποιο τρόπο θα έπρεπε να συνδέονται μεταξύ τους.

Πηγή: D. Graeber & D. Wengrow, Η αυγή των πάντων. Μια καινούργια ιστορία της ανθρωπότητας. Εκδόσεις Διόπτρα, 2023.

Ρε την πολιτισμένη Δύση…..

Ο Ινδιάνος Kondiaronk (c. 1649–1701), στην περιοδεία του στο Παρίσι του 17ου αιώνα, επιχειρηματολογούσε κατά των Γάλλων, τονίζοντας πως οι άγριοι του Καναδά, ανεξαρτήτως της φτώχειας τους, είναι πλουσιότεροι από τους Ευρωπαίους, που διαπράττουν κάθε είδους εγκλήματα με αφορμή τις σχέσεις ιδιοκτησίας.

Οι αυτόχθονες, όπως και ο Kondiaronk, έχοντας παρασυρθεί από τη ρητορεία της στιγμής, συχνά μεγαλοποιούσαν την περίπτωσή τους, υιοθετώντας μάλιστα την ιδέα ότι ήταν μακάρια, αθώα παιδιά της φύσης. Αυτό το έκαναν με σκοπό να εκθέσουν τις κατ’ αυτούς παράδοξες διαστροφές του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Η ειρωνεία είναι ότι έτσι έπαιζαν το παιχνίδι εκείνων που υποστήριζαν ότι, εφόσον ήταν μακάρια και αθώα παιδιά της φύσης, δεν είχαν φυσικά δικαιώματα στη γη τους.

Ο σφετερισμός των εδαφών των αυτόχθονων συχνά άρχιζε με κάποιο γενικό ισχυρισμό ότι οι τροφήλατες λαοί όντως ζούσαν σε Φυσική Κατάσταση– κάτι που σήμαινε ότι νοούνταν ως μέρος της γης, αλλά δεν είχαν νομικό έρεισμα για να την κατέχουν. Η όλη θεμελίωση της εκδίωξης, με τη σειρά της, στηριζόταν στην ιδέα ότι οι τωρινοί κάτοικοι αυτών των εδαφών στην πραγματικότητα δεν δούλευαν. Το επιχείρημα εμφανίζεται στη Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως του Τζον Λοκ (1690), όπου ισχυρίζεται ότι τα περιουσιακά δικαιώματα προέρχονται αναγκαστικά από την εργασία. Όταν δουλεύει κάποιος τη γη, «αναμειγνύει τον μόχθο του» με αυτή, έτσι η γη γίνεται κατά μία έννοια προέκταση του εαυτού του. Οι τεμπέληδες ιθαγενείς, σύμφωνα με τους οπαδούς του Λοκ, δεν το έκαναν αυτό. ,Δεν ήταν «γαιοκτήμονες με διάθεση για βελτιώσεις», υποστήριζαν, αλλά απλώς χρησιμοποιούσαν τη γη για να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες με τον ελάχιστο μόχθο. Ο Τζέιμς Τάλι, αυθεντία στα δικαιώματα των αυτόχθονων, παρουσιάζει ξεκάθαρα τις ιστορικές συνέπειες: η γη που χρησιμοποιούνταν για κυνήγι και συλλογή τροφής θεωρούνταν άδεια, και «αν οι αυτόχθονες επιχειρούσαν να επιβάλουν στους Ευρωπαίους τους νόμους και τα έθιμά τους ή να υπερασπιστούν τις περιοχές που πίστευαν λανθασμένα πως ήταν ιδιοκτησία τους επί χιλιάδες χρόνια, τότε ήταν αυτοί που καταπατούσαν τον φυσικό νόμο κι έπρεπε να τιμωρηθούν ή να «εξοντωθούν» σαν άγρια θηρία. Κατά παρόμοιο τρόπο, το στερεότυπο του ανέμελου, τεμπέλη ιθαγενούς που ζει χαλαρά μια ζωή απαλλαγμένη από υλικές φιλοδοξίες, αξιοποιήθηκε ως πρόσχημα από χιλιάδες Ευρωπαίους κατακτητές, επιστάτες φυτειών και αποικιακούς αξιωματούχους στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ωκεανία, ώστε να χρησιμοποιήσουν γραφειοκρατική τρομοκρατία και να αναγκάσουν τους ντόπιους να δουλέψουν- εφαρμόζοντας τα πάντα, από απροκάλυπτη δουλεία μέχρι τιμωρητικά φορολογικά καθεστώτα, καταναγκαστική εργασία και προσωποκράτηση λόγω χρεών.

Όπως επισημαίνουν αυτόχθονες νομικοί εδώ και χρόνια, το «Αγροτικό Ζήτημα» δεν βγάζει νόημα, ακόμα και με τους δικούς του όρους. Εκτός από τη γεωργοκτηνοτροφία ευρωπαϊκού τύπου, υπάρχουν πολλοί τρόποι για τη φροντίδα της γης και τη βελτίωση της παραγωγικότητας της. Ενώ στα μάτια των αποίκων αυτή η γη φάνταζε σαν μια ανέγγιχτη ερημιά, συνήθως αποδεικνύεται ότι ήταν εκτάσεις που τις διαχειρίζονταν ενεργά οι αυτόχθονες πληθυσμοί επί χιλιάδες χρόνια, με ελεγχόμενες πυρκαγιές, ξεχορτάριασμα, λίπανση και κλάδεμα, περιοδική ξύλευση…κ.τλ.

Πηγή: D. Graeber & D. Wengrow, Η αυγή των πάντων. Μια καινούργια ιστορία της ανθρωπότητας. Εκδόσεις Διόπτρα, 2023.

Υπήρχαν λοιπόν πολιτισμοί πριν από την εμφάνιση της γεωργίας

Άρα και πριν την εμφάνιση των κρατών; Και η Ευρώπη, επίσης, είναι μάρτυρας της ζωντανής και πολύπλοκης ιστορίας των μη αγροτικών λαών μετά την Εποχή των Παγετώνων. Ας πάρουμε τα μνημεία που στα φινλανδικά ονομάζονται Γετινκίρκο, «Ναοί Γιγάντων|, στον Βοθνιακό κόλπο, ανάμεσα στη Σουηδία και τη Φινλανδία: μεγάλοι πέτρινοι προμαχώνες, που μερικοί φτάνουν σε μήκος τα 30 μέτρα και ανεγέρθηκαν κατά δεκάδες από τους τροφηλάτες των ακτών μεταξύ του 3000 και του 2000 π.Χ.

Οι δεξιούληδες βρήκαν την χαμένη τους διανόηση

Που βέβαια αναπαράγει άμεσα όλα τα προπαγανδιστικά ιδεολογήματα του κυβερνητικού κέντρου. Πουλάνε λίγο εθνο-πατριωτισμό, αναλύουν τα οπλικά συστήματα της Τουρκίας, επιτίθενται σφόδρα κατά των αναθεωρητών Ρώσων που μας απειλούν, και είναι έτοιμοι να καταπιούν όποιο μνημονιακό χαπάκι έχει απομείνει και δεν έχει καταναλωθεί. Το άλλοθι τους είναι ο εθνομηδενιστής Τσίπρας, οπότε επιστρατεύουν λίγο «ψαγμένη» διανόηση περί των αριστερών, κοσμοπολίτικων, απάτριδων ελίτ, και τελειώσαμε. Φυσικά δεν βλέπουν τους γηρασμένους, άτεκνους και παρακμιακούς εαυτούς τους. Είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι της νεοφιλελεύθερης (εξίσου κοσμοπολίτικης) ελίτ που υπηρετούν.