Το τι ακούς σήμερα, δεν περιγράφεται…Αίφνης, οι Κωνσταντινικοί δικαιώνονται μετά από 100 χρόνια (ποτέ δεν είναι αργά), διότι η εκστρατεία στη Σμύρνη ήταν καιροσκοπισμός και δείγμα υποδούλωσης στους Βρετανούς. Καλύτερα, δηλαδή, να μην πηγαίναμε καν και οι ελληνικοί πληθυσμοί να ζουν και να ακμάζουν τώρα στη φίλη και γείτονα Τουρκία! Αφού τελικά, τους σφάξανε, θα πουν. Η άλλη ανοησία- σερφάρισμα στην ημιμάθεια της εποχής, είναι αυτή ότι υποστηρίζοντας τους Παλαιστίνιους, δίνεις ελευθέρας στα «μουσλίμια» να σε αλλοιώσουν. Λες και οι Μπαγκλαντεσιανοί και Αφγανοί που κατακλύζουν τα Κέντρα Υποδοχής και την Αχαρνών, δεν είναι μουσουλμάνοι. Η σύνδεση Παλαιστίνης με το ισλάμ είναι και γίνεται εκ του πονηρού. Και φυσικά όποιος ανησυχεί να διώξει πρώτα Πακιστανούς και Αφγανούς ή να ασχοληθεί να κάνει οικογένεια με πολλά παιδιά. Δεν του φταίνε σε τίποτα οι Παλαιστίνιοι. Άντε με τη βλακεία….
Η κατ’εντολή γνώση είναι πολύ επικίνδυνη. Διαβάζουμε, λοιπόν, το Ισλάμ και φασισμός: ιστορική συμπόρευση και ιδεολογική αλληλεπίδραση, του Γ. Ρακκά, από τον νέο Ερμή τον Λόγιο (Σεπτέμβριος 2023) και αρχικά επαινούμε τη συσσώρευση πολύτιμων ιστορικών πληροφοριών για τις στενές σχέσεις των κινημάτων του Αραβικού εθνικισμού με τον Εθνικοσοσιαλισμό και την γερμανική ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Έλα όμως που οι βόμβες και η γενοκτονία στη Γάζα δεν σ’ αφήνουν ν’ αγιάσεις (καραμπελικά), κι αναρωτιέσαι μήπως, κι εδώ, δεν έχουμε παρά μία επεξεργασμένη προπαγάναδα του στυλ: είμαστε σύμμαχοι με το Ισράηλ, άρα θ’ απαξιώνουμε- με κάθε τρόπο- τα κινήματα των Αράβων, για να μπορεί να πηγαίνει ο Μητσοτάκης πιο άνετα ν’ αγκαλιάζει τον Νετανιάχου (;)
Και τυχαίνει και πέφτει στα χέρια σου ο τόμος του Zeev Sternhell (όχι κανενός φιλο-Άραβα), Η καταγωγή του Ισραήλ. Μεταξύ εθνικισμού και σοσιαλισμού (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2021). Ω, του θαύματος! Διαβάζεις πως όλη η κομματική και οργανωτική δομή της σιωνιστικής κίνησης, τουλάχιστον μέχρι τον Β΄ ΠΠ, ήταν «εθνικοσοσιαλιστική» και φυλετική. Η ακρίβεια στους όρους, δηλαδή για τις οργανώσεις Αχντούτ Χααβόντα και για τη Χισταντρούτ, το ζήτημα ήταν η κατάκτηση της γης με τη βοήθεια των εργατών, οι οποίοι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να γίνουν οι κατακτητές που τόσο χρειαζόταν ο αληθινός σιωνισμός (σ. 39). «Μόνο ο εργάτης ήταν ο αληθινός σιωνιστής. Απαλλαγμένος από κάθε ταξικό συμφέρον, θα αφωσιονόταν στην εκπλήρωση του εθνικού του καθήκοντος. Επειδή δεν ήταν ιδιοκτήτης, δεν θα νοιαζόταν για τα συμφέροντα της τάξης του. Η εκμετάλλευση στους κόλπους του καπιταλισμού αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για το έθνος, ενώ ο υλιστικός εγωισμός (η χειρότερη έκφραση του οποίου ήταν η εκμίσθωση Αράβων εργατών), δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στη διάβρωση της εθνικής αλληλεγγύης (σ. 40). Όπως όλα τα εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα, έτσι και το εργατικό κίνημα του Ερέτς-Ισραήλ επέλεξε να κρατήσει τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση από τον όρο «προλεταριάτο» (σ. 41). Στα όρια και πλαίσια μίας σταυροφορίας, οι εργάτες- πιονιέροι του σιωνισμού θα οικοδομούσαν τη δική τους ουτοπία στα εδάφη άλλων, με τα χρήματα της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Ομοσπονδίας και την αστική τάξη του έθνους τους να «σιγοντάρει» από πίσω. Αν διαβάσει κανείς το δοκίμιο του Arlosoroff με τον τίτλο Ο λαϊκός σοσιαλισμός των Εβραίων, διαβάζει πως ο εθνικισμός μας είναι ένας εθνικισμός των πεινασμένων, καθότι, σε εθνικό επίπεδο, είμαστε όλοι προλετάριοι (σ. 43), στην πραγματικότητα των εβραϊκών κοινωνιών, δεν υπάρχει σαφώς κοινωνική διαφοροποίηση (σ. 43). Οι φτωχοί, εξαθλιωμένοι και διωγμένοι Εβραίοι χωριάτες της Πολωνίας και της Ρωσίας είχαν αξία μόνο ως άτομα για τον εποικισμό από τους διανοούμενους του σιωνισμού, οι οποίοι, όταν γινόταν το Ολοκαύτωμα και οι Εβραίοι των γκέτο της Ευρώπης εξολοθρεύονταν, αυτοί (σε ειρωνική σύμπνοια με τον Χίτλερ) υποστήριζαν μόνο την μετοίκηση στο Ισραήλ της Παλαιστίνης!
Οι Γάλλοι χρονογράφοι αφιέρωσαν εκτενή σχόλια στην κατάληψη και στην καταστροφή από τα αγγλο-γαλλικά στρατεύματα των θερινών ανακτόρων του Πεκίνου το 1860. στη διάρκεια του δεύτερου πολέμου του οπίου. Ο Maurice d’ Irisson, μελλοντικός κόμης d’ Herisson, τότε στην ηλικία των 20 ετών, γέμισε δύο κεφάλαια της εφημερίδας του Journal d’ un interprete en Chine. H διάκριση που έκανε ανάμεσα στους Γάλλους και στους Άγγλους, είναι χαρακτηριστική: του άρεσε στην πράξη να συγκρίνει το «πνεύμα των δύο συμμάχων» κατά τη διάρκεια της λεηλασίας. Δηλαδή: στους Γάλλους, άναρχη λεηλασία, σχεδόν αναρχική, οι οποίοι ήθελαν να γεμίζουν τις τσέπες τους. Για τους Άγγλους, λεηλασία οργανωμένη και μεθοδική, καθώς είχαν καταλάβει και οργανώσει τη διαδικασία…με άνδρες με σακιά έτοιμα να τα γεμίσουν. Οι μικρές άμαξες περίμεναν έξω για να μεταφέρουν τη λεία….
Πηγή: Bernard Brizay, Le Palais des Cendres. Le Figaro. Histoire, n. 70. Octobre-Novembre 2023.
Μια μέρα, δύο ληστές μπήκαν στο Θερινό Παλάτι. Ο ένας λεηλάτησε, ο άλλος έβαλε φωτιά. Η νίκη μπορεί να είναι ένας κλέφτης, φαίνεται. Μια τεράστια καταστροφή του Θερινού Ανάκτορου σημειώθηκε με τη συμμετοχή των δύο νικητών. Βλέπουμε ανακατεμένο σε όλα αυτά το όνομα του Έλγιν, που έχει τη μοιραία ιδιότητα να ανακαλεί τον Παρθενώνα. Ό,τι έγινε στον Παρθενώνα, το κάναμε στο Θερινό Ανάκτορο, περισσότερο ολοκληρωμένα και καλύτερα ώστε να μην μείνει πίσω τίποτα. Οι θησαυροί όλων των καθεδρικών ναών μας μαζί δεν θα ισοδυναμούσαν με αυτό το τρομερό και υπέροχο Μουσείο Ανατολής. Δεν υπήρχαν μόνο αριστουργήματα τέχνης εκεί, υπήρχε ένας σωρός από χρυσά έργα τέχνης. Μεγάλο κατόρθωμα, καλή ευκαιρία. Ο ένας από τους δύο νικητές γέμισε τις τσέπες του, ο άλλος βλέποντας γέμισε τα ταμεία του. και επιστρέψαμε στην Ευρώπη, χέρι-χέρι, γελώντας. Αυτή είναι η ιστορία των δύο ληστών.
Εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε οι πολιτισμένοι και για εμάς οι Κινέζοι οι βάρβαροι. Αυτό έχει κάνει ο πολιτισμός στη βαρβαρότητα.
Ο ισχυρός δεξιός ιδεολόγος Yoram Hazony πιστεύει στην υπεροχή των εβραϊκών αξιών. Αυτή η αρχή έχει πλέον κατοχυρωθεί στον ισραηλινό νόμο. Εκτός από τον αντισημιτισμό του και ενημερωμένη για τις μέρες μας, η θέση του Hazony περιέχει τα περισσότερα από τα στοιχεία του ολοκληρωτικού εθνικισμού όπως θεωρεί ο δεξιός Γάλλος στοχαστής Charles Maurras (ο οποίος είπε, «ένας αληθινός εθνικιστής τοποθετεί τη χώρα του πάνω από όλα»: απόρριψη της οικουμενικότητας, Διαφωτισμός ιδανικά και τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης). Ο Hazony βλέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ενσαρκωτή μιας μορφής ιμπεριαλισμού που επιδιώκει να αναδημιουργήσει την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και θεωρεί τον Χίτλερ ως ιμπεριαλιστή και όχι εθνικιστή.
Λίγο μετά την εμφάνιση του βιβλίου του, ο Hazony ίδρυσε το Ίδρυμα Edmund Burke στην Ουάσιγκτον για να ενισχύσει «τις αρχές του εθνικού συντηρητισμού στις δυτικές και άλλες δημοκρατικές χώρες». Το θρησκευτικό και ιδεολογικό ταξίδι του Hazony ξεκίνησε ως προπτυχιακός στο Πρίνστον. Ένα βράδυ του 1984, ο Meir Kahane ήρθε εκεί για να δώσει μια ομιλία σε 250 Εβραίους φοιτητές. Ο Kahane, ο ραβίνος που ίδρυσε την ακροδεξιά Jewish Defense League (JDL), είχε κριθεί ένοχος για τρομοκρατία στις ΗΠΑ και φυλακίστηκε πολλές φορές στο Ισραήλ για επιθέσεις εναντίον Παλαιστινίων. Ο Hazony, γράφοντας αμέσως μετά τη δολοφονία του Kahane το 1990, κατέστησε σαφές ότι ποτέ δεν συμφώνησε με τις βίαιες πολιτικές του απόψεις, αλλά υιοθέτησε τη νεομεσσιανική θεολογία του Kahane: «Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ήρθαμε εδώ στη Γη του Ισραήλ για να χτίσουμε μια εβραϊκή, όχι μια δυτική χώρα. Είναι οι εβραϊκές αξίες που είναι αληθινές, όχι οι δυτικές αξίες (ή οι ανατολικές, εν προκειμένω). Το σωστό και αληθινό δεν πρέπει να καθορίζεται από τον φιλελευθερισμό ή τη δημοκρατία ή τους προοδευτικούς κύκλους»
Ο Hazony βοήθησε στην επεξεργασία του A Place Among the Nations του Νετανιάχου, του βιβλίου που παρουσίαζε το πρόγραμμα του μελλοντικού πρωθυπουργού. Δημοσιεύτηκε στα αγγλικά το 1993 και ακολούθησε μια εβραϊκή έκδοση το 1995. Υπήρχαν ήδη σημάδια της προσέγγισης του σήματος του Hazony στην ιστορία. Για παράδειγμα, ο ισχυρισμός – που αμφισβητήθηκε έντονα από τους ιστορικούς – ότι δεν ήταν οι Ρωμαίοι που έδιωξαν τους Εβραίους από την Παλαιστίνη μετά την εβραϊκή εξέγερση υπό τον Bar Kochba το 135 μ. Χ., αλλά οι Άραβες το 636, στις πρώτες μέρες του Ισλάμ. Ένα άλλο παράδειγμα του πώς ο Hazony μπορεί να επηρέασε το βιβλίο εμφανίζεται όταν ο Νετανιάχου ισχυρίζεται (στην εβραϊκή έκδοση) ότι «η ισραηλινή αριστερά μπορεί να πάσχει από μια χρόνια ασθένεια που έχει επηρεάσει τον εβραϊκό λαό εδώ και έναν αιώνα: τον μαρξισμό που εμποτίζει τον Εβραίο αριστερό, ακροαριστερά και κομμουνιστικά κινήματα στην Ανατολική Ευρώπη». Μια θλίψη που μπορεί να εξηγήσει γιατί, μετά τον πόλεμο του Ιουνίου του 1967, ορισμένοι αριστεροί Ισραηλινοί ήθελαν να δώσουν πίσω τα κατακτημένα εδάφη.
Το 1994, με οικονομική υποστήριξη από πλούσιους Αμερικανούς συνδεδεμένους με τον Νετανιάχου, ο Hazony ίδρυσε το Shalem Center στην Ιερουσαλήμ, ένα thin ktank που είχε σκοπό να αντιμετωπίσει την «κρίση ταυτότητας» από την οποία «πάσχει ολόκληρος ο εβραϊκός λαός». Στο Nekouda, το φερέφωνο του κινήματος των εποίκων, εξήγησε: «Ο στόχος μου στη ζωή είναι να δείξω ότι η μαρξιστική-σιωνιστική αντίληψη έχει αποτύχει στο Ισραήλ. Κανείς δεν πιστεύει πια σε αυτό, και τώρα πρέπει να αγωνιστούμε για το μέλλον του πώς σκεφτόμαστε τον εβραϊκό λαό στο σύνολό του και το Ισραήλ ειδικότερα». Στο The Jewish State: the Struggle for Israel’s Soul, που δημοσιεύτηκε έξι χρόνια αργότερα, ο Hazony ισχυρίζεται ότι αποκαλύπτει αυτό που θεωρεί ως τη μεγάλη συνωμοσία στην οποία «οι δημιουργοί του πολιτισμού αποκηρύσσουν την ιδέα του εβραϊκού κράτους». Χρονολογείται από τη δεκαετία του 1920, γράφει, όταν το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ ιδρύθηκε από μεγάλους Εβραίους διανοούμενους, συμπεριλαμβανομένου του Judah Leon Magnes, ενός Αμερικανού ραβίνου της Μεταρρύθμισης, ειρηνιστή και πολέμου του εθνικισμού, και του φιλόσοφου Martin Buber, υπέρμαχου της συμφωνία με τους Άραβες και υποστηρικτής ενός διεθνικού κράτους. Ο Hazony κατηγορεί τον ιστορικό και φιλόσοφο Gershom Scholem, ο οποίος ήταν ειδικός στον εβραϊκό μυστικισμό, ότι διέπραξε το έγκλημα να παροτρύνει τους Σιωνιστές ηγέτες να εξουδετερώσουν τις μεσσιανικές τάσεις του κινήματός τους. Σύμφωνα με τον Hazony, αυτό «απέκλεισε συστηματικά την εβραϊκή βάση του Σιωνισμού από πολιτικές αξιώσεις». Ο κατάλογος των εχθρών του Hazony του οράματός του για το Ισραήλ είναι μακρύς. Στην κορυφή αυτής της λίστας βρίσκονται οι δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου και ο πρώην πρόεδρός του, Aharon Barak, ο οποίος επέβλεψε τη συνταγματική μεταρρύθμιση και όρισε τις αξίες του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους ως «καθολικές αξίες κοινές για τα μέλη μιας δημοκρατικής κοινωνίας». Ο Hazony επικρίνει επίσης τους κορυφαίους συγγραφείς του Ισραήλ επειδή απέρριψαν την ίδια την έννοια του εβραϊκού κράτους. Μεταξύ αυτών είναι ο αείμνηστος Amos Oz, ο οποίος θεωρούσε τον εθνικισμό κατάρα της ανθρωπότητας και ο αείμνηστος AB Yehoshua, ο οποίος υποστήριξε ότι το Ισραήλ πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια κανονική χώρα. Στο στόχαστρο είναι επίσης ο συγγραφέας Ντέιβιντ Γκρόσμαν, ο οποίος «επιδιώκει ένθερμα να διδάξει στους Ισραηλινούς ότι η αδυναμία είναι αυτή που γεννά την αρετή [και όμως] το να την ενστερνιστούν είναι να γκρεμίσει το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα του εβραϊκού κράτους».
Ο Hazony, μέσω των δεσμών του με τους Ρεπουμπλικάνους και την εβραϊκή δεξιά στις ΗΠΑ, είναι ένα κεντρικό μέρος του θρησκευτικού σιωνιστικού ιδεολογικού οικοσυστήματος των μεσσιανικών ραβίνων και των υπερεθνικιστικών οργανώσεων που έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια. Το Ταμείο Tikvah, που δημιουργήθηκε το 1998, χρηματοδοτεί τα περισσότερα από αυτά μέσω δωρεών από πλούσιους Αμερικανούς. Το Kohelet Policy Forum, που ιδρύθηκε το 2012, είναι μια θρησκευτική σιωνιστική ομάδα σκέψης που, σύμφωνα με την καθημερινή Haaretz, διοικεί αθόρυβα την Κνεσέτ. Το λόμπι του βοήθησε στην ψήφιση ενός νέου βασικού νόμου που εισάγει διακρίσεις τον Ιούλιο του 2018. Αυτό ορίζει: «Το κράτος του Ισραήλ είναι το εθνικό κράτος του εβραϊκού λαού στο οποίο πραγματοποιεί το φυσικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό και ιστορικό του δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Η πραγμάτωση του δικαιώματος της εθνικής αυτοδιάθεσης στο Κράτος του Ισραήλ είναι αποκλειστική στον Εβραϊκό Λαό… Το Κράτος θεωρεί την ανάπτυξη του εβραϊκού οικισμού ως εθνική αξία και θα ενεργήσει για να ενθαρρύνει και να προωθήσει την ίδρυση και την εδραίωση του». Είκοσι τέσσερα χρόνια αφότου ίδρυσε το Shalem Center, οι ιδέες του Yoram Hazony έγιναν νόμος της χώρας.
RAFAH, GAZA – AUGUST 02: Israeli forces use tear gas canisters as they intervene in Palestinians during a demonstration within the «Great March of Return» at Israel-Gaza border in Rafah, Gaza on August 02, 2019. (Photo by Abed Rahim Khatib/Anadolu Agency via Getty Images)
Εγκαταλελειμμένοι από όλους, από τους Άραβες και τις διοικήσεις τους, μία κραυγή απελπισίας. Σίγουρα, ο Bono δεν θα επισκεφτεί ποτέ την Γάζα.
In 2000, the Gaza Strip had around 10,000 fishermen. But Israel excludes them from 85% of the maritime zones they are entitled to fish under international law, and many have given up. Today there are only 3,500, and 95% of them are living below the poverty line of just over $5 a day; in 2008 only 50% were that poor….A network of 65km of walls, trenches, steel barriers, fences and barbed wire surrounds the Gaza Strip, with a buffer zone 300m to 1.5km deep on the Strip side. This military exclusion zone covers 25% of Gaza’s territory and 35% of its cultivable land, and is some distance from the Green Line, the 1949 armistice line that officially separates Israel and Gaza.
The agricultural sector, which accounts for around 44,000 jobs in Gaza (10% of the total), has shrunk by a third since 2014. In 2012 the UN predicted that the territory would become ‘unliveable’ by 2020 if the Israeli blockade, imposed with Egypt’s cooperation, was not lifted…Since Israel destroyed Gaza’s only power station in June 2006, the electricity supply has been unpredictable. The power station has been partially rebuilt but is short of fuel and only operates at 20% capacity. So Gaza gets most of its power from Israel, which provides a limited supply and bills the Palestinian Authority (PA), in the West Bank. From April 2017 to January 2018, PA president Mahmoud Abbas refused to pay the bill, to pressure his Hamas rivals. In response, Israel reduced the supply of electricity to 3-4 hours a day. There is also a shortage of water, since the coastal aquifer (of which Israel controls 85%) is polluted and more than 95% of the groundwater on which Gaza relies is tainted.
‘Things weren’t really any better under Fatah. And it’s not going well in the West Bank today. Mahmoud Abbas isn’t doing anything about the settlements, isn’t fighting the occupation and isn’t defending Jerusalem… He does nothing but make speeches at the UN. ’Some Gazans reject both Fatah and Hamas, and, like their compatriots in the West Bank, are calling for radical political change and generational renewal.
Η Αμερικανική Πρεσβεία άνοιξε στα Ιεροσόλυμα (14 Μάϊου 2018), και στα εγκαίνια της παραβρέθηκαν δύο πάστορες, τηλ-ευαγγελιστές, οι John Hagge και Robert Jeffress. Ο πρώτος θεωρούσε ότι ο Χίτλερ ήταν το «χέρι του Θεού», διότι ανάγκασε τους Εβραίους να καταφύγουν στο Ισραήλ, και ο δεύτερος πιστεύει ότι όλοι οι Εβραίου πρέπει να πάνε στην κόλαση.
Κατά τον Τ. Herzl, «οι κυβερνήσεις των χωρών που υπάρχει αντισημιτισμός, θα είναι πολύ πρόθυμες να μας χορηγήσουν την κυριαρχία» (The creation of a new State is neither ridiculous nor impossible. We have in our day witnessed the process in connection with nations which were not largely members of the middle class, but poorer, less educated, and consequently weaker than ourselves. The Governments of all countries scourged by Anti-Semitism will be keenly interested in assisting us to obtain the sovereignty we want). Μετανάστευση δεν έχει νόημα, εκτός εάν βασίζεται σε μία εγγυημένη κυριαρχία ( Immigration is consequently futile unless we have the sovereign right to continue such immigration).
Ώστε η μετακίνηση των Εβραίων ήταν στο σχεδιασμό των ίδιων των «αφομοιωμένων» Εβραίων της Ευρώπης για να γλυτώσουν από το περίεργο…αυτό «προλεταριάτο»…
«The «assimilated» would profit even more than Christian citizens by the departure of faithful Jews; for they would be rid of the disquieting, incalculable, and unavoidable rivalry of a Jewish proletariat, driven by poverty and political pressure from place to place, from land to land. This floating proletariat would become stationary. Many Christian citizens—whom we call Anti-Semites—can now offer determined resistance to the immigration of foreign Jews. Jewish citizens cannot do this, although it affects them far more directly; for on them they feel first of all the keen competition of individuals carrying on similar branches of industry, who, in addition, either introduce Anti-Semitism where it does not exist, or intensify it where it does. The «assimilated» give expression to this secret grievance in «philanthropic» undertakings. They organize emigration societies for wandering Jews. There is a reverse to the picture which would be comic, if it did not deal with human beings. For some of these charitable institutions are created not for, but against, persecuted Jews; they are created to despatch these poor creatures just as fast and far as possible. And thus, many an apparent friend of the Jews turns out, on careful inspection, to be nothing more than an Anti-Semite of Jewish origin, disguised as a philanthropist» (Th. Herzl, The Jewish State).
Ο ισραηλινός συγγραφέας Ilan Pappe, σωστά είχε κάποτε δηλώσει πως «η πλειοψηφία των σιωνιστών δεν πιστεύει στον Θεό, αλλά πιστεύουν ότι τους έχει δοθεί η Παλαιστίνη».
Israel’s parliament on Thursday adopted a law defining the country as the nation-state of the Jewish people, provoking fears it will lead to blatant discrimination against its Palestinian citizens.
The legislation, adopted by 62 votes to 55, makes Hebrew the country’s national language and defines the establishment of Jewish communities as being in the national interest.
The bill also strips Arabic of its designation as an official language, downgrading it to a “special status” that enables its continued use within Israeli institutions.
έχουν όνομα και είναι αυτοί οι αθώοι που φονεύτηκαν από τους Ισραηλινούς στον ελληνορθόδοξο ιερό ναό του Πορφυρίου στη μαρτυρική Γάζα. Είναι σαφές ότι οι περί άλλα τυρβάζοντες- θεολόγοι και μη (με τα συνέδια τους), πατριαρχικοί και μη, είναι αρνητές αυτών των Νεομαρτύρων. Οπωσδήποτε και η «Ελληνική» κυβέρνηση που δεν έχει ακόμα καταλάβει τίποτε. Όσο για τους ευσεβείς δεξιούς, ας δουν πόσο ψοφοδεείς είναι, όταν παρακάμπτοντας το θέμα, αναγνωρίζουν τελικά ότι είμαστε τόσο αδύναμοι και άχρηστοι, που θα πρέπει να υποστηρίζουμε το ισχυρό κράτος του Ισραήλ ό,τι κι αν κάνει. Ούτε επί Τουρκοκρατίας δεν υπήρχε τέτοια ξεφτίλα στην Ελλάδα
manolisgvardis 