Μάης 68

Quand je demande à mes étudiants ce qu’ils connaissent de Mai 68, ils me disent qu’ils savent juste que c’était un mouvement étudiant important pour la transformation des mœurs. Rares sont ceux qui savent qu’il s’agit aussi d’un immense mouvement social, et quasiment personne ne sait qu’il s’agit de la plus grande grève des pays industrialisés.

C’est la deuxième chose qui me frappe : cette bonne image de Mai 68. Les gens interrogés ne supporteraient sans doute pas un dixième de ce que Mai 68 a été, c’est-à-dire une séquence insurrectionnelle de grande ampleur avec des illégalismes de masse, impliquant des confrontations très violentes avec la police, des séquestrations de patrons, des occupations illégales d’universités, d’usines, de théâtres, etc. Ce point-là est ce qui me semble avoir été le plus clairement oublié dans la mémoire de 68.

On voit bien là cette tendance à raturer l’importance de la violence dans l’histoire. Au fond, ce qu’on retient de 68 c’est ce miracle d’un événement décisif pour notre histoire, mais sans violence – ce qui est totalement faux, comme est fausse l’idée répandue qu’il n’y a pas eu de mort en 68 : il y en eut sept exactement. L’allergie au slogan « CRS SS » est particulièrement significative.

Πηγή

 

 

Κωστής Παλαμάς

με την συνταρακτική φωνή του ο Σικελιανός αντηχησε το Ηχήστε οι Σάλπιγγες απέναντι από τον δοσίλογο “πρωθυπουργό” (όργανο των Γερμανών) Λογοθετόπουλο, και ομάδα Γερμανών και Ιταλών αξιωματικών

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ’ αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ’ τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ’ ένα μόνο ανασασμόν: “Ο Παλαμάς !”,
ν’ αντιβογκήσει τ’ όνομά του η οικουμένη !

Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Βογκήστε τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Πηγή

Και κυλάς την πρώτη πλάκα,
μουσικό βιολί μου εσύ,
κι από μέσα από τον τάφο,
να η Αγάπη! σαν πρωτόπλαστη ξανανθεί.

Και τη δεύτερη την πλάκα
την κυλάς, βιολί, και να!
Να η μητέρα, να η Πατρίδα!
Κι ανασταίνεται, τρισέβαστη
μέσ’ στα σεβαστά.

Και κυλάς την τρίτη πλάκα,
μουσικό βιολί μου εσύ,
κι από μέσα από τον τάφο
να οι Θεοί!
Κι απ’ τον τάφο ξαναβγαίνουν οι δημιουργοί.

Περιβόλια, ανοίχτε την Αγάπη,
και βροντήστε κάστρα, να η Πατρίδα!
Στυλωθήτε των Θεών βωμοί!
Και τ’ αθάνατα είν’ αυτά και οι κοσμοπλάστες
κοσμοπλάστρα Μουσική!

—-

Ποίηση : Κωστή Παλαμά
Από τον «Δωδεκαλογο του γύφτου»

Θεολογία της Απελευθέρωσης

Πράγματι· ο Αργεντινομεξικάνος φιλόσοφος και μεγάλος υποστηρικτής της Θεολογίας της Απελευθέρωσης Enrique Dussel διαπιστώνει ότι η Θεολογία της Απελευθέρωσης έχει ιστορικές ρίζες στην προφητική θεολογία των ιεραποστόλων από την εποχή της κατάκτησης με αφετηρία ήδη από το 1511 με τον δομινικανό μοναχό Antonio de Montesinos που αγωνίστηκε για να υπερασπιστεί τους Ίντιος, αλλά και αργότερα με τον επίσης δομινικανό Bartolomé de las Casas που τον ονομάζει γενεσιουργό της πυρήνα. Πολλοί σημαντικοί υπήρξαν επίσης ο Ιησουίτης José de Acosta (1540-1600), ή ο Bernandino de Sahagún (1499-1590), αλλά και ο Antonio Valdivieso (1495-1550), επίσκοπος της Μανάγκουα της Νικαράγουα που δολοφονήθηκε από τους γαιοκτήμονες. Αυτή ήταν η «Πρώτη Στάση» της αγωνιζόμενης ιεροσύνης. Η συνέχειά της βρίσκεται στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Μεξικού ενάντια στην αποικιοκρατία των Ισπανών από τους επαναστάτες ιερείς Hidalgo και Morelos. Αυτή ήταν η «Δεύτερη Στάση». Η Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι η «Τρίτη Στάση» αυτής της παράδοσης εμπλοκής μοναχών, ιεραποστόλων, χριστιανών κληρικών, αλλά και επισκόπων στα άμεσα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της περιοχής με το πλευρό των αδυνάτων. Αυτή η ιστορική κατάσταση κυοφορεί τη Θεολογία της Απελευθέρωσης η οποία με τη σειρά της γεννά το αγωνιστικό της ήθος.

Πηγή

A modern Greek tragedy

The divide between the European Central Bank and the factions that influence policymaking in Germany has strategic implications. Europe’s rescue from the acute phase of the eurozone crisis between 2010 and 2012 depended on Merkel and Draghi’s ability to balance the demands of such factions. Varoufakis’s threat to expose the contradictions in that balance was well directed. But it was also dangerous, and for that reason Tsipras pulled back.

Varoufakis clearly considers Tsipras naive for imagining that he could strike a deal with Germany. But Tsipras was at least half right. On the night of July 12, 2015, at the climax of the Greek debt crisis, Merkel did not push Schäuble’s proposal to exclude Greece from the euro for a “time out.” As Tsipras correctly judged, the majority of the Greek population did not want to risk a rupture, and Merkel knew that the same was true in Germany. Tsipras and Merkel struck a deal that would allow both countries to muddle through. The fury of the German right says as much about the nature of that compromise as does the disappointment of the Greek left.

For Germany’s new right, Merkel’s surrender over Greece was a prelude to her impetuous open-door response to the refugee crisis. Both constituted a betrayal of the conservative foundations of the Federal Republic. The Alternative für Deutschland was founded in the spring of 2013 not as a party of anti-immigrant resentment. The “alternative” it purported to offer was an escape from Merkel’s endless compromises over the eurozone. The huge losses suffered by both the Social Democratic Party and Merkel’s CDU in the Bundestag election of September 2017 confirm how deeply the crises of 2015—Greece on top of Ukraine topped by the refugee crisis—shook even the most stable European polity. That the future of Europe now hangs on Merkel’s ability to construct yet another unlikely coalition in Berlin suggests the extent to which the status quo in Europe depends not only on economic interests and technocratic calculations—however those may be defined—but also on the endlessly shifting play of electoral politics and governmental negotiation.

Varoufakis adorns his narrative with references to Greek tragedy mixed with denunciations of the black boxes within which technocracy conceals its power. As far as the eurozone is concerned these are largely beside the point. What he has actually given us is something more prosaic but no less important: a deeply reflective, first-person insight into the workings of modern power and politics.

Πηγή

Αιώνια περιπλανώμενος

«Εάν ερωτήσουμε τώρα, όχι βεβαίως με ποιον απώτερο σκοπό, διότι δεν υπήρχε, αλλά με ποιες άμεσες προοπτικές, εν πάση περιπτώσει, με τι πνευματική διάθεση ο Καθηγητής ανέλαβε και εξετέλεσε αυτό το παγκόσμιο προσκύνημα, η απάντηση είναι περισσότερο ευδιάκριτη παρά ευνοϊκή. ‘Μια απερίγραπτη εσωτερική Αναταραχή’, λέει, ‘με προέτρεπε να προχωρώ, και η εξωτερική κίνηση ήταν μία στιγμιαία παρηγοριά. Προς τα που έπρεπε να πάω; Οι πολικοί μου αστέρες είχαν σβήσει. Σε αυτόν τον θόλο της ζοφερής φωτιάς δεν έλαμπε άστρο. Και όμως έπρεπε να προχωρήσω, το έδαφος έκαιγε κάτω από τα πόδια μου, δεν υπήρχε ανάπαυση για τις πατούσες μου. Ήμουν μόνος μου! Μόνος μου! Ακόμη και η δυνατή εσωτερική λαχτάρα σχημάτιζε δικά της φαντάσματα. Προς εκείνα, το ένα μετά το άλλο, έπρεπε μάταια να περιπλανώμαι. Μια αίσθηση είχα ότι για την πυρετική μου δίψα υπήρχε και έπρεπε να υπάρχει κάπου μια θεραπευτική Πηγή. Αφελώς σε πολλές φανταστικές πηγές, τα πηγάδια των Αγίων της εποχής εκείνης, προσκύνησα, σε σπουδαίους Άνδρες, σε σπουδαίες Πόλεις, σε σπουδαία Γεγονότα. Αλλά δεν βρήκα εκεί γιατρειά. Σε παράξενες χώρες, και σε πασίγνωστες, σε άγριες ερήμους και στον συνωστισμό του διεφθαρμένου πολιτισμού, ήταν πάντα το ίδιο. Πώς θα μπορούσε ο Περιπλανώμενος να δραπετεύσει από την Σκιά του; Ωστόσο πάντα προχωρούσα! Αισθανόμουν σαν να βιαζόμουν πολύ να κάνω δεν ξέρω τι. Από τα βάθη της καρδιάς μου κάτι μου φώναζε, Προχώρα! Οι άνεμοι και οι χείμαρροι και ολόκληρη η Φύση ηχούσε. Προχώρα! Ach Gott! Ήμουν λοιπόν μια για πάντα, Υιός του Χρόνου»

[Πηγή: Τομ. Καρλάϊλ, Sartor Resartus, εκδόσεις Αμολγός, 2018, 204-205]

Ευρώπη 19ος αιώνας. Η ευρωπαϊκή αγωνία. Όταν ακόμη υπήρχε πολιτισμός. Βέβαια, στα τελευταία του. Από τότε έχει αρχίσει η παρακμή. Πόσο γοητευτική τότε, πόσο απελπιστική σήμερα!

Macedonia is only Greeks

Κυριακή της Ορθοδοξίας και εικονομαχικά

Κυριακή της Ορθοδοξίας και Εικονομαχία. Μία σκοτεινή περίοδος του Βυζαντίου. Καλώς ή κακώς έχει επικρατήσει τόσο η θεολογική ερμηνεία της εποχής όσο και μία κοσμική, αριστερής χροιάς, ερμηνεία περί μεταρρυθμιστών- στα όρια του «προτεσταντισμού» εικονομάχων αυτοκρατόρων. Όψεις της αλήθειας. Για εμένα, είναι σημαντικό να αξιολογηθεί η στρατιωτική σημασία των εικονομάχων και πως αυτή συνεχίζεται και μετά την αναστύλωση των εικόνων- ο Διγενής άλλωστε είναι χρονικά μεταγενέστερος της εικονομαχικής εποχής, όμως απηχεί την ιδεολογία της στρατιωτικής αρχοντικής οικογένειας των ανατολικών- ακριτικών περιοχών. Επίσης, είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε την εικονομαχία από τις ανατολικές, ισλαμικές ή άλλες σημιτικές επιρροές. Η εικονομαχία του Βυζαντίου δεν ήταν τόσο «εισαγόμενη» όσο νομίζουμε. Στα Βαλκάνια και ίσως στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου υπήρχε (φαίνεται) ένα ντόπιο εικονομαχικό «ρεύμα», που δεν έχει και τόσο προσεχθεί (βλ. τις περιβόητες εικονομαχικές Εκκλησίες της Νάξου και των Δωδεκανήσων) και το οποίο, βαθύτατα αγκιστρωμένο στην ελληνική πνευματικότητα, ήθελε να υπερβεί ειδωλολατρικές εκδοχές των εικόνων. Και τέτοιες υπήρχαν σε μία περίοδο που ακόμα δεν είχε διευκρινιστεί το δόγμα περί των εικόνων. Με άλλα λόγια, υπήρχαν τάσεις στον ελλαδικό χώρο που επιζητούσαν τη συνοχή της αυτοκρατορικής εξουσίας και τη συσπείρωση του κράτους μέσω της υιοθέτησης της εικονομαχικής ιδεολογίας. Πέρα από τους επηρεασμούς από την Μ. Ανατολή. Η εικονομαχία (και) ως ελλαδικό φαινόμενο.

 

O εθνικισμός του Κιτσίκη

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι διανοούμενοι εκείνοι που καταδικάζουν τον εθνικισμό είναι ότι, για να περάσουμε από την απόκλιση στην σύγκλιση [των εθνών], πρέπει προηγουμένως, για το ίδιο το καλό της ανθρωπότητας, όλα τα έθνη επάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη, να έχουν ενηλικιωθή. Οι ιδικοί μας [οπαδοί της υπερεθνικότητας] που καυχώνται ότι τίθενται υπεράνω του εθνικισμού είναι πλάσματα με καρδιά και νου μετρίας αξίας. Ένας γνήσιος υποστηρικτής της θέσεως ότι ο εθνικισμός είναι ξεπερασμένος πρέπει αναγκαστικώς να έχη περάσει πρώτα από τον εθνικισμό…»

«Ο Κιτσίκης επιβεβαίωσε το συμπέρασμά του εμπειρικά το 1975, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του στην Τουρκία. Μετά τις συναντήσεις του με τους ηγέτες των τουρκικών πολιτικών κομμάτων υποστήριξε ότι με τους ‘φιλελεύθερους Τούρκους πολιτικούς- είτε κεντροδεξιοί είναι, είτε κεντροαριστεροί- δεν υπάρχει ελπίς συνεννοήσεως. Με τους Τούρκους εθνικιστές, υπάρχει! (..) Ο Τουρκές [ισχυρίστηκε] ότι τα δύο έθνη μας, ως δύο πρόσωπα μιας ψυχής, πρέπει να συνεργασθούν, αντί να προσπαθεί ο εις να ανέλθη εις βάρος του άλλου (..) [και είπε ότι] αντί να είμεθα [Τουρκία και Ελλάδα] ο τελευταίος τροχός της Ευρωπαϊκής Κοινότητος (..) πρέπει να γίνουμε ο πρώτος της καθ’ ημάς Ανατολής»

«Το 2006 ο Κιτσίκης δημοσίευσε το βιβλίο του, με τίτλο ‘Η σημασία του Μπεκτασισμού- Αλεβισμού για τον Ελληνισμό’, στο οποίο υποστηρίζει ότι η ελληνο- τουρκική συνομοσπονδία είναι δυνατή μόνο εάν ο αλεβισμός επικρατήσει εντός της Τουρκίας εις βάρος του σουνιτικού Ισλάμ»

Πηγή: Χρ. Κυπραίος, Η ιδεολογία του Ελληνοτουρκισμού, περ. Το Ένζυμο (10), Χειμώνας 2018. 

Μαρίκα Νίνου

Μετά απ’ την ηχογράφηση του »Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι», η Μαρίκα Νίνου ξανάφυγε για θεραπεία στην Αμερική, γνωρίζοντας πως ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Τα έξοδα νοσηλείας και του ταξιδιού της καλύφθηκαν από έρανο που έκαναν συνάδελφοι της. Γύρισε λίγους μήνες μετά και στις 23 Φεβρουαρίου του 1957 άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 39 ετών, αν υιοθετήσουμε το 1918 ως χρονιά γέννησης της. Αν πάλι θεωρήσουμε ως δεδομένο έτος γέννησης της το 1922, η Νίνου έφυγε στα 35 της. Πηγή

Ανασφάλεια ταυτότητας

«Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα; Ένας ριζοσπαστικός μοραλισμός που εκδηλώνεται με επιθέσεις σε ιστορικές προσωπικότητες, σε μορφές της δυτικής παράδοσης και έργα της νεότερης εποχής. Ένα κύμα κατεδαφιστικού ζήλου που στοχεύει στην «κάθαρση» της Ιστορίας από τους σεσημασμένους (σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, διανοούμενους, ακτιβιστές). Για να το πω αλλιώς: η κινητήρια ιδέα εδώ είναι πως η Ιστορία της Δύσης και του λευκού ανθρώπου αποτελεί μια ιστορία κατά συρροή εγκλημάτων, βίαιων αποκλεισμών και γενοκτονίας.»

«Ως ένα σημείο, φυσικά, κάποια πράγματα εξηγούνται. Σε πολλές χώρες η παραδοσιακή κοινωνική αριστερά ήταν εξαιρετικά ισχνή και πρακτικά ανύπαρκτη έξω από ορισμένα μεγάλα αστικά κέντρα. Στο κενό της φύτρωσε μια νέα αριστερά που στράφηκε προς τα πολιτισμικά τεκμήρια, την εκπαίδευση και την κριτική. Αυτό έγινε στη συνέχεια ένα είδος επαγγελματικής και πολιτικής ταυτότητας για πολλούς νέους ακαδημαϊκούς που κινούνταν σε έναν χώρο έντονων θεσμικών πιέσεων και τρελού ανταγωνισμού. Η ανασφάλεια ταυτότητας είναι, άλλωστε, ένα θέμα που μπορεί να το αισθανθούν και να το καταλάβουν περισσότεροι στις κοινωνίες της ακραίας τεχνολογικής επιτάχυνσης και των ευάλωτων μεσαίων στρωμάτων. Οι μητροπόλεις με τις 180 και 200 εθνότητες, τη θρησκευτική κατάτμηση, τα πολεοδομικά και φυλετικά γκέτο δεν ευνοούν πια τις κλασικές ιστορίες ενσωμάτωσης και πολιτικής ενότητας»

[Πηγή]

O εχθρός ισλαμιστής, ο εχθρός δυτικός, ο εχθρός ΣΥΡΙΖΑ, ο εχθρός Κομμουνισμός, ο εχθρός Λαϊκισμός, είναι μερικές ακόμη εκδοχές αυτής της βαθύτερης υπαρξιακής ανασφάλειας. Δεν μπορώ να κάνω κάτι, αδέλφια. Ο καθείς ας κοιτάξει τη δική του ζωή….