Εκλογικές αποτιμήσεις

Οι πλείστες των αναλύσεων για τα εκλογικά αποτελέσματα είναι μη ικανοποιητικές. Αντανακλούν το mindset αυτών που τις παράγουν και τις καταναλώνουν. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν κάνει αναγωγές, δεν ιστορικοποιεί τις εμπειρίες του, λειτουργεί περισσότερο ως ιδιωτικός χρήστης εικόνων, σκανδάλων και ύφους. Η εκλογική επιτυχία του Σύριζα το 2015 ήταν το σερφάρισμα στη δυναμική ενός κύματος γενικότερης διαμαρτυρίας (έως και οργής): οι πλατείες ήταν ακόμη πρόσφατες, οι διαθεσιμότητες, οι ελπίδες μίας στιβαρής διαπραγμάτευσης. Όταν ακολούθησαν τα τρία τέσσερα χρόνια καθησυχασμού και σχετικής προσαρμογής, τα πάθη έπεσαν, η ούτως ή άλλως μετριοπαθής και συντηρητική μεσαία τάξη βρήκε και πάλι τα κουράγια της, οπότε απελευθερώθηκε για να ψηφίσει και να στηρίξει αυτό που πραγματικά θέλει. Πέρασε τις εξετάσεις του Σύριζα, και πλέον μπορεί να πάει αλλού. Αυτή είναι η επιτυχία του Σύριζα που αναγκαστικά οδηγεί στην αποτυχία. Τα παραδείγματα της παρακμής των podemos και της εμφάνισης μίας άλλης μορφής διαμαρτυρίας τύπου «κίτρινα γιλέκα», που στηρίζεται στους πραγματικούς απόκληρους, διεμβολίζει τη δυναμική τύπου Σύριζα. Ο τελευταίος θα εξακολουθεί να υφίσταται ως αντιπολιτευτικός πόλος και να εισπράττει τα κέρδη των όποιων κακών χειρισμών της εξουσίας, όμως το σερφάρισμα ανήκει στο παρελθόν.

Thin Red Line

Η «Πλήρωση» του Πολεμικού Κινηματογράφου

Μια Εισαγωγή στον Κινηματογράφο του Τέρενς Μάλικ (Δεύτερο Μέρος)

από

Νίκος Μαυρίδης

Αν ο Κόπολα έθεσε τον πόλεμο ως ζήτημα ηθικό-από την πλευρά του Στρατιώτη όχι του Αστού- ο Μάλικ απαντά ότι ο πόλεμος είναι ζήτημα οντολογικό, ως εκ τούτου ο πόλεμος υφίσταται πριν την εμφάνιση της στρατιωτικής οργάνωσης, υπάρχει πριν την Ιστορία. Ο Κόπολα ανοίγει το ζήτημα της «κοινωνικής οντολογίας» ενός ενόπλου άστεως, μιας πλατωνoχριστιανικής, βουδιστικής αλλά και πρωτόγονης – ανιμιστικής Πολιτείας, γιατί καταλαβαίνει, όπως και ο Ζιράρ, στο τελευταίο μεγάλο έργο του[10], το συγκλονιστικό πρόβλημα που θέτει ο Κλαούζεβιτς στο «Περί Πολέμου»: αυτό της απόλυτης κλιμάκωσης του «εχθρικού συναισθήματος» ως μοίρα της ίδιας της «Ανθρωπότητας»! Κοντολογίς, θα σφαχτούμε όλοι με όλους πριν την έλευση και την μίμηση Του. Έναντι αυτού, όμως, ο Μάλικ κάνει μια εκπληκτική κίνηση που δύσκολα μπορεί να συλληφθεί, κάνει τον πόλεμο μέρος της οικονομίας της χριστιανικής Σταύρωσης και Ανάστασης, ενώνει την (μετα) νεωτερική Αθανασία με την Χριστιανική Ανάσταση, υπερβαίνωντας  για πρώτη και ίσως για τελευταία φορά στο έργο του τον «Γνωστικό Πειρασμό»

Πηγή

Ο Ντοστογιέφσκι του 21ου αιώνα λέγεται Μισέλ Ουελμπέκ

Η απελπισία είναι βαθειά. Είναι ένα αξεπέραστο έρεβος. Ο άνθρωπος χωρίς πίστη ζει μέσα στον κυκεώνα των λιμπιντικών αναζητήσεων ως υπομνήσεων αθανασίας. Τα αντικαταθλιπτικά του ήρωα συνδυάζονται με την αγωνία για την εξασθένηση της λίμπιντο, σκιές προηγούμενων σχέσεων κατατρώγουν το είναι του, φαντασιώνεται ευθανασία ή ακόμα και δολοφονίες. Σχεδιάζει την ίδια του την αυτοκτονία και αποτυχαίνει. Ο ντοστογιεφσκικός Ουελμπέκ δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει τη σαπίλα της ευρωπαϊκής ζωής: από τους καριερίστες νέους μέχρι τις δήθεν πολιτισμικές εκπομπές και αφιερώματα, από τη βιομηχανική κτηνοτροφία ως νέου τύπου Άουσβιτς μέχρι τις εκπομπές μαγειρικής που κατακλύζουν την τηλεόραση (διολίσθηση στο στοματικό στάδιο ενός ολόκληρου πολιτισμού, όπως λέει). Ο ζόφος είναι αδιαπέραστος, μη συνεκτικός, μία συνεχιζόμενη διάβρωση. Στο βιβλίο αυτό η χριστιανική προσδοκία είναι πιο πραγματική από όσο ποτέ άλλοτε, διότι η αποτυχία του μεταμοντέρνου ανθρώπου της Δύσης είναι υπερπραγματική….

Πηγή

Eυρώπη

Ένθερμος καλβινιστής [ο Jan Luyken, ou Johannes Luiken ( 16 avril 1649 , Amsterdam – 5 avril 1712 , Amsterdam)] , αμετανόητος αιρετικός, παθιασμένος με τους ύμνους και τις προσευχές, έγραφε θρησκευτικά ποιήματα τα οποία εικονογραφούσε, παράφραζε με ρίμα τους ψαλμούς, βυθιζόταν στην ανάγνωση της Βίβλου απ’ όπου αναδυόταν εκστασιασμένος, βλοσυρός, με το μυαλό στοιχειωμένο από αιμοσταγή θέματα, με το στόμα παραμορφωμένο από τις κατάρες της Μεταρρύθμισης, από τους τρομακτικούς και οργισμένους ύμνους της.

Επιπλέον, περιφρονούσε τα εγκόσμια, μοίραζε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, ζούσε με ένα κομμάτι ψωμί· τελικά, πήρε τις θάλασσες μαζί με μια γριά υπηρέτρια, στην οποία είχε μεταδώσει τον φανατισμό του, και πήγαινε στα κουτουρού, όπου ακοστάριζε το καράβι του, κηρύσσοντας παντού το Ευαγγέλιο, προσπαθώντας να ζει δίχως τροφή, στα πρόθυρα της παραφροσύνης, σχεδόν της αποκτήνωσης

Πηγή: J-K Huysmans, Ανάστροφα, εκδόσεις Στερέωμα, 2019, 117. 

Η πολτοποίηση ως απειλή

Στους δήμους αυτούς εμφανίζονται δύο ειδών δημοτικές υποψηφιότητες : οι απόλυτα πολυσυλλεκτικές πολυκομματικές και οι στενά κομματικές. Οι πολυκομματικές εμφανίζουν ένα μοναδικό σύμπτωμα: εμπεριέχουν κομματικά στελέχη από ΝΔ,Συριζα,Κιναλ,Ποτάμι, Ανελ. Μόνο οι ΚΚΕ, Λαε, Ανταρσύα σηματοδοτούν εκλογική ταυτότητα με τα ιδιαίτερα πολιτικά της συγκυρίας. Σχηματικά δημιουργείται ένας ευρύς δημοτικός χώρος με χαρακτηριστικά συναίνεσης η οποίος «απειλείται» μόνο από τα αριστερά.

Οι πολυσυλλεκτικοί συνδυασμοί, ανεξάρτητα από την πολιτική εκκίνηση του υποψηφίου Δημάρχου ή την γενική αίσθηση, εμφανίζουν ένα πρωτοφανές μείγμα κομματικών προελεύσεων με χαρακτηριστικά «πολτοποίησης» και σχεδόν τραγελαφικά αποτελέσματα : Ο Κ.Μητσοτάκης εμφανίζεται στον Κορυδαλλό συνοδευόμενος από αντιδημάρχους στελέχη της παράταξης Κασιμάτη  η οποία στηρίζεται από τον Συριζα.

Οι κομματικές οργανώσεις των ΝΔ,Συριζα, Κιναλ έχουν ουσιαστικά κατακερματιστεί σε αλληλοσυγκρουόμενες παρατάξεις. Έτσι δημιουργούνται ισχυρές διακομματικές συζεύξεις εναντίον ισόμορφων σχηματισμών. Οι πρακτικές συνέπειες είναι αδρές. Τα πιο δραστήρια κομματικά στελέχη έχουν ενεργοποιηθεί για την σταυροδοσία των δημοτικών παρατάξεων ενώ οι δραστηριότητες για τις περιφερειακές ή ευρωεκλογές είναι σχετικά υποτονικές.

Ο J Derrida στα κείμενα του για τον Carl Schmitt , προσπαθεί να δει το ίδιο ζήτημα μέσω της διαπραγμάτευσης  δύο ακραίων  υποθέσεων : μια είναι η επίπτωση μια πολιτικής όπου απουσιάζουν καθολικά  οι «φίλοι» ή οι «αντίπαλοι» . Το συμπέρασμα του συλλογισμού του είναι σαφές : το πολιτικό ως αυτόνομο πεδίο δεν απειλείται από την απουσία «φίλων» αλλά από την απουσία «πολέμιων» .Χαρακτηριστικά αναφέρει : « Η απώλεια αντιπάλων δεν οδηγεί σε μια συνθήκη προόδου συμφιλίωσης, ούτε οδηγεί σε μια περίοδο ειρήνης και αδελφότητας. Αντίθετα θα είναι πολύ χειρότερα : θα αποκαλύψει μια αφόρητη βία, μια εποχή αμέτρητης κακότητας με καινοφανείς μορφές βίας.»  (The politics offriendship σελ 83).

Η υιοθέτηση της απλής αναλογικής δεν πυροδότησε ένα μεγαλύτερο αριθμό διακριτών παρατάξεων , αλλά ένα πολλαπλασιασμό των πιο χαλαρών εκλογικών συσσωματώσεων με άγνωστες εσωτερικές αντιθέσεις με έκπτωση της πολιτικής. Ταυτόχρονα απορρόφησε όλα τους διαθέσιμούς πολίτες στην δημοτική διαδικασία, αφήνοντας  τα επίδικα για την περιφέρεια και την Ευρώπη χωρίς τοπική διαπραγμάτευση και ακτιβισμό.

Πηγή

Xωρίς συναίνεση….

Λέγεται:

«Οἱ βάρβαροι ἦρθαν τὴν ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία οἱ τάσεις συλλογικῆς αὐτοκτονίας θεσπίστηκαν νομικὰ ὡς δεῖγμα ἐκλεπτυσμένης Ἀνωτερότητας καὶ ὡς Ἠθικὴ ἀπὸ μιὰ ὁμάδα ὀργανωμένων ἀτόμων ποὺ μισοῦσαν τὸν ἑαυτό τους καὶ ἔνοιωθαν ἔνοχα (σὰν αἱρετικοὶ Χριστιανοί) ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀναπνέοντας ἔκλεβαν τὸν ἀέρα ἀπὸ μύγες, σαῦρες καὶ ὅλη τὴν πανίδα. Πολὺ σωστὰ στὸ τέλος τῆς ἀνάρτησης ὁ ἀναρτήσας ἔμμεσα ὑποδεικνύει τὴν πολιτισμικὴ-γεωγραφικὴ πηγὴ τῆς μανίας αὐτοεκμηδένισης, ἂν καὶ θά πρεπε ἡ πηγὴ αὐτὴ νὰ συνδυαστεῖ μὲ τὴ μεγαλύτερη ἀτυχία τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, τὴν πολιτισμικὴ ἐπανάσταση τοῦ ’60» [πηγή]

Για το «χωρίς συναίνεση είναι βιασμός» ο λόγος. Ας το δούμε και από μία άλλη οπτική:

«Σήμερα το πολιτικό ζήτημα έχει επανασχεδιαστεί ολοκληρωτικά- ίσως θα έπρεπε να πω ?(με περισσότερο πάθος) ότι έχει «αναδομηθεί» – μέσω της ατομικότητας. Κι αυτό γιατί έχει διαταραχθεί από τη ρίζα το όριο μεταξύ της δημόσιας και της ιδιωτικής σφαίρας. Τα ιδιωτικά μας προβλήματα εισβάλλουν καθημερινά στη δημόσια σφαίρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι γίνονται προβλήματα των άλλων. Κάθε άλλο: τα προβλήματά μας είναι δικά μας και κανενός άλλου. Πράγμα που σημαίνει ότι, χάρη σε αυτή τη διεκδίκηση της δημόσιας σφαίρας μας, καταστρέφουμε κυριολεκτικά τον χώρο των ζητημάτων που ανήκουν εκ των πραγμάτων στη δημόσια σφαίρα. Το αποτέλεσμα είναι ο θάνατος της πολιτικής ως δράσης των πολιτών και ως συμμετοχής τους στη δημόσια συζήτηση. Ο «γεννημένος ρευστός» άνθρωπος κινείται τώρα μόνο στο εσωτερικό της ατομικότητάς του και προσπαθεί ξέφρενα να τη δημοσιοποιήσει, να εισβάλει στη δημόσια σφαίρα με τη ψευδαίσθηση ότι υπάρχει μια οικουμενική λύση, αποδεκτή από όλους, για την ελλιπή και ατελή ύπαρξη.» 

Πηγή: Z. Bauman, Γεννημένοι ρευστοί. Μεταμορφώσεις της τρίτης χιλιετίας, εκδόσεις Πατάκης, 2019, σ. 23. 

εκφοβισμός- bullying

Έχετε πέσει ποτέ θύμα εκφοβισμού;

Ναι, και μάλιστα καθημερινά. Όταν πήγαινα στο σχολείο στο Πόζναν της Πολωνίας, ώσπου να φύγω από την πόλη όταν άρχισε ο πόλεμος, ήμουν θύμα μαζί με άλλα δύο εβραιόπουλα στο σχολείο. Φυσικά, εκείνη την εποχή δεν ήξερα τίποτα για την κοινωνιολογία, αλλά θυμάμαι ότι κατάλαβα πολύ καλά ότι το θύμα εκφοβισμού είναι θύμα αποκλεισμού. Δεν αρέσει στους άλλους, δεν είναι μέλος της παρέας τους, δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στα παιχνίδια· κι αν επιμένει να θέλει να πάρει μέρος στη ζωή τους, θα απαντήσουν με χτυπήματα, κλοτσιές, προσβολές και ταπεινώσεις.

Πολύ αργότερα, όταν άρχισα να διαβάζω βιβλία κοινωνιολογίας και έμαθα να σκέφτομαι ως κοινωνιολόγος, συνειδητοποίησα ότι ο αποκλεισμός των τριών εβραιόπουλων σε σχολείο με αρκετές εκατοντάδες μαθητές είχε για τους διώκτες μας- η άλλη όψη του νομίσματος- την αναγνώριση και την ταυτότητα του εαυτού. Λίγο ακόμη αργότερα ακολούθησα την πρόταση του συγγραφέα Edward Morgan Forster: Only connect. Αρκεί απλώς να συνδεθείτε. Κατάλαβα ότι ορίζοντας έναν εχθρό και αποδεικνύοντας την κατωτερότητά του με κάθε κόστος ήταν η αδιάσπαστη άλλη όψη του νομίσματος της «αναγνώρισης του εαυτού»

Z. Bauman, Γεννημένοι ρευστοί. Μεταμορφώσεις της τρίτης χιλιετίας, εκδόσεις Πατάκης, 2019, σ. 57-58. 

δημογραφικά

Χρονογραφίες

Ἡ ὑπογεννητικότητα δὲν ἀντιμετωπίζεται κατὰ κύριο λόγο μὲ αὔξηση τῶν κρατικῶν παροχῶν κάθε εἴδους (παιδικοὶ σταθμοί, ἐπίδομα τέκνου, ἐργασιακὴ κ.ἄ. προστασία τῆς μητέρας, τῶν ἀνήλικων μητέρων κ.λπ.). Οἱ παροχὲς αὐτὲς εἶναι ἀναγκαία ἀλλὰ ὄχι ἱκανὴ συνθήκη. Πρέπει, δηλαδή, νὰ παρέχονται ὁπωσδήποτε, ἀλλὰ δὲν ἀποτελοῦν πειθαναγκαστικὸ ἐπιχείρημα γιὰ κάποιον νὰ γίνει γονιός. Ἀπόδειξη γι’ αὐτὸ εἶναι ὅτι τὴν ἐποχὴ τοῦ Σημίτη τὰ οἰκονομικὰ μέτρα ὑπὲρ τῶν γονιῶν δὲν ἀπέδωσαν, καὶ τὰ παιδιὰ ἀνὰ μητέρα ἔπεσαν στὸ ἱστορικὰ χαμηλότερο 1,2. Ἕνας φιλοτομαριστὴς δὲν θὰ κάνει παιδιὰ ἀκόμη καὶ ἐὰν ζεῖ ἄνετα. Ἂν οἱ περισσότεροι γίνουν φιλοτομαριστὲς ἢ φαντάζονται ὅτι ὄντας ἄτεκνοι προσφέρουν μὲ ἀλλιώτικο τρόπο στὴν κοινωνία, ἡ κοινωνία θὰ πεθάνει.

Ὁ μέσος νέος τῶν 600€ θεωρεῖ ἀδιανόητο νὰ μείνει μὲ τὴν καλή του στὸ σπίτι τῶν γονιῶν του ἢ τῶν γονιῶν της. Καλὴ δικαιολογία, ἀλλὰ προϊὸν πολιτισμικῶν φαντασιώσεων. Ἐπειδὴ ἔχει δεῖ τόσες ταινίες (ποικίλου περιεχομένου) καὶ εἶναι ἐξαμερικανισμένος (εἰδικὰ οἱ μορφωμένοι)…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 377 επιπλέον λέξεις

Kοινωνία μη διαλόγου

«Τo πόνημα του Αργυρόπουλου είναι μια προσωπική εξομολόγηση και ταυτόχρονα μια αυθεντική βιωματική εμπειρία του χριστιανισμού. Το πρώτο ζήτημα που θέτει επιτακτικά είναι η διαλεκτικότητα ως μέθοδος διαλόγου με τους νέους ανθρώπους. Τούτο, όσο απλό και αν ακούγεται στην εφαρμογή του, είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Διότι ο διάλογος προϋποθέτει ανοικτότητα, σεμνότητα, ταπεινότητα και φυσικά αγάπη. Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας διατείνεται: «στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει κουλτούρα διαλόγου. Κανένας δεν μπορεί να συνομιλήσει με κανέναν». Αυτή είναι μια απτή πραγματικότητα που τη συναντούμε τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία. Υπάρχει ένας διάλογος κωφών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, όπου το μόνο που αφορά είναι η δημιουργία εντυπώσεων για να κερδηθεί η μάχη του εντυπωσιασμού και της εικόνας. Ίσως, τελικά, δεν υφίσταται διάλογος γιατί δεν υπάρχουν ιδέες και σκέψεις και γιατί ο μηδενισμός, εκτός από την έλλειψη αξιών και αρχών, έχει οδηγήσει και σε κενούς περιεχομένου ανθρώπους» [πηγή]

Η νέα χριστιανική άποψη επιλέγει συνέχεια να ξεχνά ότι ο διάλογος δεν είναι μία αφηρημένη, έννοια, μία «κορεκτίλα». Ο διάλογος, και αν είναι χριστιανικός ακόμη περισσότερο, πηγάζει από τα προσωπικά βιώματα, τον ορθόν βίον. Ο Χριστός και οι Απόστολοι δεν ήταν υπέρ του διαλόγου, ήταν υπέρ της αληθινής ζωής. Διαπιστώσεις πολιτισμικής παρακμής υπάρχουν παντού, και τις κάνουν και μη χριστιανοί. Ασε, που τελικά πίσω από όλα αυτά τα ωραία και συγκινητικά, συνήθως κρύβεται μία ιδεολογία και πολιτική στράτευση, πολύ συγκεκριμένες.

Αθανασία ως επιλογή

These reflections may be right: perhaps a meaningless, inescapable immortality is a curse. But the sort of biological immortality our great-great-grandchildren might have needn’t be like this. For one thing, they could always choose to end their lives when there is nothing new left to them. Further, they will still have some sense of Borges’s “preciously precarious”, as they may still accidentally die.

What is distinctive for them is that death becomes only a possibility, an option, not an inevitability on a fixed timetable. This sort of immortality, I would think, is definitely not a curse. To have the option of living healthily a very long time, possibly for as long as one could want (but no longer), seems like an unmitigated blessing. Similarly, you might worry that the future is a bad place to live, what with growing climate catastrophes and rampant overpopulation by the long-lived. But for this to threaten the value of immortality, it would require that these bad things are so bad as to make life not worth living at all – and if that ever happens, people will have a way out. So I proceed now on the assumption that the first generation of immortals will possess something very much worth wanting. Now our question must be: what should we say about those left stranded on the dock as the ship to the Undying Lands fades in the distance?

Πηγή