Ρε τον πλημμυροπαθή, τι έπαθε

Αφού έφαγε την σφαλιάρα από τον Μπέο, αμέσως παραδόθηκε και ζήτησε συγγνώμη. Πλέον δεν απορούμε γιατί η Ελλάδα των αγωνιστών γέννησε τους Γερμανοτσολιάδες. Κι αυτοί φτωχά, παιδιά του λαού ήταν!

Άρρωστοι

«Επειδή των δεινών, ων δρώμεν, αίσθησιν ουδ’ αυτοί έχομεν διά ραθυμίαν και φιλαυτίαν, ούτε ετέροις παρέχομεν, διά το κακείνους μηδέν άμεινον ημών διακείσθαι, διά τούτο, νομίζοντες υγιαίνειν, ούτε ιατρούς επιζητούμεν, ούτε θεραπευθήναι βουλόμεθα, αλλ’ ουδ’ αυτό τούτο, ότι νοσούμεν, ίσμεν, όπερ εσχάτης έστιν αναλγησίας, μάλλον δε νεκρώσεως» (Ισίδωρου Πηλουσιώτη, 5, 135. Στον διάκονο Ιέρακα).

Πώς ο Στάλιν παρέδωσε το Αρτσάχ στο Αζερμπαϊτζάν

Στις 16 Μαρτίου 1921 καθορίζονται τα σύνορα της Υπερκαυκασίας, χωρίς την παρουσία των αντιπροσώπων της (σ. Ρήξης Αρμενίας), στη Μόσχα µε μια συνθήκη Φιλίας ανάμεσα στην κεμαλική Τουρκία και τη σοβιετική Ρωσία. Επωφελούμενοι από το σοβιετο-γεωργιανό πόλεμο, οι κεµαλικοί κατέλαβαν το Αρνταχάν, το Αρτβίν (23 Φεβρουαρίου 1921) και το Βατούμ (11 Μαρτίου). Η Ρωσία, στην αγωνία της ν’ ανακαταλάβει το Βατούμ – λιμάνι στο οποίο καταλήγει ο πετρελαιαγωγός που ξεκινάει από το Μπακού- παραχωρεί το Καρς, Αρνταχάν, Αρτβίν και θέτει το Ναχιτσεβάν υπό την προστασία του Αζερμπαϊτζάν, αποκλείοντας τη δυνατότητα παραχώρησης σ’ ένα «τρίτο κράτος», δηλαδή στην Αρμενία. Είναι μια παραχώρηση στον παντουρκισµό και μοναδική περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά που µια ξένη χώρα (η Τουρκία) έχει δικαίωµα ελέγχου σε σοβιετικό έδαφος. Στη Συνθήκη του Καρς (13 Οκτωβρίου 1921), οι υπερκαυκασιανές Δημοκρατίες πρέπει να επικυρώσουν αυτούς τους όρους. Οι Αρμένιοι μάταια θα προσπαθήσουν να συμπεριλάβουν τα ερείπια της Ανί στα σύνορα της Αρμενίας που χάνει την κοιλάδα του Ιγκντίρ και το όρος Αραράτ.

Στο μεταξύ, τον Ιούνιο του 1921 το Καβμπυρό (καυκασιανό γραφείο) αποδίδει το Αχαλκαλάκ (που κατοικείται κατά 72% από Αρμένιους) στη Γεωργία και το Καραμπάχ (κατά 95% από Αρμένιους) στο Αζερμπαϊτζάν. Όσο διάστημα διαρκούσε η σοβιετοποίηση της Αρμενίας, από το Δεκέμβριο του 1920 ως την άνοιξη του 1921, οι υποσχέσεις του Στάλιν για συνένωση των περιοχών αυτών µε τη μητέρα πατρίδα χρησιμοποιήθηκαν ως επιχείρημα για την πρόσδεση των Αρμενίων στο άρμα των μπολσεβίκων. Όταν κάμφθηκαν οι Αρμένιοι και παγιώθηκε η σοβιετική εξουσία, το «συμφέρον της επανάστασης» υπαγόρευσε τον προσεταιρισμό των Αζέρων, που ήταν περισσότεροι και πιο δύστροποι, για ν’ αποκατασταθεί η ρωσική κυριαρχία και κατ’ επέκταση να προσελκυστεί ο μουσουλμανικός κόσμος µε την προοπτική της επανάστασης στην Ανατολή. Έτσι, τον Ιούλιο του 1923, το Καραμπάχ και το Ναχιτσεβάν χαρακτηρίζονται αυτόνομες περιοχές υπό την κηδεμονία του Αζερμπαϊτζάν. Το Φεβρουάριο του 1924, το Ναχιτσεβάν σύμφωνα µε τα άρθρα του πρώτου σοβιετικού Συντάγματος μετατρέπεται σε αυτόνομη Δημοκρατία, πάντα μέσα στα πλαίσια του Αζερμπαϊτζάν αν και δεν έχει κοινά σύνορα µε αυτό. Από τα εδάφη που διεκδικούσε από τους γείτονές της, η Αρμενία διατηρεί µόνο την ορεινή περιοχή του Ζανγκεζούρ, απ’ όπου οι πρόσφυγες της Ανατολίας, υπό τη διοίκηση των αρχηγών φενταΐ, όπως ο Αντρανίκ ή ο Νετς, είχαν εκδιώξει συστηματικά τους μουσουλμάνους χωρικούς στα 1918-1919.

Πηγή

Οι πρόσφυγες είναι αδέλφια μας

Προφανώς, όχι οι Αρμένιοι (χριστιανοί) πρόσφυγες του Αρτσάχ. Εμείς προτιμάμε σωστούς μουσουλμάνους από Πακιστάν και Μπαγκλαντές (κατά προτίμηση). Ευτυχώς, ο Άδωνις που του λείπουν 500.000 εργάτες γης θα προωθήσει διακρατικές συμφωνίες για να έρθουν κι άλλοι από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές. Δεν βρίσκει αυτούς που ήδη έχουν έρθει παράνομα, θέλει κι άλλους. Ένα σωστό κράτος που δεν είναι αποικία, λέμε τώρα, θα έδινε κίνητρα στους Αρμένιους να έρθουν στην Ελλάδα και να εγκατασταθούν μόνιμα σε χωριά και σε κοινότητες. Η αποικία, βέβαια, προτιμά να καίει τα χωριά και τις κοινότητες και ν’ ασχολείται με το γυμναστήριο του Κασσελάκη.

Από τα Τέμπη στον Κασσελάκη

Από τα Τέμπη και τον πλημμυρισμένο κάμπο μέχρι τον Κασσελάκη, τα προβλήματα μένουν άλυτα. Μα, γι’ αυτό υπάρχουν οι Κασσελάκηδες για να μένουν άλυτα. Πίσω από τον επικοινωνιακό θόρυβο της ομοφυλοφιλίας και των γυμναστηρίων ή των σκυλιών, βρίσκονται τα «κορακίστικα»: όπως λέει και ο Γκράμσι, «Πάντως είναι βέβαιο ότι σε τέτοια κόμματα υπερισχύουν οι πολιτιστικές λειτουργίες και αυτό κάνει να εμφανίζονται τα κορακίστικά σαν πολιτική γλώσσα: δηλαδή τα πολιτικά προβλήματα ντύνονται πολιτιστικές μορφές κ’ έτσι γίνονται άλυτα«. [πηγή].

Αυτό συμβαίνει. Τα γυμναστήρια, οι ομόφυλες σχέσεις και τα συμπαρομαρτούντα (σκυλάκια, γατάκια, πίτσες) δεν είναι «αθώα», είναι βαθύτατα πολιτικά. Μεταφέρουν τους πολιτικούς προβληματισμούς σε ζητήματα γούστου και αισθητικής, φανατίζοντας το ίδιο οπαδούς και εχθρούς. Αρκεί να δει κανείς πόσο συσπειρώνει η ομοφυλοφιλία του Κασσελάκη όλες τις αντίστοιχες μειονότητες και τους «ελαφρούς» κοσμοπολίτες της Αριστεράς- που είναι έτοιμοι να σε φάνε και ξεχνούν βέβαια συνειδητά τις Goldman Sachs και τους Μπάιντεν, αλλά και πόσο θα συσπειρώσει και τους αντίθετους. Από τα αμφιθέατρα στα γυμναστήρια, εντωμεταξύ κάπου η Ελλάδα πνίγεται και καίγεται…

Μόνο η βία απελευθερώνει

Ο Marat το συνέγραψε το 1774 και σε αυτό το κείμενο εξηγούσε πως οι μάζες βρίσκονται πνιγμένες στις συνθήκες της ίδιας τους της δουλείας, ώστε φτάνουν ν’ αγαπούν τον αφέντη ή την κυβέρνησή τους. Μόνο το μίσος, ως πρωτόγονη αρχή που διαλύει την υπακοή, μπορεί να θεμελιώσει μία συνεχή επανάσταση που θα καταστρέψει αυτούς που είναι στην εξουσία.

Δεν είχαν βλέπεις τότε καθιερώσει την αποτέφρωση

Ο πολύς Guillin du Monet θα σφαγιασθεί στις 26 Ιουνίου 1791, στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτός ο παλιός καπετάνιος της θάλασσας είχε εξαγοράσει την περιοχή Poleymieux, όχι μακριά από την Λυών. Φερόταν εκεί ως άδικος δεσπότης, αύξαινε τους φόρους στους φτωχούς, εμπόδιζε την πρόσβαση στους κοινούς τόπους της κοινότητας και απαίτησε την μετεγκατάσταση του τοπικού νεκροταφείου, χωρίς να νοιαστεί για τα οστά των πεθαμένων. Το μίσος του λαού τον σκότωσε.

H σχέση ως λόγος και όχι ως λουλούδι

Λέει ο Πεντζίκης: «Δεν πρόκειται ποτέ ν’ αμφισβητήσω ότι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, Ταξίαρχος των Επουρανίων Ασωμάτων Δυνάμεων, κατερχόμενος επί γης δια να ευαγγελίσει τη Θεοτόκο, έτεινε με το χέρι του προς το παρθενικό της Άγιο πρόσωπο ένα κρίνο με ζακχαρώδη λευκότητα. Η σκέψη μου απλώς μόνο τείνει στην εκδοχή ότι κρίνο κάλλιστα μπορεί να’ ταν το ίδιο το χέρι της Ασώματης δύναμης» (Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής, σ. 17). Και σχολιάζει ο Γ.Ν. Πεντζίκης ότι το λουλούδι, ως τόπος μυστικός του συναισθήματος, οσοδήποτε κι αν διαλέγεται αγνό, απαστράπτον από λευκότητα, φίλντισι, είναι ένας νεωτερισμός της Αναγέννησης. Ο Γαβριήλ με το’ να του χέρι κρατεί σκήπτρο, τις περισσότερες φορές σταυροφόρο, και με τ’ άλλο εκτελεί κίνηση, συμβολική της ομιλίας.

Ο χριστιανισμός των ΜΚΟ

Απορώ πόσο στημένο είναι το πολιτικό «ντέρμπι» ανάμεσα στους χριστιανούς συντηρητικούς που είναι κατά της λαθρομετανάστευσης και στους ακτιβιστές ΜΚΟ που είναι ιεραπόστολοι, αλλά δεν συμπαθούν τους χριστιανούς. Στημένο, 100%.

«Επέμενα να θεωρώ λάθος την άνευ όρων υποδοχή μεταναστών. Να υποχρεώνονται ολόκληροι πληθυσμοί ν’ αφομοιώνουν νεοφερμένους, τους οποίους απορρίπτουν ολοένα πιο μανιασμένα, μου φαινόταν μεσοπρόθεσμα ανέφικτο, έως και αυτοκτονικό, δεν είναι δυνατόν να κυβερνάται αιωνίως ένας λαός παρά τη θέλησή του, ούτε ο Μακιαβέλι δεν θα διαφωνούσε μαζί μου. Σίγουρα είναι προτιμότερο για τον Ηγεμόνα να τον φοβούνται, αλλά έχει και ο φόβος τα όριά του όταν βαθαίνει η απελπισία. Όχι πως θεωρώ ότι επίεκιται καμιά εξέγερση, πιο πιθανή μοιάζει μια όξυνση της περιρρέουσας διάλυσης: η μειούμενη συναίνεση στη φορολογία, οι άνθρωποι που γράφονται ολοένα λιγότερο στους εκλογικούς καταλόγους, η μαύρη εργασία που γενικεύεται, κ.ο.κ. Οι συνέπειες είναι ακόμα πιο σοβαρές για τις χώρες προέλευσης των μεταναστών, οι οποίες χάνουν το μεγαλύτερο μέρος του δυναμικού τους και απομακρύνονται από κάθε προοπτική ανάπτυξης, παρότι η δημογραφία τους διατηρείται σε επίπεδα παραλόγως υψηλά. Οι χριστιανικές ιδέες φαίνεται ότι συνεχίζουν να οδηγούν τον κόσμο στην καταστροφή του» (Μ. Ουελμπέκ, Κάποιοι μήνες της ζωής μου, σσ. 134-135)

Ασεξουαλικότητα

Το κίνημα του KIRAC, που δεν ήταν το μοναδικό του είδους του, είχε την ακριβώς αντίθετη σημασία από εκείνη που αξίωνε. Ορμώμενο επί της αρχής από μια εξύμνηση του φαλλού κετέληγε στην αποστροφή για κάθε φυσιολογική μορφή σεξουαλικότητας. Ως «φυσιολογική» εννοώ εκείνη που εδράζεται στην ηδονή, όχι στην οδύνη, και δεν μετέρχεται καμίας μορφής ταπείνωση ή καταναγκασμό. [..] δεν ήταν παρά μία μόνο έκφανση της αχανούς κίνησης προς την ασεξουαλικότητα που χαρακτηρίζει τις αρχές του 21ου αιώνα, αυτής της τρικυμίας που παρασέρνει τη νεωτερικότητα στον όλεθρο μέσω, απλούστατα, του δημογραφικού αφανισμού. (Μ. Ουελμπέκ, Κάποιοι μήνες της ζωής μου. Οκτώβριος 2022- Μάρτιος 2023, σ. 129).

Για τα περαιτέρω: Η Ιστορία του Ακροδεξιού Φιλοσόφου που Κατέληξε να Γυρίζει Πορνό. Ένας ακροδεξιός φιλόσοφος έκανε σεξ μπροστά στον φακό με μέλος αμφιλεγόμενης καλλιτεχνικής κολεκτίβας και ύστερα απέσυρε τη συναίνεσή του. Παρόλα αυτά το φιλμ κυκλοφόρησε.