» Εάν οι πιο συνεπείς από τους εικονοκλάστες ήταν οι ντανταϊστές, ο πιο διάσημος αρνητής ήταν ο Malevitch. Όλες οι ιδιοφυΐες της ρώσικης αβαν γκαρντ προσανατολίζονταν στην απουσία του αντικειμένου (bespredmetnost), προς την απουσία νοήματος (bessmyslitsa). Διότι το αντικείμενο στην τέχνη, όπως το χρώμα, το υποκείμενο, το αίσθημα και η λογική, αδειάζουν και βρίσκονται σε ένα σκοτεινό σημείο, πέρα απ’ το οποίο δεν υπάρχει τίποτε» [πηγή: Союз романтиков и негодяев]
Η φωνή της λογικής
“Nous voulons en finir avec l’immobilisme de la Generalitat [les institutions autonomes catalanes], mais aussi avec celui de Madrid. Nous sommes convaincus que pour les Catalans mieux vaut continuer avec l’Espagne, ensemble dans la diversité”, appuie Mario Romero, notaire de 61 ans et président de Tercera Vía [Troisième voie], une association de tendance catalane née aussi en 2014. Romero reconnaît qu’en Catalogne, il y a “une certaine angoisse” et “une certaine incertitude”sur la situation, mais il doute qu’un référendum soit la solution. “C’est une chose extrêmement grave, on ne peut pas improviser. Il faut un temps de réflexion”, critique-t-il.
Mario Romero reste lucide et n’a pas apprécié certains “propos abusifs tenus par le PP [le Parti populaire, de droite, actuellement au pouvoir] contre la Catalogne”,comme ceux de l’ancienne présidente du PP de Madrid, Esperanza Aguirre, qui avait déclaré préférer que “la compagnie électrique Endesa devienne allemande plutôt que catalane”. “Ce sont des attitudes minoritaires, mais très blessantes.”
[πηγή]
Σχέσεις Κράτους- Εκκλησίας
Ένα μεγάλο θέμα ερμηνείας του άρθρου 3, είναι ο βαθμός συνταγματικής προστασίας των ιερών κανόνων. Τι λέει η Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας εν τέλει, μετά από διάφορες παλινδρομήσεις και πάντα με αποχρώσεις; Ότι κατοχυρώνονται οι κανόνες οι οποίοι έχουν δογματικό περιεχόμενο ( όροι ) και οι διοικητικοί κατά το θεμελιώδες τους περιεχόμενο. Γιατί; Γιατί αναζητούσε η νομολογία επί δεκαετίες μια λύση στο άρθρο 3. Σχετικά πρόσφατα θεμελίωσε τις σκέψεις της για το ζήτημα αυτό στο άρθρο 13 αν και επέστρεψε στο αρθρο 3 . Εάν όμως η Εκκλησία ως υποκείμενο της θρησκευτικής ελευθερίας κατά το άρθρο 13 θεωρεί ότι αυτοί είναι οι κανόνες της, δεν έχει κανείς δικαστής το δικαίωμα να διατυπώσει διαφορετική γνώμη. Διότι, αυτό είναι στοιχείο της θρησκευτικής συνείδησης και του θρησκευτικού συνεταιρίζεσθαι του υποκειμένου που λέγεται Ορθόδοξη Εκκλησία, εκκλησία του Ορθοδόξου Δόγματος.
Εάν η Εκκλησία θέλει να κατοχυρώσει ως στοιχείο της ταυτότητάς της στο σύνολό τους τους ιερούς κανόνες, χωρίς να εμπλέκεται σε μία καζουιστική νομολογιακή περί του ποιοι κανόνες προστατεύονται και ποιοι όχι, (κατηγορώντας μετά το ΣτΕ ότι λειτουργεί ως οικουμενική σύνοδος και καθορίζει τον τρόπο οργάνωσης της Εκκλησίας, δηλαδή παρεμβαίνει στον πυρήνα της πίστης), πρέπει να φύγει από το πεδίο του άρθρου 3 και να διεκδικήσει την κατοχύρωση των ιερών κανόνων όπως η ίδια τους θέλει, επικαλούμενη το άρθρο 13, δηλαδή τη θρησκευτική της ελευθερία. Διότι αλλιώς θα φτάσουμε στο παράλογο αποτέλεσμα οι παλαιοημερολογητικές οντότητες που δεν δεσμεύονται από το άρθρο 3 να κατοχυρώνουν τους ιερούς κανόνες, όπως τους θέλουν αυτές, συνολικά, λόγω θρησκευτικής ελευθερίας, μέσω του άρθρου 13, και η επίσημη ορθόδοξη εκκλησία να περιπλέκεται σε μια διαρκή αντιδικία με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ως προς το ποιός εκφράζει το δόγμα.
Οι σύγχρονοι Βύρωνες
Πώς θυμήθηκα την συστράτευση του Manu Chao με την «ΟΧΙ» εκστρατεία του Δημοψηφίσματος πριν από δύο χρόνια; Και δεν ήταν ο μόνος. Τόση η αγάπη του για την Ελλάδα που τελικά καρποφόρησε στη σχέση του με την Ελληνίδα ηθοποιό (την τι;) Κλέλια Ρενέση [φωτό]. Θυμάμαι επίσης και το αποκαλυπτικό video που η «γνωστή» ηθοποιός είναι γυμνή και άλλα ωραία. Κάποτε ο Βύρωνας ερχόταν για να πεθάνει στο βαλτοχώρι, δεκάδες ξένοι φιλέλληνες αποδεκατίστηκαν από τους Τούρκους στις μάχες του 1821. Κάποτε. Σήμερα, ο φιλέλλην και ριζοσπάστης εναλλακτικός Manu μας καθοδηγεί. Εάν έχεις τέτοια «ΟΧΙ» σε δημοψηφίσματα, πραγματικά αναρωτιέμαι εάν ο Σόιμπλε, ο δόκτωρ, μας λείψει….
@Βέβαια, εδώ θα αντέτεινε κανείς ότι Έλληνας υπεύθυνος φωτογραφιζόταν με ψαράκια (και όχι αστακούς) για χάρη διεθνούς, έγκριτου (;;;) περιοδικού! Έλα ντε, ο Manu μας πείραξε, που αν μη τι άλλο έχει γράψει και κάποια ωραία τραγουδάκια;
Rubens
» H ζωή του Rubens ήταν ρυθμισμένη όπως ένα χαρτί μουσικής. Ο ανιψιός τους, Φίλιππος, εξομολογείται: όλες τις μέρες σηκωνόταν στις τέσσερις το πρωί, και είχε καθιερώσει να ξεκινά την μέρα του, παρακολουθώντας τη Λειτουργία…Μετά απ’ αυτό, ριχνόταν στην δουλειά, έχοντας πάντα δίπλα του έναν αναγνώστη, που διάβαζε με δυνατή φωνή κάποιο βιβλίο. Συνήθως, Πλούταρχο, Τίτο Λίβιο ή Σενέκα… Δούλευε μέχρι τις 5 το απόγευμα. Οι αναπαύσεις του ήταν σοβαρές. Κατανάλωνε λίγο κρέας από φόβο μήπως του διαταράξει την συγκέντρωση, έπινε λογικά. Κάθε τέλος απογεύματος έκανε μία βόλτα πάνω σε κάπιο άλογο. Ακολούθως δεχόταν τους φίλους για μία σοφή ανταλλαγή απόψεων. Ο ζωγράφος της αισθησιακότητας και των χρωμάτων, ακολουθούσε μία καθημερινότητα συγκέντρωσης και σοβαρότητας» [πηγή: Le Figaro, Rubens, le peintre Gentilhomme, 2017]
Αλτερνατίβα
Dabei wäre die Entpolitisierung, kulminiert in Colin Crouchs Begriff der Postdemokratie und hier veranschaulicht durch das Nichtwählen, gewissermaßen die erste Stufe einer Privatisierung des Politischen. Was eigentlich in eine öffentliche politische Diskussion gehört, in der Meinungsbildung betrieben und Wahloptionen verhandelt werden, findet allenfalls noch in der Halböffentlichkeit des (analogen oder digitalen) Stammtischs oder in der völligen Privatsphäre des heimischen Wohnzimmers statt. Oder eben überhaupt nicht mehr. Diese Entpolitisierung kann man auch als passive Privatisierung sehen. Und sie betrifft meistens die alleruntersten sozialen Schichten…..
Τι σημαίνει η εκπληκτική επιτυχία του ακροδεξιού AfD για τη Γερμανία και την Ευρώπη
Τα γερμανικά αποτελέσματα θα πυροδοτήσουν μια επιστροφή στη διατύπωση για την «άνοδο του λαϊκισμού» που κυριάρχησε κατά το 2016 και στις αρχές του 2017, αλλά σταμάτησε για λίγο μετά τις ολλανδικές και –ιδιαίτερα– τις γαλλικές εκλογές. Όπως σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, οι γερμανικές εκλογές είναι πρώτα και κύρια εθνικές εκλογές, αλλά μπορούμε να πάρουμε ευρύτερα μαθήματα από αυτές.
Πρώτον, ενώ τα λαϊκιστικά ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα βρέθηκαν στην κορυφή στις δημοσκοπήσεις το 2016, τη στιγμή της υστερίας για την «προσφυγική κρίση», τα εκλογικά τους αποτελέσματα το 2017 βρίσκονται ακόμα κοντά, ή και υψηλότερα, στα υψηλότερα ιστορικά ποσοστά τους. Αυτό ισχύει για το Ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία, το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο, και τώρα για το AfD στη Γερμανία. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα ισχύσει και για το αυστριακό Κόμμα της Ελευθερίας, το οποίο πρόκειται να μπει σε κυβέρνηση συνασπισμού μετά τις κοινοβουλευτικές εκλογές τον επόμενο μήνα.
Δεύτερον, τα προηγούμενα χρόνια διάφορα δεξιά λαϊκιστικά κόμματα ριζοσπαστικοποιήθηκαν και μετατράπηκαν σε λαϊκιστικά ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα, όπως το AfD, οι Φινλανδοί, και το Ukip στη Βρετανία. Αυτό πάντα οδηγεί σε εσωτερικές διαμάχες, και την έξοδο των πιο «μετριοπαθών» στελεχών – οι οποίοι συχνά ιδρύουν δικό τους, νέο, κόμμα, ενώ η τεράστια πλειονότητα των υποστηρικτών συνήθως παραμένει στο πιο ριζοσπαστικό κόμμα. Αυτό συνέβη με το Εθνικό Μέτωπο τη δεκαετία του ’90 και το αυστριακό Κόμμα της Ελευθερίας στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Τρίτο, και τελευταίο, καθώς τα λαϊκιστικά ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα κερδίζουν ψήφους και έδρες σε ακόμα περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, τα κυρίαρχα δεξιά και –ιδιαίτερα– τα αριστερά κόμματα τις χάνουν αργά αλλά σταθερά. Αυτό σημαίνει ότι τα κομματικά συστήματα κατακερματίζονται ολοένα και περισσότερο, και κυριαρχούνται από ένα ή δύο μεσαίου μεγέθους κόμματα παρά από μεγάλα κόμματα. Σε μια τέτοια κατακερματισμένη δομή τα λαϊκιστικά ριζοσπαστικά δεξιά κόμματα μπορούν να αποκτήσουν μεγάλη επιρροή, παρόλο που συνήθως ο ρόλος τους είναι περισσότερο παρακωλυτικός παρά εποικοδομητικός, ακόμα και όταν διαθέτουν «μόνο» το 10% ή το 15% των ψήφων.
Gay Nazi
Το δεύτερο σίγουρα δεν είναι. Τύποι με μεταπτυχιακά, ομοφυλόφιλοι, στελεχάρες, μόνο ναζιστές δεν τους λες. Τώρα, βέβαια, αυτοί είναι που εκφράζουν τον φόβο και την αγωνία του καταρρέοντος κράτους των ευκαιριών, αφού μπουκάρει όλος ο τρίτος κόσμος, που και μορφωμένος είναι και στελεχιακό δυναμικό μπορεί να προσφέρει. Και βέβαια, μπορεί και προσφέρει και ερωτικούς συντρόφους, μια χαρά. Άλλωστε, η σύντροφος είναι από την Σρι Λάνκα. Είναι ειλικρινείς όλοι αυτοί. Καταλαβαίνουν περισσότερο από άλλους ότι ο τεχνητός τους παράδεισος απειλείται. Αναπόφευκτα, θα ξεθυμάνουν. Τα μεταμοντέρνα κινήματα τέτοιου τύπου είναι απλά και μόνο ευκαιριακά. Η ζυγαριά θα ισορροπήσει στο μεταμοντέρνο. Όσο ακόμα υπάρχουν οι δούλοι στο Μπαγκλαντές και στην Αιθιοπία που στηρίζουν υλικά το φαινόμενο. Όσο υπάρχουν τα «μωρά» στο Βιετνάμ και στην Ταϊλάνδη, και τα γκαρσόνια στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος ανησυχίας…
Βλέπε και : «Ἡ Γερμανία, ἂν εἶναι μερκελική, τότε θὰ φέρνει στὴν Ἑλλάδα κι ἄλλους πρόσφυγες ἀπὸ τὴ Συρία, ἐνῶ ἂν εἶναι ἐθνικιστικὴ τότε θὰ διώξει τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν Ε.Ε. ὑπὸ δυσβάστακτες συνθῆκες ἢ θὰ ἀρχίσει νὰ ἐπιστρέφει στὴ χώρα μας τοὺς Μουσουλμάνους ἀπὸ τὴ Γερμανία. Τὸ ὅτι οἱ ἀντιισλαμιστὲς κερδίζουν ἔδαφος στὴν Εὐρώπη δὲν σημαίνει ὅτι σὲ λίγο καιρὸ θὰ κερδίσουν καὶ στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ἁπλούστατα ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ ἐκδιωχθεῖ ἀπὸ τὴν Ε.Ε. γιατὶ δὲν θεωρεῖται κομμάτι τῆς Δύσης. Δὲν ἔχω καμμιὰ ἀδελφοσύνη μὲ τοὺς Νορδικοὺς ποὺ μᾶς κατέστρεψαν τὸ 1204 καὶ τὸ 1922, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ τώρα εἶναι ἀντιισλαμιστές. Λεσβία μὲ δυὸ υἱοθετημένα παιδιὰ ἡ πρόεδρος τοῦ AfD, δηλαδὴ ἡ ἐλευθεριότητα-σαπίλα θὰ καταπολεμήσει αὐτὸ (τὸ Ἰσλάμ) τὸ ὁποῖο ἡ ἴδια γιγάντωσε καὶ προκάλεσε, μὲ τὴν Ξένη νὰ γεννᾶ 4 παιδιὰ καὶ τὴν «ἀπελευθερωμένη» Δυτικὴ νὰ γεννᾶ 2 σκυλάκια. Οἱ φίλοι τέτοιων ἀντιπροσφυγικῶν κινημάτων (καὶ στὴν Ὁλλανδία, ὁμοφυλόφιλος ἦταν ὁ πρόεδρος ἀντιισλαμιστικοῦ κόμματος, ἐνῶ στὴ Γαλλία ψηφίζουν Λεπέν) δὲν ἐξηγοῦν ποιὰ πρότυπα καὶ ποιὲς λύσεις γιὰ τὴν ὑπογεννητικότητα (τὸ μόνο ποὺ μακροπρόθεσμα ἐγγυᾶται τὴν ἄμυνα στὸ Ἰσλάμ) μποροῦν νὰ προτείνουν ἄνθρωποι ποὺ δὲν κάνουν παιδιά» [πηγή]
Πάμε βόλτα
Οἱ Ἀριστεροὶ τῆς Θεσσαλονίκης, ποὺ καίγονται μόνο γιὰ τὸ ἂν θὰ κάνουν δωρεὰν βόλτες στὴν παραλία ρεμβάζοντας, δὲν μποροῦν νὰ σκεφτοῦν γιατί οἱ πόλεις εἶχαν τείχη, καὶ ἀπὸ ποιὸν τὶς προστάτευαν αὐτά. Δὲν μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν παρὰ ὡς φυλακὴ τὴν προνεωτερικὴ προστασία μιᾶς πόλης. Ἐπειδὴ οἱ ἴδιοι εἶναι ὡραῖα βολεμένοι στὸν 21ο αἰώνα, μέσα στὴν μαζικοδημοκρατικὴ θαλπωρή τους, καὶ τὸ ἀναρχομαζικοδημοκρατικὸ «Σήμερα εἴμαστε, αὔριο δὲν είμαστε» (μαζὶ μὲ τὸ «Μιὰ ζωὴ τὴν ἔχουμε κι ἂν δὲν τὴν γλεντήσουμε» τῶν ἀπολίτικων μικροαστῶν ἐχθρῶν τους), δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ὁ μικρούλης κόσμος τους, τῶν 100 χρόνων, δὲν εἶναι ὁ πραγματικὸς κόσμος, ἀλλὰ εἶναι κάτι πολὺ ἀσήμαντο καὶ πρόσκαιρο μπροστὰ στὸν κόσμο τῶν 1.500 καὶ 2.000 χρόνων ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὰ βυζαντινὰ θαλάσσια τείχη. Ἡ ἀπέραντη μιζέρια τους τοὺς κάνει νὰ κοροϊδεύουν αὐτὸ μπροστὰ στὸ ὁποῖο εἶναι ἀνύπαρκτοι -αὐτοὶ καὶ ἡ κοσμοθεώρησή τους.
Πῶς νὰ ἐξηγήσεις σὲ κάποιον γιὰ τὴν ἀνυπαρξία τειχῶν στὴν πρώιμη Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ κατόπιν γιὰ τὸ γρήγορο χτίσιμο τειχῶν σὲ ὅλες τὶς πόλεις ἀπὸ τότε ποὺ οἱ βάρβαροι ἀσταμάτητα ἄρχισαν νὰ εἰσβάλουν στὴν Αὐτοκρατορία, μετὰ τὸν 3ο αἰ. μ.Χ.; Κάτι τέτοιο ξεπερνᾶ τὸν Ἀριστερό (καὶ ἀριστερὸ χιπστερά) ποὺ θέλει εὐάερη, εὐήλια πόλη καὶ ποδηλατάδα ἢ μπυρίτσα στὴν Νέα Παραλία.
Ὅ,τι ξεπερνᾶ τὰ 150 χρόνια του, εἶναι κακό, εἶναι «φυλακή», εἶναι «τυφλὴ πόλη» ποὺ δὲν ἐκμεταλλεύεται τὴ θάλασσα ἀλλὰ «κλείνεται», «φυλακίζεται»: Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ θάλασσα αὐτὴ σὲ κείνα τὰ χρόνια δὲν ἔφερνε φιλάκια κι ἀγκαλιὲς μὲ τὴν γκομενίτσα ἀλλὰ πειρατές, Σαρακηνούς, σλαβικὰ μονόξυλα, Νορμανδούς, ἔφερνε σφαγή, βιασμό, αιχμαλωσία, λεηλασία, ἐμπρησμό, εἶναι κάτι ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μικρούλι μυαλουδάκι τους. Γιὰ κανὰ μπαράκι καὶ καμμιὰ ἐρημικὴ ταβέρνα ἢ ρεμβασμὸ στὴ θάλασσα (μετὰ τὸ μεταπτυχιακό) εἶναι ἱκανοὶ μόνο. Ὅ,τι δὲν ζοῦν δὲν ὑπῆρξε παρὰ ὡς Δυστυχία κι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Σκοπὸ τῆς Ζωῆς, δὲν ὑπάρχει, καὶ ἡ ὕπαρξή του ἦταν μιὰ συντηρητικὴ ἠλιθιότητα.
Ἐννοεῖται ὅτι δὲν νοιώθουν κανένα σεβασμὸ γιὰ ἕνα κτίσμα 1.500 ἐτῶν, ἕνα ἀρχιτεκτονικὸ κομψοτέχνημα ἀπὸ τὴν Ὕστερη Ἀρχαιότητα, αὐτοὶ ποὺ στριγκλίζουν μὲ τὸ ἑβραϊκὸ νεκροταφεῖο ἀλλὰ ὄχι καὶ τὰ θεσσαλονικιώτικα χριστιανικὰ νεκροταφεῖα τῆς Τουρκοκρατίας. Ἄλλωστε, ἀφοῦ τὰ γκρέμισαν οἱ Τοῦρκοι, οἱ ἐχθροὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ, τὸ γκρέμισμα ἦταν γιὰ καλό.
Ο Βούδας της Σουηδίας
A remarkable collection of religious items sourced from diverse lands was discovered during archaeological excavations on the Swedish island of Helgo. Located in Lake Malaren, to the west of Stockholm, this small island was an important Viking trading and manufacturing centre (6th-11th centuries AD). It has produced an enormous collection of artefacts, including numerous exotic finds such as Arabic coins, Frankish glass and metal-work from across western Europe.
However, the most famous objects found were three precious items, now known as the Helgo treasure. Discovered close together, these artefacts included a Buddha from the Indian sub-continent, an elaborate crozier-head from Ireland and a bronze ladle from North-Africa.
manolisgvardis 