«Αυτή η πολιτική συνήθεια βοηθά επίσης να εξηγηθεί γιατί το κεντρικό μήνυμα που φαινόταν να προέρχεται από το συνέδριο της περασμένης εβδομάδας δεν ήταν κάποια συγκεκριμένη πολιτική θέση ή η πλατφόρμα εκστρατείας του Die Linke, αλλά η ποικιλομορφία της νέας ηγεσίας της και το ακαταμάχητο της φιλο LGBTQ επιχειρηματολογίας. Σίγουρα, ένα σοσιαλιστικό κόμμα θα έπρεπε να είναι όλα αυτά και θα ήταν μειωτικό να προτείνουμε ότι αυτά τα πράγματα απωθούν εγγενώς τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης που ενδιαφέρονται μόνο για τους μισθούς και την υγειονομική περίθαλψη. Τούτου λεχθέντος, είναι δίκαιο να αναρωτηθούμε εάν αυτό το είδος μηνυμάτων έχει απήχηση σε άτομα εκτός των άμεσων υποστηρικτών της Die Linke, πόσο μάλλον τους δίνει έναν λόγο να το ψηφίσουν» (κριτική του Loren Balhorn).
H Wagenknecht περιγράφει πώς τα κύρια ζητήματα της εποχής μας οξύνουν τα πνεύματα: σχέσεις των φύλων, σεξουαλικότητα και γλώσσα, φυγή και μετανάστευση, κλιματική αλλαγή, κατανάλωση και βιωσιμότητα. H πολιτικός εστιάζει κυρίως στην κοινωνικοοικονομική κατάσταση εκείνων των ανθρώπων των οποίων οι ανάγκες και οι πολιτικές στάσεις δεν αντανακλώνται στο τρέχον φάσμα των μεγάλων κομμάτων, παρόλο που έχουν δημοκρατική πλειοψηφία. Αυτό το χάσμα εκπροσώπησης ισχύει για άτομα διαφορετικής καταγωγής και πολύ διαφορετικών πολιτικών προσανατολισμών: είτε έχουν μεταναστεύσει είτε όχι, είτε ανήκουν σε ένα ξεκάθαρο φύλο είτε όχι, είτε είναι περιορισμένα είτε όχι, νέοι ή ηλικιωμένοι – οι άνθρωποι που η Wagenknecht ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει είναι πρωτίστως που ενώνονται από τη χαμηλή κοινωνικοοικονομική τους θέση, ανεξάρτητα από αυτούς τους παράγοντες. Δεν ονειρεύονται όλοι την πλήρη ψηφιοποίηση του περιβάλλοντος διαβίωσής τους, αποδόσεις μετοχών, εκατό τοις εκατό πολιτικά ορθή γλώσσα και ακόμη περισσότερο ατομικισμό. Η Wagenknecht λοιπόν ασχολείται με τις πολύ πιο υπαρξιακές, άμεσες ανάγκες αυτών των «απλών» ανθρώπων.
Στην πορεία αυτή, θρηνεί για την ταυτοτική-πολιτική υποκρισία πολλών ομάδων εντός της αριστεράς, οι οποίες καταστέλλουν τις υπαρξιακές ανάγκες μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού προς όφελος των πολιτικών ζητημάτων ταυτότητας. Επικρίνει επίσης μια ανέντιμη δημόσια συζήτηση για τη φυγή και τη μετανάστευση: όποιος αγνοεί το γεγονός ότι η διεθνής πολιτική για τους πρόσφυγες είναι αυτή καθαυτή ανεπαρκής και ότι η μετανάστευση μπορεί να οδηγήσει σε ανταγωνισμό για θέσεις εργασίας και σε κοινωνικο-πολιτιστικά προβλήματα, παραβλέπει ένα πρόβλημα που δεν σχετίζεται με ακαδημαϊκή μεσαία τυπική εξύμνηση του «κοσμοπολιτισμού». Είναι εύκολο να δείξεις αλληλεγγύη όταν δεν σου λείπει τίποτα.
Είναι αλήθεια ότι προοδευτικά, καταργητικά, χειραφέτητικα και οικοφεμινιστικά ζητήματα που εγείρονται στο ακαδημαϊκό «αριστερό-φιλελεύθερο περιβάλλον» αναστατώνουν όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να συμβαδίσουν μαζί τους: Μπορούμε να λέμε ακόμα «πρόσφυγες» ή τώρα είναι «πρόσφυγες» ? Πρέπει να χρησιμοποιήσω τον αστερίσκο φύλου; Επιτρέπεται να μιλάω για γυναικεία ομορφιά ή είναι σεξιστικό; Είμαι εγωιστής και αντικοινωνικός αν δεν θέλω να εμβολιαστώ κατά του κορωνοϊού; Είναι πλέον πολιτιστική οικειοποίηση για την κόρη μου να ντύνεται «ιθαγενής Αμερικανίδα» και να μοσχομυρίζει, αν μοιράζομαι ένα μιμίδιο με μια μαύρη γυναίκα σε αυτό; Ως λευκός, ετεροφυλόφιλος άνδρας, μπορώ ακόμα να πω σήμερα ότι αισθάνομαι μειονεκτικά σε μια κατάσταση ή αρνούμαι την πραγματικότητα της ζωής ορισμένων ομάδων που υφίστανται διακρίσεις; Μπορώ να πω ότι μιλάω σοβαρά για τη βιοποικιλότητα παρόλο που τρώω ζωικά προϊόντα;
Η θέση της Wagenknecht: Η Ευρώπη έχει άλλα, μεγαλύτερα προβλήματα. Πολλά παιδιά σήμερα βρίσκονται σε χειρότερη θέση από τους γονείς τους. Η οικονομική κατάσταση της κλασικής κατώτερης μεσαίας τάξης έχει αλλάξει ελάχιστα ή μόνο προς το χειρότερο σε αρκετές γενιές. Η συνοχή και η αλληλεγγύη διαλύονται από την απελευθέρωση των συνθηκών εργασίας, τη διάλυση της σοσιαλδημοκρατίας που παρατηρείται σε ολόκληρη την Ευρώπη και τη νέα εστίαση της αριστεράς σε ζητήματα έκφρασης και τρόπου ζωής με τα οποία η κλασική μεσαία τάξη δεν μπορεί πλέον να ταυτιστεί.
Το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή αριστερά έχει χάσει την επαφή με μεγάλα τμήματα του πληθυσμού οφείλεται στις αριστερές-φιλελεύθερες συζητήσεις, στις οποίες κάποιος μπορεί εύκολα να δείξει τον εαυτό του «αριστερό». Ωστόσο, αυτό δεν βοηθά τους ανθρώπους που πλήττονται από «πραγματικές» διακρίσεις. Η «αριστερά του τρόπου ζωής» (Life Style) από την οποία πηγάζουν όλα αυτά είναι εύπορα, κυρίως ακαδημαϊκά μορφωμένα άτομα, που θεωρούν τα δικά τους προνόμια αρετές και ηγούνται ενός αγώνα για έννοιες και ταυτότητες που έμμεσα γίνεται αγώνας ενάντια σε περισσότερο από το μισό πληθυσμό. Σύμφωνα με την Wagenknecht, οι συζητήσεις για υψηλότερους μισθούς και συντάξεις, τη γερμανική πολεμική πολιτική και τα κοινωνικά ζητήματα έχουν απομακρυνθεί από καιρό στο παρασκήνιο. [πηγή].
manolisgvardis 