Εβραϊκότητα, Ομοφυλοφιλία, έγκλημα ή διαστροφή
Πολύ καλή όντως η εννοιολογική διασύνδεση εβραϊκότητας και ομοφυλοφιλίας από την Χάννα Άρεντ [Οι απαρχές του Ολοκληρωτισμού: Αντισημιτισμός]– και φυσικά δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς αυτήν για Ομοφοβία. Ούτε και τον Μαρσέλ Προύστ, τουναντίον! Λοιπόν, στα τέλη του 19ου αιώνα, στα σαλόνια της αστικής τάξης συμβαίνει κάτι που στις ημέρες μας θα συμβαίνει σε καθημερινά διαμερίσματα της Κυψέλης ή του Παγκρατίου. Η μικροαστική «ανία» καλωσόριζε τότε τους Εβραίους που είχαν μεταλλάξει την θρησκευτικότητα και την εθνικότητα τους σε ψυχολογική κατηγορία, δηλαδή τους μοντέρνους και άθεους, όπως, ανάλογα, και τους διανοούμενους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι είχαν μετατρέψει το μέχρι τότε «έγκλημα» της επιλογής τους σε «διαστροφή», δηλαδή σε κάτι από τη φύση και πολύ ενδιαφέρον, γοητευτικό και περίεργο.
Πράγματι, «κάθε κοινωνία απαιτεί από τα μέλη της μία ορισμένη ικανότητα να υποδύονται ρόλους, την ικανότητα να παρουσιάζουν, ν’ αναπαριστούν και να υποδύονται αυτό που πράγματι είναι. Όταν η κοινωνία αποσυντίθενται σε κλίκες, τέτοιες απαιτήσεις δεν προβάλλονται πια στο άτομο αλλά στα μέλη της κλίκας», στα καθ’ ημάς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τις διάφορες ομάδες δικαιωμάτων;, οπότε είναι άλλο ο ομοφυλόφιλος ως άτομο και άλλο η κλίκα ή η ομάδα, «Τότε η συμπεριφορά ελέγχεται από σιωπηρές απαιτήσεις και όχι από ατομικές ικανότητες, όπως ακριβώς μία επιτέλεση ηθοποιού πρέπει να εναρμονίζεται με το σύνολο όλων των άλλων ρόλων στο έργο. Τα σαλόνια του Faubourg Saint Germain αποτελούνταν από ένα τέτοιο σύνολο κλικών, που η καθεμιά τους παρουσίαζε ένα πρότυπο ακραίας συμπεριφοράς. Ο ρόλος των ομοφυλοφίλων ήταν να δείχνουν την ανωμαλία τους, των Εβραίων ν’ αντιπροσωπεύουν τη μαύρη μαγεία (νεκρομαντεία), των καλλιτεχνών να εκδηλώνουν μία άλλη μορφή υπερφυσικής και υπερανθρώπινης επαφής, των αριστοκρατών να δείχνουν πως δεν ήταν σαν τους συνηθισμένους αστούς ανθρώπους» (σ. 120). Η μικροαστική «ανία» και κόπωση οδηγεί σε αναζήτηση του περίεργου, το οποίο με το πέρασμα του χρόνου καθιερώνεται ως τετριμμένο και συνηθισμένο, το μέχρι τότε κοινωνικό «έγκλημα» μίας συντηρητικής και παραδοσιακής κοινωνίας γίνεται στα μικροαστικά διαμερίσματα μία απλή «διαστροφή», γίνεται ψυχολογία, και τελικά μόδα.
Και τελικά, θα ρώταγε κανείς, τι ζόρι τραβάς, ρε φίλε; Ο κόσμος ακόμα και έτσι εξελίσσεται. Ναι, μόνο που όπως η ψυχολογικοποίηση του Εβραίου οδήγησε στα κρεματόρια, έτσι και μία «κοινωνία, η οποία έχει δείξει την προθυμία της να ενσωματώσει το έγκλημα με τη μορφή της διαστροφής στην καθαυτό δομή της, θα ήταν στο εξής έτοιμη να καθαρισθεί από τη φαυλότητα δεχόμενη ανοιχτά εγκληματίες και διαπράττοντας δημόσια εγκλήματα» (σ. 124). Διότι, ένα έγκλημα αντιμετωπίζεται με τιμωρία, μία διαστροφή- όσο περίεργη και ελκυστική- μπορεί μόνο να εξαλειφθεί. Με άλλα λόγια, όταν η Ομοφυλοφιλία- για τον Εβραϊσμό είναι νομίζω σαφές, μεταβαίνει από προσωπικό παράπτωμα σε φυσική, ψυχολογική διάθεση (το κατ’ εμέ διάβασμα του εγκλήματος και της διαστροφής της Άρεντ), τότε η κοινωνία αντιδρά με τη βία της εξολόθρευσης, με τη βία μίας κλιμακούμενης αποστροφής. Το γκρέμισμα των παραδοσιακών φίλτρων, που είναι απαγορευτικά, συντηρητικά και παρωχημένα (!), ανοίγει τον δρόμο σε «κρεματόρια», όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν……
Συνάντηση στην Εμμαούς
The National Gallery owns one of two versions of Caravaggio’s Supper at Emmaus, an episode from the Gospel of Luke that took place immediately after the crucifixion, death, and disappearance of Jesus. Two disciples were slinking dejectedly away from Jerusalem when they met a wayfarer on the road who asked why they looked so unhappy. As they poured out their story, he replied that all these events had been predicted by the Hebrew prophets, “and beginning at Moses and all the prophets, he expounded unto them in all the scriptures the things concerning [the Messiah].”
When the three reached the village of Emmaus, the two disciples invited the stranger to dine with them, and when he took their loaf of bread and broke it, two things happened: they suddenly recognized that their traveling companion was Jesus come back from the dead, and he vanished. Afterward, “they said one to another, Did not our heart burn within us, while he talked with us by the way, and while he opened to us the scriptures?” Caravaggio presents a young, beardless Jesus at the table, as unrecognizable to us as he has been to his companions until this very moment—while to the solicitous innkeeper who serves them, the young man is still just a customer. This Supper at Emmaus is a work of early maturity, painted in 1601, with shiny, fresh colors and virtuoso turns like the fruit basket balanced on the table’s edge.
Αντισημιτισμός
Οι Εβραίοι των χωρών αυτών [: Πολωνίας, Ρουμανίας], ισχυροί σε αριθμό αλλά ανίσχυροι από όλες τις άλλες απόψεις, φαινομενικά εκπλήρωναν ορισμένες λειτουργίες της μεσαίας τάξης, επειδή ήταν κυρίως μαγαζάτορες και έμποροι και επειδή ως ομάδα έστεκαν ανάμεσα στους μεγάλους γαιοκτήμονες και στις τάξεις χωρίς ιδιοκτησία. Εν τούτοις, μικροϊδιοκτήτες μπορούν να υπάρχουν εξ ίσου σε μία φεουδαλική και σε μία καπιταλιστική οικονομία. Οι Εβραίοι και εδώ ήταν ανήμποροι ή απρόθυμοι ν’αναπτυχθούν σύμφωνα με βιομηχανικές καπιταλιστικές γραμμές, έτσι ώστε το καθαρό αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων τους ήταν μία διασκορπισμένη, αναποτελεσματική οργάνωση της κατανάλωσης χωρίς ένα κατάλληλο σύστημα παραγωγής. Οι θέσεις των Εβραίων ήταν εμπόδιο σε μία κανονική καπιταλιστική ανάπτυξη, επειδή οι Εβραίοι φαίνονταν σαν να ήταν οι μόνοι από τους οποίους μπορούσε να αναμένεται η οικονομική πρόοδος, χωρίς να είναι ικανοί να εκπληρώσουν αυτήν την προσδοκία. Εξ αιτίας της εμφάνισής τους, τα εβραϊκά συμφέροντα γίνονταν αισθητά σαν να συγκρούονταν με τα συμφέροντα εκείνων των τμημάτων του πληθυσμού από τα οποία θα μπορούσε κανονικά ν’αναπτυχθεί μία μεσαία τάξη. Από την άλλη, οι κυβερνήσεις προσπάθησαν απρόθυμα να ενθαρρύνουν τη δημιουργία μίας μεσαίας τάξης χωρίς να εξαλείψουν την αριστοκρατία και τους μεγάλους γαιοκτήμονες. Η μόνη τους σοβαρή απόπειρα ήταν η οικονομική εξάλειψη των Εβραίων-εν μέρει ως παραχώρηση στη κοινή γνώμη και εν μέρει επειδή οι Εβραίοι ήταν πράγματι ακόμη κομμάτι της παλιάς φεουδαλικής τάξης πραγμάτων. Επί αιώνες ήταν μεσάζοντες ανάμεσα στην αριστοκρατία και στην αγροτιά. Τώρα σχημάτισαν μία μεσαία τάξη χωρίς να εκπληρώνουν τις παραγωγικές της λειτουργίες, και αυτό ήταν πράγματι ένα στοιχείο που εμπόδιζε την εκβιομηχάνιση και την κεφαλαιοποίηση
Πηγή: Χάννα Άρεντ, Οι Απαρχές του Ολοκληρωτισμού. Πρώτο Μέρος. Αντισημιτισμός, Νησίδες, 2017, 53.
Η «στροφή» του Στάλιν σε πατρίδα και θρησκεία και η στάση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο»
Όταν τελικά έκανε ομιλία, δεν απευθύνθηκε στον λαό αποκαλώντας τον μόνο «σύντροφοι», αλλά και «αδελφοί και αδελφές». Στην επέτειο της μπολσεβίκικης επανάστασης, στις 7 Νοεμβρίου του 1941, κατά την επιθεώρηση της παρέλασης στην Κόκκινη Πλατεία, μιλώντας επικαλέστηκε μεγάλα ονόματα από το πολεμικό παρελθόν της Ρωσίας – μεταξύ των οποίων, τονAlexander Nevsky, τον πρίγκιπα του Νόβγκοροντ του 13ου αιώνα, ο οποίος αργότερα αγιοποιήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τονΑλέξανδρο Suvorov, έναν στρατηγό του 18ου αιώνα που θεωρείται ως ο μεγαλύτερος στρατιωτικός όλων των Ρώσων και τον Μιχαήλ Κουτούζοφ, στρατιωτικό αρχηγό που ξεγέλασε τον Ναπολέοντα στο Πατριωτικό Πόλεμο του 1812-1813. Δεν είναι τυχαίο που ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε γνωστός στη Ρωσία ως ο «Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος». Υπήρξε μια συνειδητή ηχώ του «έπους» του 1812, αλλά η σύγκρουση αυτή ήταν ένας μεγαλύτερος και ακόμα πιο τρομερός πόλεμος. Οι περισσότεροι σοβιετικοί στρατιώτες πολεμούσαν για την πατρίδα τους, όχι για το μαρξισμό – λενινισμό και τον σταλινισμό. Πράγματι, παρά την διείσδυση στο στρατό από ειδική κατηγορία πολιτικών υπαλλήλων (διάδοχοι των επιτρόπων που οΤρότσκι είχε εισάγει στον Κόκκινο Στρατό κατά τον εμφύλιο πόλεμο για να εξασφαλίσει την πολιτική αφοσίωση των στελεχών που στο παρελθόν είχαν υπηρετήσει τον Τσάρο), η κομμουνιστική ιδεολογία είχε υποβιβασθεί μπροστά στην πατριωτική και αντι – γερμανική προπαγάνδα.
Περί λαϊκισμού
Σε συζήτηση για τον λαϊκισμό στην εκπομπή των Μάκη Κουρή και Σπύρο Γκουτζάνη «Επί του πιεστηρίου» (Κόντρα Channel, 25.04.17) συμμετείχε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης. Ξεκίνησε λέγοντας ότι «είναι καλό να μιλάμε με σοβαρούς όρους για ένα ακανθώδες θέμα», έχοντας δίπλα του τον πολιτικό επιστήμονα Λευτέρη Κουσούλη. Και επειδή, συνέχισε, ο λαϊκισμός «θεματοποιείται» πολύ συχνά εντός του διπόλου αλήθεια – ψέμα, πρέπει δούμε τι είναι η αλήθεια, τι είναι «καλό», τι «κακό», ποιος είναι ο «κακός» και ποιος ο «καλός» λαϊκισμός.
Ένας μεγάλος εκσυγχρονιστής, ο Τόνι Μπλερ, είπε ψέματα στο Κοινοβούλιο του και στον βρετανικό λαό για τον Πολεμο στο Ιράκ, και αυτό πιστοποιήθηκε σε έκθεση εκατοντάδων σελίδων της Βουλής των Κοινοτήτων, υπενθύμισε ο Ν. Ξυδάκης. Θα πρέπει άρα να συζητήσουμε κατά πόσο αυτό που ονομάζουμε «λαϊκισμός» λέει τα ψέματα και ο «εκσυγχρονισμός» τις αλήθειες, σχολιάζοντας τη μάλλον διαδεδομένη άποψη που θέλει να παρουσιάζεται το δίπολο αλήθεια–ψέμα σε αντιστοιχία με το δίπολο εκσυγχρονισμός–λαϊκισμός.
Ο λαϊκισμός, ως «ποπουλισμός», βρίσκεται στις ρίζες της νεοτερικότητας από τη γένεση της Αμερικανικής Δημοκρατίας. Υπήρξαν ποπουλιστικά κινήματα τα οποία έφεραν ένα απελευθερωτικό όραμα στην Αμερική, και άλλα στον μεσοπόλεμο. Υπάρχει και ο αριστερός λαϊκισμός της νεοτερικότητας που εκφράστηκε από τους Podemos και τους αγανακτισμένους στην Ισπανία και από το κίνημα του Occupy Wall Street στις ΗΠΑ. Αυτά δεν μπορούμε να τα βλέπουμε μόνο υπό το πρίσμα του παλαιού, παραδοσιακού λαϊκισμού. Είναι εκφράσεις ενός μεγάλου πλήθους αποκλεισμένων ανθρώπων, σε μια εποχή που δεν έχουν ούτε φωνή ούτε την παραμικρή ελπίδα κυριαρχίας. Στη ρίζα κάθε πολιτικής βρίσκεται το αίτημα της κυριαρχίας. Έχουμε τον νεοφιλελευθερισμό να κατισχύει ως φυσικοποιημένη αλήθεια, με αξίωση φυσικής επιστήμης, ενώ οι αποκλεισμένοι αντιδρούν με όλα τα όπλα που έχουν: άλλοτε με social media, άλλοτε με αιτήματα για οριζόντια ανάπτυξη της δημοκρατίας, άλλοτε με άλλους τρόπους.
Προσπαθώντας να ιχνηλατήσει τις εκφράσεις του ελληνικού λαϊκισμού αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο αυτός παρουσιάζεται στον ελληνικό Τύπο, ιδιαιτέρως τη διετία 2014-15: συλλήβδην ως «το κτήνος», δηλαδή με όρους βιβλικής Αποκάλυψης. Είναι πολιτική προσέγγιση αυτή; αναρωτήθηκε. Είναι η έκφραση μιας αριστοκρατικής ολιγαρχίας, η οποία αντιπαραβάλλει στην πλέμπα τους αρίστους. Πρέπει να δούμε και αυτά τα σήματα, τα τόσο αδρά. Και να δούμε την Ελλάδα του μεταπολέμου, την αιμάσσουσα και γκρεμισμένη από τον πόλεμο και τον εμφύλιο, πώς ξεπηδάει από τη δεκαετία του ‘50 με 1,5 εκατομμύριο μετανάστες και πώς στη δεκαετία αυτή η πλέμπα, ο λαός, οι οικοδόμοι και οι εργάτες από τα προσφυγικά προσπαθούν να εισβάλλουν στο ιστορικό προσκήνιο, απωθούμενοι βιαίως. Αυτή είναι η ρίζα του ελληνικού, υγιούς ανανεωτικού λαϊκισμού που διεκδικεί για τον κόσμο μια φωνή, σχολείο, ψωμί, παπούτσια, συμπλήρωσε.
Στη θέση του κ. Κουσούλη ότι ο λαϊκισμός παίρνει μορφή και κυοφορείται σε μαζικές εκδηλώσεις, όπως αυτή της Πλατείας Συντάγματος, ότι εκεί είναι που ο πολιτικός εκφραστής θα αναπτύξει τη σχέση λαϊκισμού με τον λαό, ο Ν.Ξ. σχολίασε ότι δεν αρκεί να το δούμε μόνο έτσι, γιατί ταυτόχρονα ο πολιτικός εκφραστής «βρίσκεται σε επαφή με την κοινωνία, εκφράζει τον εντολέα του». Συνεπώς το Σύνταγμα των αγανακτισμένων δεν έχει ένα πρόσημο μόνο, έχει απελευθερωτικό χαρακτήρα αλλά και φενακισμένο. Οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από αντινομίες, αντιφάσεις, ελπίδες. Αν ερμηνεύουμε τις κοινωνίες με μια ουσιοκρατία, και λέμε εδώ είναι το σωστό και εκεί το λάθος, εδώ ο ορθός λόγος και εκεί ο λοξός, τότε κρίνουμε απλουστευτικά, τόνισε.
Σε σχέση με την άποψη ότι στον λαϊκισμό εκλείπει το στοιχείο του ορθολογισμού και ότι διέπεται από μία απλουστευτική φιλοσοφία απόδοσης των πραγμάτων (και με αυτά τα στοιχεία έχει «εγκατασταθεί» στη χώρα μας), υπενθύμισε ότι αν χαρακτηρίσουμε τον κ. Τσίπρα ως λαϊκιστή πρέπει να αναφερθούμε και στον κ. Σημίτη που μέσα στη Βουλή είπε «αυτή είναι η Ελλάδα», εκφράζοντας έτσι έναν απόλυτο φαταλισμό, δίνοντας μια ουσιοκρατική ερμηνεία των πραγμάτων. Με αυτή τη φράση «απέφυγε τον πυρήνα της πολιτικής που είναι η σύγκρουση, η ανάληψη ευθύνης» και συμπλήρωσε ότι ήδη από τα χρόνια του λαμπρού εκσυγχρονισμού βλέπουμε μια έκλειψη της πολιτικής, την μεταπολιτική.
Αναφερόμενος στην ευθύνη που έχει ο πολίτης απέναντι στην αναγνώριση του κακού λαϊκισμού είπε ότι ο πολίτης έχει αυτή τη δυνατότητα σε μια ιδανική πολιτεία. «Στις μαζικοδημοκρατίες που ζούμε τώρα δεν μπορεί να απαιτείται από τον άνθρωπο που ταΐζεται από την τηλεόραση να έχει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό συλλογισμό και πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα».
«Τελικά φταίει για όλα ο λαϊκισμός;» Αυτό είναι το σημαντικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί κατέληξε ο Ν. Ξυδάκης και συνόψισε στο κλείσιμο της εκπομπής λέγοντας: «Υπάρχει μια αυξανόμενη τάση ολιγαρχίας και αυταρχισμού στη νεοφιλελεύθερη δοξασία η οποία έχει κατισχύσει στην Ευρώπη και κατατρώει την ιδέα της Ευρώπης και τη δημοκρατία την ίδια, φλερτάρει με τον αυταρχισμό και έτσι ίσως περνάμε σε έναν καπιταλισμό πιο επιθετικό. Το αίτημα που πολλές φορές βαπτίζεται αδίκως ως λαϊκισμός είναι εκείνο για λαϊκή κυριαρχία και ισότητα. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να κοιτάμε προς τα πίσω, στις καταβολές της λαϊκής δράσης και του συχνά συκοφαντημένου λαϊκισμού και να βλέπουμε και τις όψεις του σύγχρονου λαϊκισμού που έχει αριστερό πρόσημο με δυνατότητες και αιτήματα. Στη Γαλλία , στη Βρετανία, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία αρθρώνονται τέτοιες φωνές που έχουν το σπέρμα μιας νέας πολιτικής πρότασης».
The Land of Exclusion
The Chernobyl Exclusion Zone (ChZO), most of which is located in the Kiev Region, can be reached from Kiev by car in an hour and a half or two hours. This is an area of small villages and hamlets which, as you approach the Zone, give way to nothing but forest. At the Dityatki Checkpoint, those venturing this far will encounter several policemen, three ginger cats, and a red dog. The checkpoint sits on a peculiar boundary – a barbed wire fence, which stretches away from it into the fields on either side. The policemen check our passport details against those on the list sent in advance. Legally, only local workers and relatives of squattterrrs can enter, along with tourists, who are permitted to enter strictly in the company of a guide. In 2009, this area featured in Forbes magazine’s list of the twelve most exotic tourist destinations in the world, alongside Antarctica and North Korea. In some spots, radiation levels exceed the permitted dose by thirty times, but this does little to deter the curious from coming to see the planet’s most large scale monument to manmade catastrophe. Over the last ten years, forty thousand tourists have visited the ChZO. The flow increased substantially after the 2007 release of the popular computer game S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl, whose action is set in the environs of the ChAES (Chernobyl Atomic Energy Station). Since then, illegal entrance has increased too: around 400 stalkers are detained each year, to receive a 400 hryvnya fine (around 1.2 thousand roubles, or €16) for breach of administrative regulations.
Γαλλία και τάσεις
«Fillon became the candidate for his party in November 2016 because they wanted someone clean and moral in reaction to the scandal-ridden Sarkozy, the last president from the right. Since then Fillon has come under investigation by the police for allegedly paying his wife more than €700,000 of public money for parliamentary work she never did. There have also been other allegations against him. He had said he would drop out if he was investigated, but in the end he did not—a strategic miscalculation for him and his party. From leading the pack his support bled to Le Pen and to Macron and cost him his place in the second round. For now, the second-round polls show more Fillon voters opting for Macron than Le Pen, but they also show a significant number abstaining. So when Marine Le Pen said she was taking temporary leave from the leadership of the FN on the day after the elections, it was clear that this was a maneuver designed above all to attract support from Fillon voters who could not stomach the FN but might be tempted to vote for her alone. “#Fillon and his lieutenants told us that #Macron was baby Hollande,” she tweeted sarcastically, “and now they are calling us to vote for him?”
Χα χα χα….
«Σκορπιες σκεψεις με αφορμη το τρυφερο φιλι του υποψηφιου και οπως φαινεται απο τις δημοσκοποιησεις μελλοντικου προεδρου της Γαλλικης Δημοκρατιας…
Ο νεαρος Μακρον φιλα την κατα εικοσι χρονια μεγαλυτερη συζυγο του στο στομα τρυφερα…
Μια εικονα που εδω στην Ελλαδα ισως καποιους σοκαρει,ισως καποιους προβληματιζει,ισως καποιους εκνευριζει ,ισως καποιους τους κανει να βγαζουν τις κακιες και απωθημενα τους..
Εμενα;; Η εικονα ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ…
Ο ερωτας φιλοι μου, ο αυθεντικος,ο αγνος, ο αδολος,οχι μονο διαφορα ηλικιας ,δεν κυταζει αλλα και χρονια πολλα κρατα…
Δεν βλεπουν οι ερωτευμενοι τις ρυτιδες του αλλου..
Ο ερωτας δεν κυταζει το χρωμα του δερματος και τα φυλετικα χαρακτηριστικα γνωρισματα….
Δεν νοιαζονται οι ερωτευμενοι αν ο ενας θεωρει τον Ιησου, Υιο του Θεου ενω ο εταιρος πιστευει στο καρμα και στις διδασκαλιες του Βουδδα..
Ο ερωτας,φιλοι μου, δεν κυταζει κοινωνικες θεσεις…Μπορει ο ενας να ειναι εργοδοτης του αλλου…..
Ο ερωτας δεν νοιαζεται για τις ιδεολογικες τοποθετησεις …
Ο ερωτας δεν κυταζει ΚΑΙ φυλο..
Ισως πολλους εξ ημων αυτο να σοκαρει αλλα…
Ειναι Θεος ο ΕΡΩΣ φιλοι μου, κατα τους αρχαιους προγονους μας και γιαυτο δεν μπαινει και σε καλουπια και σε μετρα και κατα τον Σοφοκλη μας «»Ερως ανικατεν μαχαν…»»
Καλη Βδομαδα σε ολους …
Σε ερωτευμενους και οχι μονο…»
Εμμανουέλ Μακρόν: Τα παλιά ρούχα ενός καινούργιου πολιτικού
Έτσι, αυτός που παρουσιάζεται σήμερα ως «καινούργιος» πολιτικός, δίχως παρελθόν και δίχως δεσμεύσεις, ενσαρκώνει –τόσο ο ίδιος όσο και διαμέσου του περιβάλλοντός του– τη συσσωρευμένη κληρονομιά της «αριστοκρατίας του κράτους» (Υπουργείο Οικονομίας) και της εμπειρίας των ανώτατων κύκλων του χρηματοοικονομικού συστήματος: με άλλα λόγια, τον «σκληρό πυρήνα του συστήματος», με επιστέγασμα τη συμμετοχή του στη λέσχη «Le Siècle».
Τριάντα χρόνια αφότου ο Ολάντ, ο Ζουγέ και μερικά άλλα μεγαλοστελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος διακήρυξαν ότι «η Αριστερά κινείται», η παλαιά φρουρά του κόμματος και οι δυναμικοί νεοφερμένοι του Μακρόν ξαναπαίζουν το αιώνιο παιχνίδι του εκσυγχρονισμού: ένας πολιτικός υπεράνω κομμάτων που συνασπίζει γύρω του άτομα καλής θέλησης, με τεχνικές ικανότητες και μεθόδους τελευταίας τεχνολογίας για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Συνεπώς, το σημαντικό δεν είναι να διαθέτεις πρόγραμμα. Αρκεί να συσπειρώνεις από τη Δεξιά της Αριστεράς (για παράδειγμα τον Ζεράρ Κολόμπ, σοσιαλιστή γερουσιαστή και δήμαρχο της Λυών, γνωστό για την ιδιαίτερη μέριμνά του απέναντι στους Καθολικούς ιεράρχες) έως την Αριστερά της Δεξιάς (για παράδειγμα την ευρωβουλευτή Συλβί Γκουλάρ, συγγραφέα του ανεκδιήγητου «Η Ευρώπη για πρωτάρηδες»).
manolisgvardis 