Είναι ένας νεο-κομφορμισμός που φοράει τη στολή της καλλιτεχνικής ανεξαρτησίας και καινοτομία, που λατρεύει να δοξολογεί το καινούργιο απλά και μόνο επειδή είναι καινούργιο, που ενσωματώνει αχόρταγα τις κουλτούρες και τα στυλ των υποτελών, των μειονοτικών, των λαϊκών και των περιθωριακών μέσα από τη φετιχοποίηση, την αισθητικοποίηση και τη μετατροπή τους απλώς σε «ψαγμένο» διάκοσμο του ανώτερου πολιτισμικού κεφαλαίου. Από την post-pop ειρωνική μετατροπή του Γιώργου Μαζωνάκη σε εικόνα-φετίχ των πρόσφατων πρότζεκτ της Στέγης μέχρι την κυνική χρήση της Ελευσίνας ως εξωτικού background μετα-βιομηχανικής ερήμωσης στο 2023 Eleusis, κι από εκεί μέχρι τη διασκευή του Ζεϊμπέκικου του Διονύση Σαββόπουλου από την Μαρίνα Σάττι και τον Μικρό Κλέφτη στα πλαίσια μιας καμπάνιας «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» της Amstel, βλέπουμε να αναπτύσσεται μια «Στεγοποίηση» (ή ευρύτερα «ιδρυματοποίηση») της αισθητικής που καταλαμβάνει σταδιακά όλους, και με αυτόν τον τρόπο ενοποιεί κομφορμιστικά τα οπτικά μέσα που ξεκινούν από το arthouse σινεμά και φτάνουν μέχρι την ψηφιακή διαφήμιση.

Πηγή: Αλ. Παπαγεωργίου, «Στο ίδρυμα οι ανάσες δονούν», Kaboom, τχ. 10 (Ιούνιος 2024).

Σχολιάστε