Λέει: «Τοις πάσι χρόνος και καιρός τω παντί πράγματι υπό τον ουρανόν. Καιρός του τεκείν και καιρός του αποθανείν, καιρός του φυτεύσαι και καιρός του εκτίλαι το πεφυτευμένον. Καιρός του αποκτείναι και καιρός του ιάσασθαι, καιρός του καθελείν και καιρός του οικοδομείν. Καιρός του κλαύσαι και καιρός του γελάσαι, καιρός του κόψασθαι και καιρός του ορχήσασθαι. Καιρός του βαλείν λίθους και καιρός του συναγαγείν λίθους, καιρός του περιλαβείν και καιρός του μακρυνθήναι από περιλήψεως. Καιρός του ζητήσαι και καιρός του απολέσαι, καιρός του φυλάξαι και καιρός του εκβαλείν. Καιρός του ρήξαι και καιρός του ράψαι, καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν. Καιρός του φιλήσαι και καιρός του μισήσαι, καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης. Τίς περισσεία του ποιούντος, εν οις αυτός μοχθεί;» [Εκκλησιαστής, 3, 1-2]
Μία χρήσιμη ερμηνευτική παρατήρηση: αντί του αποκτείναι, όπως αποδίδουν οι Εβδομήκοντα το εβραϊκό laharog, κάποιοι από τους εξηγητές προτιμούν αβάσιμα την ερμηνεία του πληγώσαι, ενώ άλλοι αποδίδουν το δεύτερο ρήμα με το σώζειν, επίσης αβάσιμα, διότι το πρώτο ρήμα σημαίνει πάντοτε φονεύειν, το δεύτερο πάντα ιάσθαι. Η αντίθεση του στίχου γίνεται δια της προτάξεως του κακού και της επιτάξεως του αγαθού [πηγή: Παν. Μπρατσιώτου, Ο Εκκλησιαστής, 44]
manolisgvardis 