Ελληνική επανάσταση

Ο λόγος της αποτυχίας της ελληνικής επανάστασης (για όσους δεν το ξέρουν το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε με την επέμβαση τριών μεγάλων δυνάμεων οι οποίες αμέσως κατόπιν ανέλαβαν την διεκδίκηση της Πύλης και των στενών—ο ίδιος ο φιλελληνισμός ήταν υποκατηγορία του οριενταλισμού) είναι ο ίδιος με την αποτυχία του ελληνικού κράτους. Και αυτός είναι ο φυλετισμός (tribalism). Αν στις ΗΠΑ η επανάσταση είναι το μέσο για το σύνταγμα (αυτό μνημονεύουν) και αν στην Γαλλία η επαναστατική νοοτροπία εξισορροπήθηκε, από τον Ναπολέοντα μέχρι στον De Gaulle, με την επιστροφή στο ancien régime με το αυτοκρατορικό ύφος, το ελληνικό κράτος έκανε την επανάσταση συνήθεια και θεσμοποίησε τον λησταρματολισμό. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «εθνικιστικό τροτσκισμό». Ξεκινώντας από την εκκαθάριση του πρώτου κυβερνήτη, στις εξεγέρσεις εναντίον του Όθωνος, την θεσμοποίηση της στρατιωτικής παρέμβασης από τους Βενιζελικούς (το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου ήταν η τελευταία πράξη του βενιζελισμού) το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, την πορτοκαλί εξέγερση του Πολυτεχνείου και τέλος τον εγγενή διχασμό σε κομματικές φατρίες που οδήγησε στο μνημόνιο. Το κράτος δεν είναι ακριβώς κράτος αλλά λάφυρο στα χέρια της κάθε φατρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και την σφαγή στο Δήλεσι οι ληστές χρησιμοποιούνταν από τους βουλευτές προς άγρα ψήφων, όπως ακριβώς στην Μακεδονία δούλευαν οι κομιτατζήδες για να φέρνουν χωριά από το Πατριαρχείο στην Εξαρχία.
Στην δημοκρατική αντίληψη του λησταρματολού όπου δεν υπάρχει ιεραρχία ουδείς κοντινός του δεν μπορεί να τον κυβερνήσει, για αυτό και η αναγκαιότητα ενός ξένου αμερόληπτου κυβερνήτη. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο η αυτοκρατορική διακυβέρνηση είτε του Βυζαντινού είτε του Οθωμανού αυτοκράτορα ήταν αποτελεσματική. Με την ίδρυση του ελληνικού κράτους η μόνη λύση ήταν η αντικατάσταση του Ρωμαίου και του Οθωμανού κυρίου με τον Βαυαρό ή τον Δανό πρίγκηπα. Οι ίδιοι οι χειραφετημένοι έψαχναν άλλωστε για την διεκδίκηση της ελευθερίας τους μία ξένη δύναμη για να τους βοηθήσει να πάρουν την εξουσία στο εσωτερικό. Άλλωστε μισθοφόροι ήσαν και πριν. Τα τρία κόμματα αντιπροσώπευαν τις τρείς προστάτιδες δυνάμεις και οι αντιμαχία των δεύτερων στο εξωτερικό μεταφερόταν από τους πρώτους δημοκρατικά στο εσωτερικό. Κάθε στιγμή που κάπως σταθεροποιείτο η εξουσία εμφανιζόταν μια νέα «πατριωτική-δημοκρατική» δύναμη όχι χωρίς την ευλογία κάποιας ξένης δύναμης να πάρει τα ινία. Αυτό εκμεταλλευόταν πάντοτε μία ξένη δύναμη για να ασκήσει πιέσεις. Αλλά ακόμη και αν δεν ήταν στην πρόθεση της εξωτερικής δύναμης όπως ήταν η δολοφονία του Καποδίστρια ή η απόσχιση από Πατριαρχείο (απομάκρυνση ρωσικής επιρροής από τους Αγγλογάλλους) ο ίδιος ο ντόπιος επαναστάτης θεωρούσε ότι θα πετύχαινε την παρέμβασή της (πχ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που περίμενε τον Στάλιν). Έτσι λοιπόν ο Μεταξάς έχοντας ζήσει στο πετσί του την ανησυχία των βενιζελικών χρόνων στο προσχέδιο συντάγματος που σκαρώνει τοποθετεί τον βασιλέα ως πηγή όλων των εξουσιών επιστρέφει δλδ στο βυζαντινό-οθωμανικό σύστημα όπως έγινε λίγο πολύ στην Γαλλία με τον προεδρικό θεσμό. Τότε ακριβώς μια νέα «πατριωτική-δημοκρατική» δύναμη ανεβαίνει, το ΚΚΕ εκπροσωπώντας την νέα βιομηχανική πραγματικότητα. Δεν είναι ο σουλτάνος ή ο βασιλεύς το πρόβλημα αλλά οι βιομήχανοι πλέον. Η μορφή παραμένει η ίδια.
Αλλά, ας παρατήσουμε την Ελλάδα στο κωμικό της τέλος. Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η έλευση του τριμπαλισμού στον υπόλοιπο κόσμο της φιλελεύθερης δημοκρατίας μέσω της ίδιας. Ας ξεκινήσουμε από τους λησταρματολούς του Ισλάμ που φτιάχνουν κάθε τόσο οι Αμερικανοί «στο όνομα της ελευθερίας» που είναι το ανάλογο με την προώθηση του εθνοφυλετισμού κατά τον 19ο αι. όπου η μία αυτοκρατορία προωθούσε την ελευθερία μέσα στην άλλη για να την διαλύσει μέχρι που διαλυόταν και ίδια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εμπνευστής της ιδέας των μουτζαχεντίν είναι Πολωνός που είχε απωθημένα από την ρωσική κυριαρχία. Ας προχωρήσουμε σε κάθε είδους μειονότητα που προωθεί ο σοσιαλφιλελευθερισμός και ας φτάσουμε μέχρι και τους alt-righters «γενιά της ταυτότητας» κτλ. Και ας βάλουμε και τα ΜΜΕ που προωθούν όλες τις αντιμαχίες ως ένα είδος αρένας όπου τα ίδια κόβουν τα εισιτήρια. Αντίθετα προς τους ρωμαϊκούς αγώνες που ήταν ελεγχόμενο γεγονός εδώ το πολιτικό από το ψυχαγωγικό πλέον δεν διαχωρίζεται. Και δεν υπάρχει Θεοδόσιος ή Ιουστινιανός για να τα διαχωρίσει –με την βία.

Πηγή