Όταν δηλαδή στις ειδικές συνθήκες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (ξένη στρατιωτική κατοχή) το κομμουνιστικό κόμμα μπόρεσε να λειτουργήσει ηγετικά για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, βρέθηκε, σχεδόν αναπόφευκτα, σε ώσμωση με τον κυρίαρχο Εθνο-ρομαντισμό, μέσω του πατριωτισμού των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και κάτω από τον αστερισμό του εξ αντικειμένου εθνικο-απελευθερωτικού νοήματος του αγώνα. Ουσιαστικά, μέσα στο νέο απροσδόκητο πεδίο του αντιφασιστικού και εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα, η μαρξιστική ανάλυση ενεπλάκη σε έναν θανάσιμο εναγκαλισμό με την εθνο-ρομαντική αφήγηση, εναγκαλισμός από τον οποίον βγήκε κερδισμένη η τελευταία. Το κομμουνιστικό κόμμα νόμιζε ότι ηγείται ενός ταξικού πολέμου, αλλά «οι πολεμιστές» του αγωνίζονταν για το εθνο-ρομαντικό ιδανικό της εθνικής απελευθέρωσης. Αυτό ήταν το βασικό τους αίτημα, η πρώτη προτεραιότητα και, βέβαια, η βασικήη τους ανάγκη

Πηγή: Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Οι μεγάλες αφηγήσεις της ελληνικής ιστοριογραφίας. The Books Journal, 153. Μάιος 2024.

Σχολιάστε